หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 413

“หมอนั่นเคยผ่านการรักษาโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวมาก่อน วิทยาการเทคนิคการแพทย์ที่ล้ำสมัยเท่านั้นที่ทำให้เขามีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ และชีวิตที่อาจจะล้มลงเมื่อไหร่ก็ได้ คงเป็นสาเหตุที่ทำให้คนแบบเขามีนิสัยใช้ชีวิตแบบสุดโต่งโดยไม่กลัวอะไร ฉันแค่อยากบอกเธอไว้ เพราะไม่อยากให้โดนหลอกเท่านั้น”

แซคคารี่พูดออกมาอย่างมั่นใจราวกับในอนาคตฉันจะได้เจอฌองอีก! เป็นไปได้อย่างไรที่คนหล่อเหลามีเสน่ห์แบบนั้นจะกลายเป็นผู้ป่วยระยะสุดท้ายแบบนี้?

ใบหน้าสวยพยักตอบ “ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยงกับเขาอีก”

พลันมือหนาก็ยื่นออกมาให้จับ “อืม เดินต่อเถอะ”

มือเรียวคว้าหมับพร้อมความรู้สึกที่เริ่มดีขึ้นกว่าเมื่อครู่

คนป่วยระยะสุดท้ายที่รักในอิสระภาพ จะไม่มีทางลักพาตัวเราเพียงเพราะทองคำแท่งสองหีบหรอก! ฌอง วอลเลซ ไม่สิ ต้องเรียกว่า วอลเลซ ฌอง ผู้ชายคนนั้นลักพาตัวเราไป แต่หลังจากส่งมอบเราให้แก๊งชุดดำ เขาก็รีบกุลีกุจอออกไปทันที ทว่าภายหลังกลับมาปรากฎตัวอยู่ที่คฤหาสน์ด้วยท่าทีสบาย ๆ อย่างกับไร้มลทิน แถมยังทำราวกับคฤหาสน์หลังนั้นเป็นของเขาอีกต่างหาก! หรือฉันจะเดาถูกกันนะ!

กลุ่มชายชุดออกรบเต็มยศพวกนั้นเป็นคนของวอลเลซเหรอ?! แต่เมื่อลองคิดดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว คนพวกนั้นคิดทำลายแซคคารี่ คงไม่มานั่งเสียเวลาเปลี่ยนชุดให้ฉันหรอก และคนที่กำลังสนุกสนานกับสถานการณ์ในตอนนั้นก็มีแค่คนเดียว นั่นก็คือวอลเลซ!

เมื่อคิดแบบนั้น มือเรียวอีกข้างก็แอบหยิบโทรศัพท์ออกมากดส่งข้อความหามาร์ตี้

แคโรไลน์: “วอลเลซ ฌอง มาจากที่ไหน?”

และในขณะที่เรากำลังจะถึงยอดเขา มาร์ตี้ก็ส่งข้อความกลับมา

มาร์ตี้: “ฝรั่งเศสไงล่ะ!”

ฝรั่งเศสงั้นเหรอ… เลขาแยร์เคยพูดว่าชุดราตรีฟองฟูหรูหรานั่นเป็นของราชนิกุลฝรั่งเศส ทันใดนั้นเรื่องราวก็เริ่มประติดประต่อกัน กลุ่มชายฉกรรจ์พวกนั้นเป็นคนของวอลเลซแน่นอน! ตั้งแต่ต้นจนจบ การหลบหนีของจากคฤหาสน์ก็อยู่ในแผนของเขาด้วย! ทั้ง ๆ ที่ใจรู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายมากมายขนาดไหน แต่สุดท้ายฉันมันก็แค่เหยื่อโง่ ๆ ที่หลงไปกับความหวังดีของฆาตกร! จิตใจเริ่มกระวนกระวายอีกครั้ง ทว่าฌองนั้นไม่ใช่คนธรรมดา! ถ้าเขาสามารถเอาชุดของราชนิกุลมาได้ หากไม่ใช่ราชวงศ์ แสดงว่าเขาจะต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลอย่างน่ากลัว

ร่างบางสูดหายใจเข้าลึก เพื่อดึงสติและความสุขเมื่อครู่ก่อนให้กลับคืนมา มือเรียวทิ้งโทรศัพท์ลงในกระเป๋า พลางก้าวเท้าไปข้างหน้าต่ออีกไม่กี่เมตร คนทั้งคู่ก็ถึงจุดยอดของภูเขาลูกใหญ่ ด้านหน้ามีทุ่งโล่งที่เต็มไปด้วยดอกแดฟโฟดิลบานสะพรั่งกับกระท่อมไม้ อยู่หนึ่งหลัง ขาเรียวสาวเท้าเข้าไปใกล้กระถางแดฟโฟดิลสีขาว พลางชมความงามของมันก่อนถอยกลับมาหาร่างสูงดังเดิม

แคโรตัดสินใจเอ่ยถาม “คุณปลูกมันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ?”

“ฉันสั่งให้เลขาแยร์ปลูกพวกมัน” เขาตอบ

ที่คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลชิคก็มีดอกแดฟโฟดิลเหมือนกัน

ริมฝีปากบางยิ้มให้อีกฝ่ายเลก็น้อย “พี่รอง คุณชอบดอกแดฟโฟดิลเหรอ?”

“ไม่เท่าไหร่”