หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 17

ร่างสูงของดิกสันได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน ชายหนุ่มรู้ถึงความงุ่นง่านใจบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา

“เกิดอะไรขึ้นกับคุณหลังจากการแท้งเมื่อสองปีก่อน?”

แคโรรู้ว่าชายหนุ่มได้ยินสิ่งที่เธอพูดแน่นอน เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว

“ฉันขอแค่ปล่อยตัวซัมเมอร์ก็พอ เธอยังมีคนที่รักรอเธออยู่ สิ่งที่คุณควรโทษคือนิสัยแย่ ๆ ของเกวน ดิกสัน คุณลองนึกถึงสิ่งที่เกวนทำเมื่อแปดปีที่แล้วสิ คุณจะรู้ว่าสิ่งเธอทำมันแย่ขนาดไหน เธอเคยพรากคนรักไปจากคน คนหนึ่งเลยนะดิกสัน ซึ่งตอนนี้มันไม่แปลกที่ซัมเมอร์จะเอาคืนเกวนบ้าง ยังไม่พอ เกวนคือคนว่าร้ายให้ซัมเมอร์ทำเรื่องแบบนี้เอง คู่หมั้นของคุณคนนั้นไม่ได้ใสซื่ออย่างที่คุณคิดหรอกนะ” หญิงสาวเอ่ยแกมประชด “แต่ก็นะ คุณคือ ดิกสัน เกร็ก คุณทำได้ทุกอย่าง คุณรู้ว่าใครทำอะไรไว้ คุณแค่กำลังตามใจเกวน”

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนจะเอ่ย “ไว้ผมจะตรวจสอบเรื่องนั้นอีกครั้ง แต่ตอนนี้ คุณต้องบอกผมเกี่ยวกับสองปีก่อน เกิดอะไรขึ้นหลังจากคุณแท้งลูก?”

คุณยังถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันงั้นเหรอ?

ฉันแทบไม่อยากจะจำมันเลยด้วยซ้ำดิกสัน

ในตอนนั้นแพทย์ช่วยฉันก็จริง แต่เขาไม่ได้ทำความสะอาดมดลูกของฉัน และนั้นนำมาถึงการติดเชื้อ ไม่เพียงแต่แผลและร่างกายที่ยังไม่หายดี เขายังล่วงละเมิดร่างกายของฉันอีกด้วย

แคโรคิดก่อนจะเอ่ยตอบอย่างเย็นชา “ไม่มีอะไรมาก บางครั้งมันก็ขึ้นอยู่กับสภาพร่างกายของแต่ละบุคคล หลังจากการแท้งครั้งนั้น ร่างกายของฉันค่อนข้างแย่ หมอบอกว่าฉันอาจจะมีลูกไม่ได้อีกแล้ว และทำไมคุณถึงคิดว่าฉันจะยกบริษัทตระกูลชอว์ให้คุณด้วยล่ะ? หรือเพราะว่าฉันบริหารงานงานนานเกินไปแล้ว อีกทั้งไม่มีทายาทมารับช่วงต่อ?”

เมื่อหญิงสาวเอ่ยจบ ดิกสันได้แต่หลับตาอย่างขบคิดก่อนจะตัดสินใจพูด “ทำไมคุณไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?”

“ดิกสันคะ คุณคุยกับใครอยู่เหรอคะ?”

ทว่าไม่ทันที่แคโรไลน์จะได้ตอบอะไร เสียงของเกวนที่ดังร้องเรียกชายหนุ่มจากในห้องก็ดังขัดขึ้นมาก่อน เธอมองไปที่ดิกสันพรางแสยะยิ้มและผละตัวออกจากโรงพยาบาลไปสถานีตำรวจ

ฉันอยากประกันตัวซัมเมอร์เพื่อนของฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย

หญิงสาวแอบโอนเอกสิทธิ์ทุกอย่างให้ดิกสันไปหมดแล้ว

และเธอไม่คิดว่าเขาจะใช้มันกับเพื่อนของเธอแบบนี้

ฉันอยู่กับซัมเมอร์ที่สถานีตำรวจตลอดเวลาจนกระทั่งเช้าวันใหม่ ไม่นานทนายของ เกวน เวิร์ท ก็เดินทางมาถึง

หรือจริง ๆ แล้วควรเรียกว่าทนายของดิกสันมากกว่า

ทนายคนนี้ก็คือตัวแทนการตัดสินใจของดิกสัน

ร่างสูงต้องการคำอธิบายสำหรับเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับเกวน เวิร์ท ดังนั้นเขาจึงยื่นข้อเสนอให้ซัมเมอร์จำคุกเป็นเวลาห้าเดือน หรือสามถึงสี่เดือนแทนการตกลงครั้งก่อน ที่เคยวางไว้ว่าจะให้ซัมเมอร์ติดคุกไปห้าปี และทั้งหมดนี่ คือการประนีประนอมความของดิกสันต่อซัมเมอร์

ซัมเมอร์เอ่ยรับข้อเสนอก่อนจะขอร้องให้ฉันช่วยดูแลโจเซฟจนกว่าเธอจะออกจากคุก

เธอพูดกับฉันทั้งน้ำตา “ฉันจะกลับไปหาโจเซฟในอีกห้าเดือนหลัง และหวังว่าเขาจะไม่ผลักไสไล่ส่งฉัน ถ้าฉันเสียเขาไปอีกฉันต้องตายแน่ ๆ เลยแคโร เธอคิดว่าฉันจะได้อยู่กับเขาไหมหลังจากออกไปจากที่นี่แล้ว?”

