หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 47

ร่างบางรีบลุกออกจากเตียงพลางจัดชุดนอนของเธอให้เรียบร้อยมิดชิด ฉันลุกขึ้นยืนข้างเตียงและจ้องมองไปยังชายตรงหน้าผู้มีสีหน้าท่าทางที่นิ่งขรึม มีเพียงดิกสันเท่านั้นที่หน้าไม่อายทำอะไรแบบนี้

แลนซ์จะไม่ผลุบเข้ามาในห้องนอนกลางดึกของเธอแบบนี้หรอก

ร่างสูงยักคิ้วขึ้นถาม “ผมไม่เป็นที่ต้อนรับไปแล้วเหรอ?”

พูดอยากกับว่าฉันต้องต้อนรับคุณหรือไง

แคโรพยายามควบคุมกักเก็บความโมโหเหล่านั้นไว้ก่อนจะถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พลันเอ่ย “ไม่ใช่ว่าคุณลืมฉันไปแล้วเหรอ? คุณยังจำรหัสเข้าบ้านของฉันได้ยังไง?”

ดิกสันลุกขึ้นฉับพลันพร้อมก้าวฉับฉับตรงเข้ามาหาฉัน เท้าเล็กก้าวถ่อยหลังทิ้งระยะห่างก่อนเอ่ย “บอกฉันมา”

ชายหนุ่งยังคงยืนอยู่ที่เดิม “ผมจำได้ดีหากเป็นเรื่องตัวเลข ถ้าผมเคยเห็นมันแล้ว ผมจะจำมันไปตลอด นอกจากนี้ ผมลืมแค่เรื่องของคุณ ไม่ใช่รหัสของคุณ และตัวเลขหนึ่งสองสองเจ็ดคงจะเป็นเลขวันเกิดของแลนซ์ พี่ชายผมสินะ”

เสียงเข้มเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อพูดถึงคนเป็นพี่ ฉันเริ่มไม่พอใจพลันโต้ตอบ “อย่าพูดจาซี้ซั้วนะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับแลนซ์เลยซักนิด”

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม “ไม่เกี่ยวกับแลนซ์เหรอ?”

ฉันพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนจะเป็นฝ่ายถามเขากลับ “คุณคิดว่าระหว่างรหัสเลขกับแลนซ์มีความเกี่ยวพันกันงั้นเหรอ?”

สีหน้าของดิกสันเริ่มนิ่งตึงพลันก้าวเข้ามาคว้าข้อมือบางไว้ เสียงเข้มที่แสนจะเยือกเย็นเอ่ยเค้นออกมาอย่างสะกดกั้นอารมณ์ “ผมไม่สนว่าพวกคุณจะมีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน และผมไม่สนถึงสิ่งที่เคยเกิดขึ้น ในอนาคต คุณคือแคโรไลน์ ชอว์ คุณเป็นผู้หญิงของผมคนเดียว และจะไม่มีใครแย่งคุณไปจากผมได้”

“อา” ฉันได้แต่กระตุกยิ้มมุมปาก “จะจองหองเกินไปหน่อยไหมดิกสัน? เราทั้งคู่ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีกต่อไปแล้ว หรือหากว่ายังมี คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับฉันแบบนี้ ทำไมคุณไม่ไปยุ่งย่ามกับยัยเกวน เวิร์ท แทนล่ะ?”

ทันใดนั้นริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาทันทีราวกับไม่อยากฟังคำพูดเหล่านั้นจากฉัน

ผ่านไปซักพักร่างสูงตรงหน้าถึงเอ่ยออกมาอย่างนิ่มนวล “เพราะผมรักคุณแคโร”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินดิกสันพูดคำว่ารักกับฉัน ตั้งแต่ที่ฉันกลับมาที่เมืองอู๋

หญิงสาวหัวเราะแกมประชด ก่อนเอ่ยถาม “ไม่ใช่ว่าคุณลืมไปแล้วหรือไง?”

ลมหายใจยังคงระบายอยู่บริเวณแก้มของฉัน “ใช่ ผมลืมมันไปแล้ว แต่ว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันยังอยู่ ผมรู้สึกว่าตัวผมรักคุณมาก มากจนต้องมาที่นี่อีกครั้ง ผมห้ามตัวเองไม่ได้แคโรไลน์ ผมอยากเจอคุณอยู่ตลอดเวลา ทุกนาที ทุกวินาที”

“คุณนี่มัน... เลวจริง ๆ”

“ทุกคนคิดว่าคุณความจำเสื่อม แต่ฉันกลับเป็นคนที่เข้าใจถึงการกระทำของคุณมากที่สุด”

