หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 52

ฉันตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูด น้ำเสียงที่เอ่ยขอนั้นฟังดูเปราะบางแตกสลายง่ายยิ่งกว่าแก้วใส

ดิกสันในตอนนี้ดูเหมือนคนสิ้นหวัง

หากเป็นฉันคนก่อนคงจะมีความสุขมากเมื่อได้ยินอะไรแบบนี้

แคโรหลับตาลงและยังคงเงียบ ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดหนา เราสองคนยังคงยืนอยู่แบบนั้นพักใหญ่ จนกระทั่งดิกสันเป็นคนคลายอ้อมกอดนี้ลงเอง

“คุณพักอยู่ห้องไหน?” ร่างสูงถามเสียงแผ่ว

“ขอร้องช่วยไปหาที่พักของคุณเอาเองเถอะ” ฉันขมวดคิ้ว

ร่างสูงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมที่ฉันจองไว้ ขาเรียวได้แต่ยืนนิ่งอยู่บริเวณทางเข้าอยู่ครู่หนึ่ง พลางตัดสินใจเดินเข้าไปกดลิฟต์ มุ่งหน้าสู่ห้องของเธอที่อยู่บนชั้นห้า

ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องกลับต้องตกใจอีกครั้ง

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ห้องไหน?”

แคโรสาบานได้ว่าเธอไม่ได้บอกเลขห้องกับซัมเมอร์แน่นอน

ดิกสันค่อย ๆ คลายเน็กไทด์ของเขาออก

“มันก็แค่เรื่องบังเอิญ” ร่างสูงอธิบาย “โรงแรมที่คุณพักเป็นโรงแรมในเครือที่ผมดูแลอยู่ แล้วก็ ซัมเมอร์ไม่ได้บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้”

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม ก่อนจะถามกลับไป “แสดงว่าคุณรู้ว่าฉันอยู่ที่เมืองถง ตั้งแต่ที่ฉันใช้บัตรประจำตัวประชาชนเชคอินแล้วสินะ แล้วคุณมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? นานแค่ไหนที่คุณอยู่ในรถคอยจับตามองฉัน?”

ฉันอยากจะหนีไปจากเมืองอู๋แทบตาย และหนีไปจากเขาที่สุด แต่สิ่งที่ฉันทำได้มีเพียงหนีอยู่ในอาณาเขตของเขาอย่างกับคนโง่

ดิกสันยืนยิ้มมองร่างเล็กที่ดูอารมณ์เสีย ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดี ทั้ง ๆ ที่พึ่งโมโหไปเมื่อครู่

ความรู้สึกหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในใจ ฉันเดินเข้าไปในห้องก่อนจะค้นเอากระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมา ดิกสันมองฉันที่กำลังเก็บของอย่างไม่ห้ามปาม เขารอจนฉันเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าเรียบร้อย

“คุณหนีผมไม่ได้หรอกแคโรไลน์ ผมจะตามคุณไปทุกที่ ผมยังมีเวลาอีกเยอะในการติดตามคุณ”

ฉันหยุดความกังวลทุกอย่างไว้ ก่อนถามกลับ “คุณต้องการอะไรกันแน่?”

ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ยิ่งกว่าเงื่อนตาย ต่อให้พยายามคลายปมมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถแก้มัดได้เด็ดขาด สิ่งที่ผูกมัดเราไว้มาจากความดื้อดึงและทนทานของเขาทั้งนั้น ไม่ใช่จากฉัน

ดิกสันเริ่มดื้อดึงตื้อเธอตั้งแต่ที่เขาสูญเสียความทรงจำ

“เรามาจดทะเบียนสมรสกันอีกครั้ง จัดงานแต่งงานกันใหม่ คุณจะกลับมาเป็นคุณนายเกร็กของผมเหมือนเดิม”

“มันเป็นไปไม่ได้” เธอย้ำอีกครั้ง

ทั้งชีวิตนี้ฉันจะไม่กลับไปเป็นคุณนายเกร็กอีกแล้ว

ใบหน้าหล่อแปรเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อได้ยินแบบนั้น มือมายกขึ้นมาทาบแก้มเนียน ทว่าฉันกลับเบนใบหน้าหนีและหันหลังเดินไปนั่งลงบนพื้นแทน

ร่างสูงทำตาม ดิกสันเดินมานั่งลงกับฉันที่พื้นพลางจ้องมองเข้ามาในตา สายตาที่แหลมคมทว่าลึกซึ้งพุ่งตรงทะลุทะลวงเข้ามาในจิตใจของฉันอย่างกับแสงสว่างที่สาดส่องยามสบตา จนน้ำตาเริ่มเอ่อริน

ฉันยังคงแพ้เสมอ แพ้ให้กับคนคนนี้ ดิกสันยังเป็นคนที่ทำให้ฉันอ่อนไหวได้เสมอ

ความรู้สึกต่าง ๆ ที่หยั่งรากออกมาจากความเจ็บปวดครั้งก่อน ความเครียด การไร้ซึ่งความหวัง และความโลภ

พลันเข้าใจในสิ่งที่ทุกคนบอกกับฉันมาตลอดว่า ดิกสันคือคนเดียวที่อยู่ข้างกายฉันมาตลอดสามปี

ชายคนนี้เป็นดั่งหนามยอกอกในใจฉัน ทว่าก็เป็นรักที่ลึกซึ้งที่สุดเช่นเดียวกัน และถึงแม้รักนั้นจะเกิดจากการเข้าใจผิด มันก็ยังเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นจากคนตรงหน้านี้เท่านั้น

ทุกสิ่งไม่ต่างไปจากที่ซัมเมอร์เคยพูดไว้ การปรากฏตัวของแลนซ์ เป็นเหมือนกับเส้นนำทางที่ทำให้ฉันพบกับดิกสัน เมื่อฉันคิดแบบนั้น ความเชื่อมั่นในของรู้สึกที่ตัวเองโอบอุ้มมาตลอดเก้าปีถึงได้ค่อย ๆ ล่วงหล่นและจางหาย

คลื่นความรู้สึกที่เกิดขึ้นพวกนี้ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่ ความศรัทธาเหล่านั้นเริ่มแหลกสลายราวกับกำแพงที่พังลง

“แคโรไลน์ ผมสูญเสียความทรงจำระหว่างเรา ผมคิดไม่ออกเลยจริง ๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา แต่ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้แบบนี้ทำให้ผมไม่มีความสุข ในฐานะท่านประธานชอว์ คุณย่อมคุ้นเคยกับการควบคุมสั่งการดี ฉะนั้นคุณควรเข้าใจความรู้สึกของผม!” เสียงเข้มตะโกนลั่น “แคโรไลน์ ผมอยากจะจำได้อีกครั้ง จิตแพทย์แนะนำให้ผมพยายามหาสิ่งที่สามารถช่วยเชื่อมต่อกับอดีต และคุณ... คุณคือส่วนที่สำคัญที่สุด”

ฉันคือประธานบริหารสูงสุดของชอว์ คอปเปอเรชั่น บริษัทอันดับต้น ๆ ที่สามารถไต่เต้าขึ้นเป็นอันดับหนึ่งจุดสูงสุดของห่วงโซ่อาหารนี้ ฉันย่อมเข้าใจความรู้สึกของการถูกควบคุมตลอดจากหลายทิศทางได้เป็นอย่างดี