หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 242

สีหน้าของพ่อดูย่ำแย่ ราวกับว่าฉันเข้ามาทำลายความสงบสุขของพวกเขา แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ พ่อก็เข้ามาผลักฉันออกจากอ้อมกอดของแม่อย่างแรง

มือกร้านลากฉันให้ออกไปพ้นประตู ร่างเล็กพยายามยื้อรั้งแขนคนเป็นพ่อไว้อย่างน่าสงสาร พลางส่ายศีรษะอ้อนวอน “คุณพ่อ อย่าผลักไสหนูเลยนะ!”

ทว่าอีกฝ่ายกลับปฏิเสธคำขอร้องนั่น และยังคงลากฉันออกมา นี่มันแย่เกินทน ในที่สุดน้ำตามากมายก็พรั่งพรูออกไม่หยุด “พ่อคะ หนูคิดถึงพ่อกับแม่มากเลยนะ อย่าไล่หนูเลย ได้โปรด อย่างน้อยคืนนี้ก็ให้หนูนอนอยู่ที่นี่ด้วยได้ไหมคะ?”

พลันคนเป็นพ่อก็หยุดการกระทำของตัวเองลง ดูเหมือนว่าท่านกำลังลังเลใจ หญิงสาวมองอีกฝ่ายอย่างอ้อนวอน

ไม่นาน ฉันก็ได้รับคำตอบที่มาพร้อมน้ำเสียงเศร้าจากท่าน “พ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกัน คิดถึงแคโรน้อยที่แสนจะล้ำค่า ตลอดเก้าปีที่ผ่านมา พ่ออยากจะไปหาลูกที่เมืองอู๋มาก ไม่รู้เลยว่าแคโรของเราจะอยู่ดีกินดีหรือเปล่า จะนอนหลับไหม โดนแกล้งไหม แต่งงานหรือยัง หรือมีหลานให้เราหรือเปล่า... เราคิดถึงลูกทุกวันแต่กลับไม่ได้รับข่าวคราวอะไรเลย จนกระทั่งวันนั้น วันที่เรื่องของลูกเป็นข่าวดังในเว่ยป๋อ นั่นเป็นครั้งแรกที่เรารู้ว่าแคโรตัวน้อยนั้นเติบโตขึ้นแล้ว”

“ช่างงดงามเสียจริงนะ” พ่อบอกแม่ว่า “ดูสิที่รัก นั่นลูกสาวสุดที่รักของเราหนิ เธอโตขึ้นและแต่งงานด้วย! แต่ผู้ชายคนนั้นคงทำให้ลูกของเราเสียใจ ตอนนี้เธอหย่าแล้ว” พอแม่รู้ว่าลูกหย่า แม่ก็นอนไม่หลับแล้วก็ร้องไห้ทั้งคืน พ่อบอกแม่แล้วว่าลูกจะไม่เป็นไร เดี๋ยวลูกก็จะเจอผู้ชายที่ดีกว่านี้อีกแน่นอน!”

ดวงตาคู่สวยพร่าเบลอไปด้วยหยดน้ำตา ยิ่งได้ยินพ่อพูดแบบนั้นหัวใจยิ่งถูกบีบอัดด้วยความรู้สึกที่มองไม่เห็น เหมือนเกิดแผลสดที่เลือดไหลซิบขยาดตัวเป็นวงกว้างในใจ ทว่าอีกขณะหนึ่งก็ถูกซ่อมแซมจากความห่วงใยที่แผงออกมาจากคำพูดนั้น

พ่อถอนหายใจออกมาพลางเอ่ยทั้งน้ำตา “ลูกคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเรา เราอยากใช้เวลากับลูกให้มากกว่านี้ แต่มีหลายสิ่งที่เหนือการควบคุมของเรา! แคโร แม่แท้ ๆ ของลูกคอยจับตามองเราอยู่ตลอดเวลา รวมทั้งพ่อแท้ ๆ ของลูกเองก็เริ่มสงสัยและส่งคนออกตามหาตัวลูกแล้ว... ถ้าพวกนั้นรู้ว่าลูกเจอเรา เกรงว่าชีวิตแม่ของลูกกับพ่อจะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป...พ่อขอโทษนะ แต่ลูกต้องไปจากที่นี่!”

ถ้าฉันอยู่ พวกเขาจะตกอยู่ในอันตราย นั่นคือสิ่งที่พ่อต้องการจะสื่อ

แคโรมองไปยังผู้เป็นแม่ที่อยู่ด้านหลัง ท่านมองมาที่ฉันนิ่ง ๆ พร้อมน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าท่านไม่อยากแยกจากฉัน แต่โดนบังคับให้ทำ!

ร่างเล็กก้มหน้าลงพึมพำ “หนูจะไปเดี๋ยวนี้”

แขนเรียวยกขึ้นไปกอดพ่อของตนไว้แน่น ก่อนจะเดินออกมา ทว่าขณะที่กำลังสาวเท้าออกไป ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองแม่อีกครั้ง

ฉันถามท่านทั้ง ๆ ที่ยังร้องไห้ไม่หยุด “ใครเป็นคนบริจาคไตให้หนูเหรอคะ?”

ท่านตอบกลับ “แม่แท้ ๆ ของลูก”

แม่แท้ ๆ ของฉันเหรอ... แล้วเธอเป็นใครกัน? ทำไมเธอถึงส่งฉันมาให้ตระกูลชอว์? แล้วทำไมคนใจร้ายแบบนั้นถึงยอมบริจาคไตให้กับฉัน?!