หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 21

ฉันไม่เคยเล่นเพลงนี้ให้ใครฟังมาก่อน หรือถ้าจะให้พูดความจริงล่ะก็ ฉันไม่เคยเล่นมันเลยหลังจากที่พ่อแม่ของฉันเสีย ฉันสูญเสียความมั่นใจและมันคือกวิธีหลอกตัวเองเพื่อหนีออกจากโลกความเป็นจริงที่ของฉัน

คลาสนี้อาจจะเป็นคลาสสุดท้ายของฉันกับพวกเขา ดังนั้นจึงอยากจะมอบบทเพลงเพลงนี้ให้เป็นของขวัญแก่นักเรียนของฉัน โดยส่งมอบความทรงจำและประสบการณ์ดี ๆ เหล่านี้พลางหวังว่า พวกเขาจะยังจดจำฉันในฐานะคุณครูของพวกเขาได้เสมอ

บทเพลงชิ้นนี้ ถนนแห่งสายลม

บทเพลงที่ทะลุทะลวงเข้ามาสู่ส่วนลึกก้นบึ้งของความทรงจำอย่างกับพยายามวิ่งวนอยู่ในความคิด ภาพความทรงจำของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเล่นเปียโนอยู่ และเสียงทุ่มที่เอ่ยเรียกเธอ “ยัยบ๊อง” ฉายชัดเข้ามาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แคโรหลับตาลงก่อนจะปล่อยให้ปรายนิ้วสัมผัสลงบนตัวโน๊ตควบคุมโทนเสียงต่าง ๆ ที่ดังออกมาจากเปียโน เหมือนกับท่วงทำนองที่ชายคนนั้นเป็นคนเล่น

หญิงสาวฮึมฮัมพลางรำพึงถึงความหมายของบทเพลง หากย้อนกลับไป คำว่า ‘สายลม’ จะไม่ได้ ‘หยุด’ อยู่ที่ ‘ถนน’ ตามชื่อ หากแต่เป็นสายลมที่พัดผ่านในช่วงวัยแรกแย้มของหนุ่มสาวเพียงครั้งเดียวพลันหายลับไป บทเพลงนี้ทำให้เธอนึกถึงช่วงเวลาที่เคยรอคอยสายลมสายนั้น ทว่าไร้ซึ่งสิ่งที่หวังและเหลือเพียงใบไม้แห้งเหี่ยวที่ร่วงล่วงบนพื้น ม่านหมองที่เคยปกคลุมเหล่านั้นโดยชะล้างออกไปโดยสายน้ำที่ไหลผ่าน ไม่เหลือแม้แต่เค้าโครงเดิม ทิ้งไว้แค่ความทรงจำของใครบางคนเท่านั้น

ทุกอย่างได้จางหายไปหมด จากไปอย่างถาวรเงียบเชียบพร้อมความอ่อนแอนั่น

ฉันแสร้งเล่นมันด้วยความสนุกก็จริง แต่ฉันรู้ว่าตัวเองแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

และมันก็ถึงที่สุดแล้วจริง ๆ นักเรียนต่างพากันถามไถ่เมื่อเห็นว่าฉันร้องไห้

ฉันได้แต่ยิ้มบาง ๆ ก่อนเอ่ย “ความลับ”

เมื่อหมดชั่วโมงเรียน ฉันจึงเก็บข้าวของทุกอย่างใส่กระเป๋าพลางเดินออกจากห้อง พลันมีบางสิ่งบริเวณโถงทางเดินที่ทำให้ฉันต้องหยุดยืนนิ่งงันอย่างตกใจ

ดิกสันมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ร่างสูงยืนอยู่ในชุดสูทคลาสสิคสีดำตัวสวย พลางมองมาที่ฉันด้วยท่าทีไม่ค่อยพอใจ เขาสำรวจมองฉันด้วยสายตาที่ไม่สามารถอธิบายได้ ดิกสันเม้มปากอย่างขบคิดก่อนถาม “แคโรไลน์ เมื่อครู่เธอร้องไห้ทำไม?”

ฉันตอบกลับอย่างสุภาพ “คุณอยากรู้ไปทำไมเหรอคะ คุณเกร็ก?”

ดิกสันมีท่าทางดึงดันเมื่อฉันพูดออกไปแบบนั้น ทว่าเขาเลือกที่จะปล่อยผ่านมันออกไป พลางเปลี่ยนเรื่อง “แล้วความลับที่ว่าของเธอคืออะไรกัน?”

ฉันขมวดคิ้ว “คุณไม่เข้าใจภาษามนุษย์หรือไงกัน?”

ความลับของฉันมันเกี่ยวกับคน ๆ หนึ่งเคยเล่นบทเพลง ๆ นี้มาก่อนในอดีต

ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับดิกสันคนปัจจุบันที่อยู่ตรงหน้าฉันเลยซักนิด

ฉันไม่ต้องการมีปากเสียงกับดิกสันที่นี่ ฉันจึงตัดสินใจพูดแบบบอกปัดก่อนจะหาทางหนีออกจากสถานการณ์ตรงหน้า แต่ร่างสูงกลับเดินตามฉันมาไม่หยุดจนฉันทนไม่ไหวก่อนจะหันไปพูดกับเขาอย่างสุดทน “ดิกสัน เกร็ก คุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่?”