หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 53

ฉันลุกขึ้นจากพื้น “อะไรที่ทำให้คุณคิดว่าฉันจะช่วย?” ฉันถามพลางยิ้มอย่างฝืดเคือง

ดิกสันลุกขึ้นตาม ร่างสูงมองไปยังหน้าต่างพลางจ้องมองวิวของแม่น้ำที่โดนแสงสีสาดส่องลงไปจนกลายเป็นคลื่นริ้วสีสวย พลันเสียงทุ้มเอ่ย “คุณอยากจะมีความรัก แลถเป็นคนที่ถูกรักบ้าง ผมสามารถมอบมันให้คุณได้ทั้งหมดนั่น ผมอยากได้ความทรงจำกลับมา ดังนั้นเราช่วยกันได้นะ! แคโรไลน์ ลองให้โอกาสกันและกันดูไหม?”

‘คุณอยากจะมีความรักและเป็นคนที่ถูกรักบ้าง ผมสามารถมอบมันให้คุณได้ทั้งหมด...’ เขาพูดแบบนั้น

ในอดีต เขาเคยให้มันทั้งหมดกับฉัน แต่มันก็อยู่ได้ไม่นาน ไม่เกินสามสี่วันด้วยซ้ำ จากนั้นเขาก็ทิ้งฉันและโลกของฉันอย่างไร้เยื่อใย

เมื่อเรากลับมาพบกันอีกครั้ง เขาจงใจส่งเพื่อนของฉันเข้าคุก แม้ว่าฉันจะขอร้องเขาขนาดไหน ชายคนนี้กลับไม่เคยแม้แต่จะปรายตามอง

ร่างสูงปฏิเสธการขอร้องอ้อนวอนจากฉัน แม้กระทั่งตอนที่ฉันย้ำเตือนความทรงจำของเขาเรื่องลูกน้อยที่จากไปของเรา

“ดิกสัน เมื่อสองปีก่อนคุณพรากลูกไปจากฉัน และฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้เลย ฉันไม่มีสิทธิ์จะพูดแม้แต่ตอนที่หมอบอกว่าฉันไม่สามารถเป็นแม่คนได้อีกต่อไปแล้ว! ฉันตั้งครรภ์ไม่ได้ก็เพราะคุณ ฉะนั้นได้โปรด เพื่อเป็นการไถ่โทษให้ฉัน คุณช่วยปล่อยซัมเมอร์ไปได้ไหม?”

ในตอนนั้นดิกสัน ดูแลเกวนอย่างดีแต่โหดร้ายกับเธอ ยามที่มองย้อนกลับไปนั้นตัวเธอเองช่างน่าสงสาร หากพูดกันตามความจริง ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะดิกสันไม่ได้รักเธอ

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นตัวอธิบายการกระทำของเขาได้ชัดเจน ในฐานะชายคนหนึ่งซึ่งไม่เคยรักกัน

อย่างไรก็ตาม มันยังคงเป็นเรื่องที่ไม่น่าให้อภัย การกระทำของดิกสันไม่เคยเปลี่ยนแปลง

เขาไม่เคยให้ความเคารพในตัวฉัน หรือในฐานะภรรยาของเขา

แคโรเดินไปหยุดอยู้ข้างกายของร่างสูง พลันกอบกุมมือของทุกคู่ไว้แน่น ก่อนจะสอดนิ้วแทรกประสาน ดิกสันดูงุนงงกับการกระทำของฉัน

“ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันต้องการความรักจากคุณ?” ฉันถามเขากลับพลางชูมือที่จับกันไว้ขึ้นมา

ร่างสูงเงียบอย่างพูดอะไรไม่ออก

ไม่ว่าคนที่ฉันเลือกจะรัก จะเป็นใคร หรือมาจากไหน แต่มันจะไม่มีทางเป็นสองพี่น้องตระกูลเกร็กอย่างเด็ดขาด

“คุณอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราจริง ๆ ใช่ไหม?”

ดิกสันกำมือของเราให้แน่นขึ้นก่อนจะบีบกระชับฝ่ามือของฉันเป็นคำตอบ ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจเอ่ยมันขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบและรอยยิ้งจาง

“ฉันเคยตกหลุมรักคนคนหนึ่งเมื่อเก้าปีก่อน ฉันคอยมองหาและติดตามเขาไปทุก แต่ว่าไม่นานนัก เขากลับหายไปจากโลกของฉันอย่างไร้ร่องรอย”

“หกปีต่อมา พ่อของคุณเสนอเรื่องงานแต่งงานกับคุณ คุณยังจำ ชอว์ คอปเปอเรชั่น ตอนนั้นได้ไหม? ชอว์ คอปเปอเรชั่นเป็นหนึ่งในบริษัทรายใหญ่ที่คอยควบคุมบริษัทย่อยต่าง ๆ ในเมืองอู๋ ขณะเดียวกันตอนนั้นตระกูลเกร็ก เพิ่งจะเริ่มเปิดตัวการพัฒนาเทคโนโลยีใหม่ ๆ ทั้ง ๆ มี่จัดตั้งบริษัทมานานกว่าสิบปี คุณรู้ไหม ฉันปฏิเสธพ่อคุณโดยไม่ต้องคิดเลย!”

