หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 51

“ผมขอเหตุผล” ฌอนถามกลับเสียงเรียบ

“ฉันอยากเข้าใจถึงความรู้สึกถูกรักบ้าง แม้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะเป็นแค่การแสร้งทำก็ตาม”

และนั่นเป็นเหตุผลเดียวของเธอมาโดยตลอด

ภายใต้แสงสว่างของไฟริมทาง สามารถมองเห็นเงาของเราทั้งคู่ที่ทอดยาวออกไปได้อย่างชัดเจน ร่างสูงกระตุกยิ้มพลางปัดเส้นผมบริเวณหน้าผากของฉันแผ่วเบา

“เด็กโง่เอ้ย ถ้าคุณอยากเป็นคนที่ถูกรัก ผมให้มันกับคุณได้นะ แต่ว่าผมต้องขอโทษที่ผมไม่สามารถเดทกับคุณได้ เพราะสิ่งที่ผมต้องการคือความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ ผมไม่ใช่คนที่ใจคุณต้องการหรอก...”

ฉันเคยคิดว่าฌอนจะเป็นคนสุดท้ายบนโลกที่ปฏิเสธฉัน

ทว่าฉันกลับคิดผิด

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาเล็กน้อยพลันจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากของฉัน “เรารู้จักกันมานานมาก ผมดูแลคุณได้ รักคุณได้ และเดทกับคุณเหมือนผู้ชายทั่วไป แม้กระทั่งแต่งงานกับคุณผมก็ทำได้ แต่ว่าคุณล่ะ คุณจะรักผมบ้างไหม?”

ฌอน คือผู้ชายที่ไม่เคยศรัทธาในเรื่องแต่งงาน แต่กลับบอกว่าสามารถแต่งกับฉันได้

หญิงสาวไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าคำพูดของเขาจะซื่อตรงขนาดนี้

แคโรยอมแพ้ให้กับความจริงใจของเขาพลันเอ่ยพึมพำขอโทษเสียงเบา

“ขอโทษนะ ความผิดฉันเอง”

ร่างสูงปรายตามองอีกครั้งทว่าริมฝีปากยังคงยกยิ้มอยู่ “พักผ่อนเยอะ ๆ แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

หลังจากฌอนกลับไป ความรู้สึกของฉันยังคงตีกันยุ่งเหยิงอยู่ในใจ

เหมือนกับว่าฉันพุ่งใส่ใครบางคนเต็มร้อยทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้คิดแบบเดียวกัน

เธอไม่ควรคิดไปเองว่าเขาอาจจะมีใจให้เธอ

มือเรียวล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าพลางส่งข้อความหาชายหนุ่ม

“คุณตกหลุมรักฉันบ้างไหม?” ฉันถาม

ร่างสูงตอบกลับ “ไม่เลยซักนิด”

เสมือนความรู้สึกหนักอึ้งนั้นได้ถูกยกออกไป เมื่อได้เห็นคำตอบที่เชิงหยอกล้อจากเขา ทว่าทันทีที่เก็บมือถือ ประตูสีดำแวววับสะท้อนแสงไฟของเมอร์เซเดส สีดำที่จอดนิ่งอยู่ริมถนนก็ถูกเปิดออก พร้อมใบหน้าที่แสนคุ้นตา

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” หญิงสาวถามด้วยอาการตกตะลึง

ภายใต้แสงไฟที่ส่องสว่างกลับมองเห็นใบหน้าอึมครึมของร่างสุขได้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่คมยังคงมองไปยังทิศทางที่ฌอนจากไป

“แคโรไลน์ คุณมอบความรักให้กับชายอื่นกลางถนนแบบนี้ คุณมีความสุขมาก ๆ เลยใช่ไหม?”

‘คุณมีความสุขไหม?’

ช่างเป็นคำถามที่แฝงถึงความร้ายกาจจากดิกสัน

ฉันอยากเป็นฝ่ายได้รับความรักจากใครบางคนมาโดยตลอด ทว่าก็กลัวการถูกรักจากใครบางคนเช่นเดียวกัน อย่างเช่น ฌอน ฉันกลัวหากเขาจะรักฉันขึ้นมาจริง ๆ

แคโร กลัวว่าฌอนจะเจ็บปวดหากถึงวันที่เธอต้องจากโลกใบนี้ไป และมากกว่านั้น ฉันไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของเขาได้

ลักษณะของชายที่ฉันอยากจะรัก ควรเป็นใครบางคนที่รักโดยปราศจากเงื่อนไขได้ แต่สามารถควบคุมความรู้ของตัวเองได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น และควรจะเป็นคนที่รู้จักถอยหลังลงบ้าง หากรู้ว่าความรู้สึกมันมากเกินไป หากเป็นแบบนั้นได้ฉันก็จะไม่รู้สึกกดดันและเสียใจกับรักครั้งนั้นเลย

ไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอเคยคิดว่าฌอนเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ทว่าเขาปฏิเสธเธอเพราะเธอไม่ได้รักเขา

เมื่อคิดแบบนั้น ฉันก็รับรู้ได้ทันทีว่าในความเป็นจริง มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะหาคนที่เราตกหลุมรักได้จริง ๆ

“มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” แคโรตอบชายหนุ่มพลางถอนหายใจ

อย่างไรก็ตาม ดิกสันรู้ที่อยู่ของฉันได้เร็วขนาดนี้ คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญเป็นแน่แท้ เสียแต่ว่าคงเป็นซัมเมอร์ที่ช่วยดิกสันเรื่องนี้

“คุณคงจะหว่านล้อมซัมเมอร์ขอร้องให้ช่วยอยู่นานสิท่า” ฉันยิ้มเย้ยพลันนึกถึงสถานการณ์นั่น

ดิกสันเลือกที่ไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น ก่อนจะปรายตามองที่หน้าผากของฉันแทนคำตอบ ไม่นานนัก ร่างสูงกลับเดินเข้ามาใกล้ พลันเอื้อมมือมาโอบกอดฉันไว้แล้วลูกหน้าผากแผ่วเบา ร่างเล็กของเธอผละออกเล็กน้อย

“คุณเสียสติไปแล้วหรือไง?”

ดิกสันยังคงเงียบและดูเย็นชา

เธอรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังโกรธ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา พลางดึงเธอเข้าไปกอดไว้แน่น

“แคโรไลน์ ถ้าคุณอยากตกหลุมรักอีกครั้ง ให้ผมเป็นตัวเลือกของคุณได้ไหม?” เขาถามด้วยเสียงทุ้มนุ่ม