หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 52

ฉันตั้งใจฟังในสิ่งที่เขาพูด น้ำเสียงที่เอ่ยขอนั้นฟังดูเปราะบางแตกสลายง่ายยิ่งกว่าแก้วใส

ดิกสันในตอนนี้ดูเหมือนคนสิ้นหวัง

หากเป็นฉันคนก่อนคงจะมีความสุขมากเมื่อได้ยินอะไรแบบนี้

แคโรหลับตาลงและยังคงเงียบ ร่างเล็กไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดหนา เราสองคนยังคงยืนอยู่แบบนั้นพักใหญ่ จนกระทั่งดิกสันเป็นคนคลายอ้อมกอดนี้ลงเอง

“คุณพักอยู่ห้องไหน?” ร่างสูงถามเสียงแผ่ว

“ขอร้องช่วยไปหาที่พักของคุณเอาเองเถอะ” ฉันขมวดคิ้ว

ร่างสูงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะเดินเข้าไปในโรงแรมที่ฉันจองไว้ ขาเรียวได้แต่ยืนนิ่งอยู่บริเวณทางเข้าอยู่ครู่หนึ่ง พลางตัดสินใจเดินเข้าไปกดลิฟต์ มุ่งหน้าสู่ห้องของเธอที่อยู่บนชั้นห้า

ทว่าเมื่อเปิดประตูห้องกลับต้องตกใจอีกครั้ง

“คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ห้องไหน?”

แคโรสาบานได้ว่าเธอไม่ได้บอกเลขห้องกับซัมเมอร์แน่นอน

ดิกสันค่อย ๆ คลายเน็กไทด์ของเขาออก

“มันก็แค่เรื่องบังเอิญ” ร่างสูงอธิบาย “โรงแรมที่คุณพักเป็นโรงแรมในเครือที่ผมดูแลอยู่ แล้วก็ ซัมเมอร์ไม่ได้บอกผมเกี่ยวกับเรื่องนี้”

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม ก่อนจะถามกลับไป “แสดงว่าคุณรู้ว่าฉันอยู่ที่เมืองถง ตั้งแต่ที่ฉันใช้บัตรประจำตัวประชาชนเชคอินแล้วสินะ แล้วคุณมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่? นานแค่ไหนที่คุณอยู่ในรถคอยจับตามองฉัน?”

ฉันอยากจะหนีไปจากเมืองอู๋แทบตาย และหนีไปจากเขาที่สุด แต่สิ่งที่ฉันทำได้มีเพียงหนีอยู่ในอาณาเขตของเขาอย่างกับคนโง่

ดิกสันยืนยิ้มมองร่างเล็กที่ดูอารมณ์เสีย ดูเหมือนว่าเขาจะอารมณ์ดี ทั้ง ๆ ที่พึ่งโมโหไปเมื่อครู่

ความรู้สึกหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในใจ ฉันเดินเข้าไปในห้องก่อนจะค้นเอากระเป๋าเดินทางของตัวเองออกมา ดิกสันมองฉันที่กำลังเก็บของอย่างไม่ห้ามปาม เขารอจนฉันเก็บของทุกอย่างลงกระเป๋าเรียบร้อย