ดิกสันเม้มปากแน่น ทว่ายังคงนิ่งเงียบ พลันเอ่ยถาม “แล้วหลังจากนั้น?”

แคโรยังคงจะวินาที่นั้นได้ดี ในตอนที่ท่านประธานเกร็กเอารูปของดิกสันให้เธอดู หัวใจของเธอเต้นรัว ในหัวกลับเต็มไปด้วยความหวังในชีวิตอีกครั้ง จุดมุ่งหมายเดียวในชีวิตของเธอคือการแต่งงานกับเขาคนนี้ ไม่ว่าจะต้องเดิมพันด้วยอะไรก็ตาม

นั่นเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เธอเริ่มเข้ามามีบทบาทในการประชุมงานหรือธุรกิจต่าง ๆ หลังจากที่ค้นพบการมีตนตัวของผู้หญิงที่ชื่อ เกวน และพยายามหลอกล่อให้หล่อนออกไปจากที่แห่งนี้ เช่นเดียวกับวิธีการผู้หญิงชั้นสูงคนอื่น ๆ ที่ใช้กำจัดคู่ขาของสามีพวกเธอ ทว่าหลังจากนั้น ตัวเธอกลับต้องพบกลับบาปกรรมที่เธอเคยทำไว้

น้ำตาของฉันเริ่มรื่นรินออกมา ขณะตอบคำถามของดิกสัน

“พ่อของคุณเอารูปคุณให้ฉันดู และฉันเข้าใจผิดว่าคุณคือเขาคนนั้น ฉันยัดเยียดตัวเองเข้าไปในชีวิตของคุณ ก่อนจะตอบตกลงแต่งงานอย่างไม่ลังเล แต่สิ่งที่คุณทำกับฉันตลอดสามปีล้วนมีแต่ความเจ็บปวดทรมาน คุณเคยบังคับให้ฉันทำแท้ง! คุณคิดว่าฉันเป็นมะเร็งปากมดลูกเพราะอะไรล่ะ? ไม่สงสัยเลยเหรอว่าทำไมร่างกายฉันถึงโทรมกว่าเมื่อก่อน?”

ดิกสันตัวสั่นอย่างไม่เชื่อในข้อกล่าวหาของฉัน ร่างสูงถอยห่างออกไปช้า ๆ

มือเรียวยกขึ้นมาปิดบังใบหน้าที่กำลังร้องไห้ของตัวเอง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมาไม่ขาดสาย

“หลังจากที่ฉันร่างกายของฉันฟื้นตัวจากการทำแท้ง คุณก็คุกคามฉันอีก! ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เพราะคิดว่าคุณคือแลนซ์ และนั่นคือเหตุผลที่ฉันไม่เคยปฏิเสธสิ่งที่คุณทำเลยซักครั้ง! แม้ว่าคุณจะทำร้ายฉันขนาดไหน ฉันก็ยังคงให้อภัยคุณเสมอ และดูแลคุณให้ดีที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้! หรือแม้กระทั่งในวันที่ฉันกำลังจะตาย ฉันยังอยากจะยกชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้คุณเลย!”

ยิ่งฉันพูดถึงความรักอันยิ่งใหญ่ของตัวเองมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำร้ายดิกสันมากเท่านั้น เพราะรักทั้งหมดที่ฉันมีล้วนแล้วแต่เป็นของแลนซ์ตลอดมา

ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงต้องพูดถึงขนาดนี้ ทว่ากลับรู้สึกดีขึ้นเมื่อได้พรั่งพรูมันออกไปทั้งหมดต่อหน้าเขาตรง ๆ ให้เขารับรู้ถึงความเจ็บปวดของฉันบ้าง ที่ละเล็กละน้อย

ร่างสูงเอ่ยด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง “ผมเป็นแค่ตัวแทนเหรอ?”

แคโรปล่อยมือของดิกสัน ก่อนจะเงยหน้ามองชายหนุ่ม ดวงตาของแดงก่ำด้วยความโกรธที่เริ่มก่อตัว จากสิ่งที่ได้ยิน

ฉันไต่ตรองถึงสถานการณ์ตรงหน้า พลันตอบด้วยความสัตย์จริง “ใช่ อย่างน้อยผู้ชายที่ฉันรักก็ไม่ใช่คุณ”