ฉันได้แต่ร้องไห้ไปกับเธอ ก่อนจะเอ่ยให้กำลังใจ “พวกเธอจะต้องได้อยู่ด้วยกัน”

เป็นระยะเวลากว่าเป็นปีที่ซัมเมอร์นั้นรอคอยการพบกันอีกครั้งกับโจเซฟ และจะไม่มีอะไรมาทำลายความรักของเธอที่มีต่อชายหนุ่มได้อีก

ซัมเมอร์หันหลังเดินเข้าไปในห้องขัง ฉันจึงตัดสินใจติดต่อขายกิจการโรงน้ำชา

ไม่นานนักก็มีกลุ่มคนแปลกหน้าติดต่อขอซื้อในราคาหนึ่งล้าน

ฉันจัดการโอนฝากเงินเหล่านั้นเข้าไปในบัญชีของซัมเมอร์ หากเธอออกมาจากคุกแล้ว เธอสามารถถอนมันออกมาใช้ได้

หลังจากการขายกิจการโรงน้ำชาของฉันสิ้นสุด เวลาก็ผ่านไปอีกเดือนแล้ว

แต่ฉันรู้ ว่าตัวของฉันมีเวลาเหลืออีกแค่เดือนเดียว

หนึ่งเดือนนั้นไม่ต่างอะไรกับการกระพริบตาเพียงครั้ง ร่างกายของฉันทรุดลงอย่างรวดเร็ว และบ่อยครั้งที่ฉันหมดสติล้มลงไปเฉย ๆ ขณะที่ยังอยู่บนถนน ยังโชคดีที่ฉันตื่นขึ้นมาเพราะความหนาว ถ้าหากฉันไม่ได้สตินานเกินไป ฉันอาจจะตายเพราะความหนาวเย็นได้

หญิงสาวเริ่มกังวลว่าวันดีคืนดีเธออาจจะตายจากไปกะทันหัน ดังนั้นเธอจึงพยายามที่จะอยู่แต่ในบ้านให้มากที่สุด แคโรโทรศัพท์หาจ้างวานทีมช่างภาพเพื่อที่จะถ่ายรูปภาพขาวดำในอิริยาบถต่าง ๆ ของเธอขณะที่เธอยังมีชีวิตอยู่ภายในคฤหาสน์หลังนี้ หญิงสาวไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องมากมายแต่อย่างใด เธอเพียงยิ้มแย้มด้วยใบหน้าที่เป็นธรรมชาติเท่านั้น

ในวันที่ยี่สิบเจ็ดเดือนธันวาคม ฉันเดินทางไปที่สุสานเพื่อหาที่สำหรับวันสุดท้ายของชีวิต

เมื่อเดินกลับลงมาจากเนินเขา อยู่ ๆ ฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะเดินทางไปที่โรงเรียนสอนเปียโน

ระหว่างทางที่เดินก้าวเข้าไป ฉันก็ได้ยินบทเพลง ถนนแห่งสายลม

ฉันค่อย ๆ ย่อตรงลงนั่งบริเวณประตูทางเข้า พลันดวงตากลมทั้งสองข้างแทบถลนออกมาเพราะร่างสูงของดิกสันที่กำลังเล่นบทเพลงนี้อยู่ ในยามที่นิ้วเรียวยาวเหล่านั้นแตะไล่ตามไปยังโน้ตต่าง ๆ พวกมันดูงดงามและทรงพลังไปพร้อมกันอย่างไร้ที่ติ

ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ในวันที่ยี่สิบเจ็ดธันวาคมแบบนี้?

ฉันเม้มปากเข้าหากัน พร้อมตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปรบกวนดิกสัน

จะบอกว่าฉันไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปหรือไม่อยากเข้าไปรบกวนการเล่นเปียโนของเขาก็ได้

ฉันยังไม่สามารถยกโทษให้เขาได้จริง ๆ

และท้ายที่สุด ฉันก็ยังเกลียดดิกสัน

ฉันเริ่มย่อตัวลงมากขึ้น ก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยความรู้สึกแย่ ๆ ที่เกิดขึ้นในใจ ฉันร้องไห้หนักจนแทบหายใจไม่ออก ร่างกายแทบไม่ตอบสนองต่อความคิด ทันใดนั้นบทเพลงที่ดังอยู่ข้างในห้องกลับหยุดลงทันควัน ตามด้วยเสียงเข้มปนงุนงงของดิกสัน “นั่นใครน่ะ?”