“ดิกสัน คุณเป็นคนชอบหาทางออกให้กับตัวเองเสมอ คุณกลัวว่าฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ ดังนั้นคุณถึงต้องโกหกกับคนอื่น ๆ ว่าคุณความจำเสื่อม และนั่นจะทำให้ฉันเชื่อเหมือนกับพวกเขาว่าคุณสูญเสียความจำจริง ๆ! ฉันมั่นใจแบบนั้น ทว่าดิกสันที่ฉันรู้จัก คือชายที่ปกปิดความรู้สึกของตัวเองเก่ง และเขาจะไม่ยอมบอกรักผู้หญิงง่ายๆ เป็นแน่ อะไรที่ทำให้คุณยอมก้มหัวแบบนี้ดิกสัน?”

แคโรพยายามทำให้ดิกสันตบะแตก...

เพราะเธอรู้สึกว่าชายหนุ่มเพียงแสร้งทำเป็นความจำเสื่อม

ร่างสูงตรงหน้ายังคงเงียบ เขาจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาขุ่นเคืองราวกับจะผาไหม้กัน แต่ดิกสันกลับไม่ได้อธิบายหรือพูดอะไรเพื่อแก้ตัวออกมา ทว่าชายหนุ่มเลือกที่จะถามด้วยเสียงนิ่งเงียบแทน “แคโรไลน์ คุณอยากจะเข้าใจเขาจริง ๆ ใช่ไหม?”

ดิกสันพูดถึงแลนซ์

“นี่มันคำถามแบบไหนกัน?”

ทั้ง ๆ ที่ฉันกำลังพูดเรื่องนี้แต่เขากลับพูดเรื่องนู้นเสียอย่างนั้น

“แลนซ์ ไม่เหมาะสมกับคุณ”

พลันดิกสันกลับโพล่งพูดออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาไม่ได้ปฏิเสธที่ฉันกล่าวหาเขาว่าแสร้งความจำเสื่อม แต่เขาก็ไม่ได้ยอมรับมันเช่นกัน เขาเลือกที่จะไม่สนใจประเด็นที่ฉันตั้งขึ้น

ฉันผละตัวออกห่างจากเขาอีกคราพร้อมกระชับเสื้อให้แน่นขึ้น ก่อนเอ่ยปัด “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ”

ได้ยินแบบนั้นดิกสันถึงกลับบึ้งตึงกว่าเดิม พลันถามเสียงเย็น “แคโรไลน์ คุณคิดว่าคุณไม่จะเป็นต้องกลัวอะไรแล้วใช่ไหม?”

ร่างบางถามกลับอย่างงุนงง “คุณหมายความว่ายังไง?”

ริมฝีปากหนาเม้มแน่นทว่าไม่ได้เอ่ยเอื้อนสิ่งใดออกมา

แคโรไม่เข้าใจสิ่งที่ดิกสันต้องการจะสื่อแต่เธอรู้ดีว่าชายคนนี้เก่งเรื่องข่มขู่คนอื่นขนาดไหน “คุณต้องการจะทำอะไร?”

ทันใดนั้นดิกสันก็ปรายตามาที่เธอ ก่อนจะจ้องเข้ามาราวกับดูดกลืน เสียงเข้มเอ่ยแผ่วเบา “ผมไม่อยากจะทะเลาะหรือมีปากเสียงกับคุณ แต่ถ้าผมไม่ทำ คุณจะคิดว่าผมเป็นคนไม่ใส่ใจกับเรื่องอะไรเลย แคโรไลน์ เส้นทางข้างหน้าของเราทั้งคู่ยังอีกยาวไกล และคุณยังมีเวลาอีกหลายปีสำหรับอนาคตข้างหน้า ผมแค่หวังว่าเราทั้งคู่จะไม่ทำผิดพลาดแบบเดิมอีก”

ฉันถามกลับเสียงแข็ง “คุณจะทำอะไรกันแน่ดิกสัน?”

ร่างสูงยิ้มเยาะก่อนเอ่ย “คุณลองเดาดูสิ”

ฉันทำได้เพียงยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน

ดิกสันเดินออกไปแล้วเมื่อจบประโยคเมื่อครู่

เขาขู่ฉันก่อนเขาไป

เธอตามความคิดของเขาไม่ได้เลยว่าจริง ๆ เขาคิดอะไรอยู่

แต่สิ่งที่ชัดเจนคือ เขาไม่ละมือไปจากเธอง่าย ๆ แน่นอน

แคโรถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน หมดสิ้นทุกความรู้สึกง่วงงุน ฉันเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะเห็นแผ่นหลังแกร่งนั่นจากไปพร้อมไมบัคสีดำคู่ใจของเขา

บทที่ 48