หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 50

มันเป็นจูบที่บางเบา

แคโรตกใจกับการกระทำของฌอน และอยากจะถามออกไปให้ชัดเจนว่าชายตรงหน้าอยากจะเดตกับเธอไหม ลองมาทำความรู้เธอ และรักเธอ

แต่เธอรู้ดีว่าสุดท้ายแล้วฌอนก็จะทำกับเธอเหมือนที่เขาทำกับผู้หญิงพวกนั้น และไม่นานร่างสูงก็จะเขี่ยเธอทิ้งให้พ้นทาง

ทว่าในขณะที่จะได้ถามมันออกไป เขากลับแนบริมฝีปากลงมาอีกครั้งราวโหยหา พลางกดย้ำมากกว่าเมื่อครู่ เสมือนความรู้สึกที่ล่องลอยมาเนินนานพลันพบเจอจุดยึดเหนี่ยวในที่สุด

ร่างสูงผละออกจากร่างเล็กก่อนจะจ้องราวกับพบสิ่งที่เย้ายวนใจ ในแวบตาคมนั้นเต็มไปด้วยประกายวิบวับ ฉันมองอยู่ซักพักก่อนจะหัวเราะออกมา มือหนาลูบที่ใบหน้าของฉันพลางเอ่ย “เข้าใจหรือยังว่าแอลกอฮอล์รสชาติเป็นยังไง?”

ฉันยกยิ้มเล็กน้อย “ทำอย่างกับว่าฉันไม่เคยดื่มอย่างนั้นแหละ”

ฌอนได้แต่ยิ้มกับคำตอบของฉัน ก่อนที่เขาจะคว้ามือฉันไว้แล้วพาเดินออกไปจากที่นี่

ชายหนุ่มข้างตัวเริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์พลางเอ่ยถามยิ้ม ๆ ปนหยอกล้อ เมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งใจลอย “ดูเธอสิ อย่างกับบ้านนอกเข้ากรุงเลย ที่รัก ผมขอถามอะไรซักอย่างนะ?”

“อะไร?” แคโรถามกลับ

ฌอนจับพวงมาลัยไว้ก่อนจะช่วยฉันรัดเข็มขัดนิรภัยด้วยมืออีกข้าง ร่างสูงไม่ตอบ แต่กลับจ้องมองฉันอยู่แบบนั้น ท่าทางเคร่งเครียดของเขาทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก “นายจะถามอะไร?”

รอยยิ้มสวยบนใบหน้าหล่อเหลานั่นค่อย ๆ ลดลงจนหายไป พลันเสียงเข้มกลับเอ่ยถาม “คุณรู้สึกยังไงที่จูบกับผม?”

บทสนทนาที่ดูจริงจังแบบนี้ ทำให้ฉันพูดไม่ออก

แม้แต่สรรพนามในการเรียกฉันก็เปลี่ยนไป

ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาแบบไหน

และฉันก็ไม่อยากปฏิเสธความรู้สึกของเขาเช่นกัน

หนึ่งให้เหตุผลที่ฉันเลือกกลับมาที่เมืองนี้ก็เพราะเขา

เมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่เงียบไม่ยอมตอบ ร่างสูงจึงตัดสินใจพาฉันไปหาอะไรทานแทน

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อย เราทั้งคู่ต่างพากันนั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของกันและกัน การใช้ชีวิตของฌอนค่อนข้างจะเหมือนเดิม ไม่ต่างจากเมื่อก่อน เขาถามฉันว่าในอนาคตจะทำอย่างไรต่อไป ได้ยินแบบนั้น ฉันก็ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ “ฉันยังไม่อยากกลับไปที่เมืองอู๋ในตอนนี้”

ยังมีอีกหลายคนที่เธอยังไม่ต้องการเผชิญหน้าเมื่อกลับไป

เสียงเข้มเอ่ยตัด “เอาเบอร์ของเฮนรี่มาให้ผม”

มือเรียวบีบแก้วน้ำในมือแน่น พลันเอ่ย “นายจะเอาไปทำอะไร?”

“ผมรู้จักหมอดัง ๆ หลายคนในวงการแพทย์ที่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับมะเร็งปากมดลูก ผมสามารถแนะนำพวกเขากับเฮนรี่ได้” ร่างสูงเงียบไป ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยความโกรธ “คุณมันบ้า ทรมานตัวเองเพียงเพราะผู้ชายคนเดียว คุณคิดว่า... จะเลิกชอบแลนซ์ได้หรือไง?”

แคโรเคยบอกฌอนไปแล้วเกี่ยวกับความจริงที่เธอได้รู้ เพียงเพราะเธอต้องการที่พึ่งพิงซักคนสำหรับเรื่องนี้ ฉันคิดก่อนจะตัดสินใจพูด “นายคิดว่า การล้มเลิกในความรักที่ตราตรึงใจในใจมาตลอดเก้าปีมันง่ายเหรอ? ฌอน เทียบกับเก้าปีนั้นแล้ว การรักคนผิดคือสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า ตอนนี้ฉันแทบจะสูญเสียทุกอย่าง”

แม้กระทั่งรักที่เรียบง่ายก็ยังไม่สามารถมีได้

“ไร้สาระ ยังมีผมอยู่กับคุณไม่ใช่เหรอ?”

ฉันหันไปมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกายไฟแห่งความหวัง

คิ้วเข้มขมวด “คุณมองผมแบบนั้นทำไม?”

“ว่ากันตามตรง ฉันอยากจะเดทใครซักคนที่เสียสละให้ฉันได้ทุกอย่าง”

ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แคโรลุกนั่งหลังตรง “พาฉันกลับโรงแรม”

ร้านอาหารที่เราไปทานเมื่อครู่นั้นอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมที่พักมากนัก ฌอนจอดรถพลางเดินไปส่งฉันที่หน้าทางเข้าโรงแรม พลันขาทั้งสองกลับหยุดยืน ก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มอย่างลังเล เห็นแบบนั้นเขาจึงถามกลับ “คุณอยากให้ผมทำอะไร?”

“ฌอน ฉันอยากเดทกับคุณ”