หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 201

ฉันรีบเดินลงไปชั้นล่างแล้วเรียกรถแท็กซี่และมุ่งหน้าไปที่สนามบินเพื่อรับตั๋วเครื่องบิน ต่อมาไม่นาน ฉันก็ขึ้นเครื่องบิน ฉันนั่งใกล้หน้าต่างและมองออกไปข้างนอกอย่างเงียบ ๆ

ฉันไม่เคยไปฟินแลนด์

ฉันไม่เคยเห็นแสงเหนือมาก่อน

ฉันสงสัยว่าคราวนี้ฉันจะมีโอกาสจะได้เห็นมันไหมนะ

เวลาหกโมงเย็นในฟินแลนด์เมื่อฉันไปถึงเมืองเฮลซิงกิ วานตา ที่สนามบิน มันดีเลย์เกือบชั่วโมง

ฉันเดินตามข้อความที่ผู้ช่วยรอยส่งมาบอกและรออยู่ทางด้านตะวันออกของที่จอดรถ ในขณะที่ แซคคารี่ก็ออกมาจากสนามบินด้วยตัวเอง

เขาตกใจมากที่เห็นฉันตอนที่เขาเดินออกมา จากนั้นเขาก็เข้ามาและเอากระเป๋าไปจากมือฉันอย่างเงียบ ๆ

แซคคารี่กำลังเดินไปข้างหน้าในขณะที่ลากกระเป๋าสัมภาระ และฉันก็เดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ เราก็ขึ้นรถหรูไปด้วยกัน

คนขับรถพาเราไปที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งในชานเมือง

ตอนนี้ฟินแลนด์ไม่ได้มีหิมะตก แต่หิมะจากสองสามวันที่ผ่านมายังไม่ละลาย แซคคารี่ยังคงเงียบและเดินไปที่คฤหาสน์

ฉันเดินตามหลังเขาในขณะที่เขาป้อนรหัสผ่านที่ประตูและเข้าไปในคฤหาสน์ก่อน ห้องพักอบอุ่นมาก ฉันถอดรองเท้าและเดินตามเขาไปข้างใน

เขาขึ้นไปชั้นบนและต้องการเข้าไปในห้องนอน ฉันรีบดึงแขนเสื้อของเขาและพยายามทำให้เขาหันมาสนใจ “พี่ อย่าโกรธฉันเลย”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “ผมไม่ได้โกรธ”

ฉันยื่นมือออกไปและจับฝ่ามือของเขาขณะที่ถามว่า “แล้วทำไมถึงไม่สนใจฉันล่ะ? ฉันแค่กังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของพี่”

แซคคารี่ถอนหายใจและพูดว่า “แคลลี่ อย่าเข้ามาใกล้ผมมากเกินไป ผมไม่คุ้นเคยกับคนอื่นมากนัก นี่เป็นนิสัยที่ผมปลูกฝังมาตลอดหลายปี”

ได้รับการปลูกฝังตลอดหลายปีที่ผ่านมา

แล้วแซคคารี่ต้องเหงามากี่ปีแล้ว?

ฉันปล่อยแซคคารี่ไป เขาเข้าไปในห้องนอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันเดินตามหลังเขาเข้าไปในห้องนอนและเห็นว่ามีสิ่งสวยงามมากมายรอบ ๆ ห้อง

มันค่อนข้างแตกต่างจากสไตล์ของแซคคารี่

ในห้องทุกอย่างเป็นของดูแพงมากมาย ฉันยืนอยู่ข้างหลังเขา จ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขาขณะที่เขาวางกระเป๋าและถอดชุดสูทที่อยู่บนร่างของเขาออก ตอนนี้ฉันเห็นเสื้อที่อยู่ข้างในเปื้อนสีแดง

ฉันรู้สึกเสียใจกับแซคคารี่ ฉันเดินเข้าไป ยื่นมือไปแตะหลังเขา แล้วถามว่า “ไม่รู้สึกเจ็บเหรอ?”

เขาเกร็งตัวและพูดว่า “ไม่”

มือของฉันสั่นขณะที่ฉันพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า “มันได้รับบาดเจ็บสาหัสจนเป็นสภาพแบบนี้เลยนะ”

“ที่รัก”

เขาเรียกใครว่าที่รัก?!

ฉันรู้สึกเหมือนโดนระเบิดใหญ่เข้ามาที่ตัวแต่แซคคารี่ยังคงใช้น้ำเสียงเย็นชา ถามฉันว่า “แคลลี่ ผมเรียกคุณว่าที่รักเป็นการส่วนตัวได้ไหม?”

ได้ไหม?!

ที่รักเป็นคำทักทายที่สนิทสนมมาก

เมื่อเห็นฉันไม่พูดอะไรซักคำ แซคคารี่อธิบายว่า “โจชัวร์บอกว่าคุณน่ะชอบที่จะได้รับการต้อนรับแบบนี้”

ฉันเนี่ยนะ “...”

‘โจชัวร์ นายมันช่างชั่วร้ายมาก!’

เขามักจะสร้างเรื่องระหว่างฉันกับแซคคารี่!

นี่เป็นครั้งแรกที่แซคคารี่ขอความคิดเห็นของฉันในลักษณะตั้งคำถาม แต่ฉันไม่เคยเจอคนแบบนี้…พูดตามตรงฉันไม่เคยชินกับมัน

ฉันไม่สนใจเขาและขึ้นไปหาเขาในขณะที่ฉันยื่นมือออกไปเพื่อช่วยเขาปลดกระดุม เขาค่อย ๆ ยืดคอขึ้นและมองมาที่ฉัน ไม่มีสัญญาณแห่งความรักที่มองเห็นได้จากดวงตาของเขาเลยแม้แต่น้อย