หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 46

ทว่าอย่างนั้นเขาก็ยังแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอมา

ดู ๆ ไปท่านก็ถือได้ว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง

หากเมื่อก่อนสิ่งผิดพลาดเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น ถ้าหากคนที่ฉันแต่งงานด้วยคือแลนซ์ และเจอกับพ่อสามีพ่อสามีที่ดีแบบนี้

...

ชีวิตแต่งงานของฉันคงเต็มไปด้วยความสุข

แต่คงแย่หน่อยเพราะมันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝันไปเสียแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวทุกอย่างก็จบแล้ว” ฉันได้แต่ตอบท่านไปแบบนั้น

ฉันเป็นคนที่ดูแข็งแกร่งอยู่เสมอและไม่ค่อยแสดงด้านที่อ่อนแอออกมา ประธานเกร็กดูเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันจะสื่อ เพราะปรายสายไม่ได้ถามอะไรต่อเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น พลันถอนหายใจก่อนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “วันนี้ดิกสันไปพบจิตแพทย์อีกแล้ว”

ฉันโพล่งออกมาอย่างตกใจ “อะไรนะคะ?”

“พ่อแอบคุยกับหมอเรื่องดิกสัน สภาพจิตใจของดิกสันตอนนี้ค่อยข้างน่าเป็นห่วง จะให้พูดยังไงดีล่ะ? แคโร เธอไม่เคยมีตัวตนอยู่ในความทรงจำของดิกสัน ทว่าผู้คนต่างบอกกับเขาว่าที่ผ่านอดีตของเขาล้วนมีแต่เธออยู่ในนั้น... พ่อคิดว่าดิกสันกำลังกลัว และพยายามรวบรวมความทรงจำเหล่านั้นคืนมา แต่เขายังคิดหาวิธีไม่ออก”

เมื่อฟังจากสิ่งที่ท่านประธานเกร็กเล่ามา ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่เขาอยากจะถ่ายทอดมันออกมาแทนดิกสัน หญิงสาวได้แต่แสร้งไม่รู้พลางรับต่อไป “ดิกสันอายุมากกว่าเธอแปดพี่ เขาควรจะซื่อตรงกับเธอมากกว่านี้ พ่อขอโทษที่เขาทำร้ายลูกมาตลอดหลายปีนะ...แคโร ถ้าหากเป็นไปได้ ได้โปรดปล่อยวางเรื่องในอดีต และเริ่มต้นเรียนรู้กันใหม่นะ ดิกสันเป็นผู้ชายที่มั่นคงในความรู้สึก ผู้หญิงที่เขารักคือหญิงสาวที่โชคดี เขาสามารถมอบความสุขให้กับเธอได้”

ฉันฟังก่อนจะนึกถึงสิ่งที่เกวนเคยบอก “แคโรไลน์ ในอนาคตเธอจะเข้าใจว่าดิกสันเป็นคนที่ยึดมั่นในรักและซื่อสัตย์ขนาดไหน การได้รับความรักจากเขาคือความโชคดีที่สุดที่เกิดขึ้นบนโลก แต่หากเขาหมดความรู้สึกนั้นกับเธอแล้ว เธอจะกลายเป็นคนที่เสียใจที่สุดในโลกเพราะชายที่เธอรักเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยเชียว ใจของเขาเย็นชาและโหดร้ายได้มากกว่าที่เธอคิด”

แต่ท่านประธานพึ่งจะมาพูดมันตอนนี้

ตอนที่เธอไม่ต้องการความรู้สึกเหล่านั้นอีกแล้ว

นอกจากนี้ดิกสันยังลืมเธอไปแล้ว

ข้อสันนิษฐานของฉันมีเพียงการที่เขาจำได้นั้นเป็นเรื่องที่คาดการไม่ได้

ร่างบางปรับเสียงให้ดูเคร่งขรึมก่อนเอ่ยกลับ “พ่อคะ เราสองคนหย่ากันแล้ว”

“แต่พ่อยังหวังว่าพวกเธอทั้งคู่อาจจะ...”

เสียงของท่านประธานเกร็กนั้นเต็มไปด้วยความหวัง ริมฝีปากบางยิ้มพลางเอ่ยย้ำ “พ่อรู้เรื่องที่หนูแต่งงานกับเขาเพราะเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนอื่นใช่ไหมคะ? คนที่หนูชอบคือลูกชายคนโตของพ่อ หรือก็คือแลนซ์”

ทว่าท่านกลับโต้ว่า “แต่ดิกสันคือคนที่ดูแลเธอมาตลอดสามปีนะแคโร เขาคือคนเดียวที่ให้ความรู้สึกเหล่านั้นกับเธอ ไม่ว่ามันจะเป็นความสุขหรือเศร้า ดิกสันคือชายที่เดินเคียงข้างเธอมาตลอด”

หญิงสาวได้แต่เงียบ

สายถูกวางไปโดยปราศจากบทสรุปของบทสนทนา

พูดกันตามจริง สิ่งที่เขาพูดมามันถูกต้องทั้งหมด ก่อนที่ฉันจะรู้ความจริงเกี่ยวกับสองพี่น้อง มันคือดิกสัน ที่อยู่ในใจของฉันมาโดยตลอด ความรัก ความเกลียดชัง และความต้องการที่ไม่สามารถเติมเต็มได้ สิ่งเหล่านี่เกิดขึ้นมาเพื่อดิกสันคนเดียว

เป็นไปได้อย่างไรที่จะถูกโอนถ่ายไปสู่อีกคนเพียงข้ามคืน?

มันเป็นไปไม่ได้ หัวใจฉันก็เจ็บปวดเป็นเหมือนกัน

เหนือสิ่งอื่นใด ฉันคือคนที่ไม่สมควรได้รับความรัก ทว่าฉันยังคงหวังที่จะได้รับมันบ้าง ถ้าหากเป็นไปได้จริง ๆ ฉันก็อยากเดตกับใครซักคน

ใครซักคนที่ไม่ใช่แลนซ์

หรือดิกสัน

เมื่อนึกถึงชื่อสองชื่อนี้ทีไรสมองฉันแทบจะระเบิดออกมา มือเรียวสวยวางโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนจะเอนกายลงนอน ฝืนตังเองให้หลับโดยไว ทว่าในกลางดึกคืนนั้น แคโรกลับรู้สึกเหมือนมีใครบางคนอยู่ข้าง ๆ เธอ ครั้งแรกฉันคิดว่าฝันจึงไม่ได้ใส่ใจ

พลันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อใบหน้าหล่อเหลาที่แสนคุ้นเคยตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้ชิด ฉันเอ่ยถามทั้งที่ยังช็อคค้างอยู่ “คุณมาทำอะไรที่นี่?”