หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 54

เมื่อมองออกยังทิวทัศน์ภายนอกอีกครั้ง กลับเห็นหยาดฝนมากมายตกลงมาปกคลุมไปทั่วเมืองเสียแล้ว หยดน้ำจากท้องฟ้าเหล่านั้น ทำให้พื้นผิวของแม่น้ำที่เคยนิ่งเรียบกลายเป็นรอยคลื่นน้ำเล็ก ๆ มีหลายสิ่งที่ทำให้เมืองถงและเมืองอู๋ดูคล้ายกัน อย่างเช่นฝนชุก และหิมะหนาแน่น พวกมันทำให้ทั้งสองเมืองมีสภาพอากาศที่ชื้นแฉะ

“แคโรไลน์ คุณเอาแต่พูดว่าคุณรักแลนซ์” ร่างสูงเอ่ย

“ใช่ ฉันรักเขา” ฉันตอบ “และนั่นคือเหตุผลที่ทำไมฉันถึงรำคาญคุณ”

“หุบปากน่า แคโรไลน์!” เสียงเข้าสบท

“ทำไม? ฉันพูดถึงเขาไม่ได้หรือไง?” ฉันถามกลับอย่างหาเรื่อง

“ฉันพูดว่ารักเขาไม่ได้งั้นเหรอ? คุณคิดบ้างไหมว่าเพราะอะไรธุรกิจของตระกูลเกร็กถึงได้เติมโตอย่างรวดเร็วมหาศาลภายในสามปีที่ผ่านมา? ข้อมูลทรัพยากรและเส้นสายของใครที่คุณใช้? การที่คุณประสบความสําเร็จจนถึงทุกวันนี้เพราะคุณมันก็แค่ตัวแทนของเขา ฉันเสียใจแทนคุณที่เสียเวลาไปกับความรักที่ไม่เคยเป็นของคุณมาตั้งแต่ต้นนะดิกสัน หึ เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าคุณมีสิทธิ์อะไรมาขอฉันแต่งงานอีกรอบ?”

แคโรพูดมันออกไปทั้งหมดโดยปราศจากความเห็นใจ เธอต้องการให้ชายคนนี้ออกไปจากชีวิตของเธอซักที

ขยี้ความรู้สึกของเขา และเพิกเฉยต่อการประนีประนอมนั้น เขาคิดว่าจะทำอะไรฉันก็ได้งั้นเหรอ? คิดว่าฉันไม่เจ็บบ้างหรือไง?

ดิกสันอยากจะแต่งกันอีกครั้ง แต่มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองแน่นอน

ร่างสูงยังคงช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน คำพูดที่แสนจะโหดร้ายกำลังกรีดแทงลงไปในใจของเขา ทว่าเขากลับค่อย ๆ ใช้นิ้วเรียววางลงบนหน้าผากของฉันแผ่วเบา เสียงเข้มที่สั่นไหวคล้ายแตกสลายเอื้อนเอ่ย

“ผมไม่สนใจถ้าผมจำมันไม่ได้ แต่การที่คุณปฏิเสธการมีตัวตนของผมนั้นมัน...”

เสียงนั้นหยุดไป พลันใบหน้าหล่อเหลากลับดูเศร้าหมอง

“แคโรไลน์ รู้ไหมว่าอะไรที่ทำผมเจ็บได้มากที่สุด การยอมให้คุณแก้แค้นผมจนพอใจใช่ไหม?”

ท่าทางที่พูดมันออกมาราวกับว่าเขาจำเรื่องราวราวในอดีตของเราได้

ฉันไม่ต้องการต่อความยาวสาวความยืดกับดิกสันอีกแล้ว เปลือกตาสวยค่อย ๆ ปิดลงก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ฉันไม่ได้จะแก้แค้นคุณ”

เธอแค่อยากจะพูดความจริงที่แสนเจ็บปวดพวกนั้นออกไปให้เขารับรู้ สิ่งที่พูดไปเมื่อครู่ยังเทียบไม่ได้กับเรื่องราวร้อยพันที่เขาเคยทำไว้กับเธอ

“พี่ชายของผม แลนซ์” ร่างสูงเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที ริมฝีปากนั่นเอ่ยออกมาราวกับไร้ความรู้สึก

“หมอนั่นดูเหมือนจะเป็นสุภาพบุรุษสำหรับใครหลายคน แต่ความจริงแล้ว... เขาแตกต่างไปจากนั้น แลนซ์ค่อนข้างที่จองหองและไม่แคร์ความรู้สึกใครทั้งสิ้น แม้กระทั่งลอเรนน้องสาวของเขา แม่ของผมรับเลี้ยงลอเรนโดยที่ไม่รู้เลยว่า ลูกเลี้ยงของเธอมีใจให้กับผู้เป็นพี่ชายนานหลายปี ลอเรนตามแลนซ์ไปทุกที่ แล้วคุณรู้ไหมแลนซ์ทำยังไง? หมอนั้นปฏิเสธเธอ เพราะมันคือบางอย่างที่ล้ำเส้นเกินไปสำหรับเขา ไม่นานแลนซ์ก็โทรมาก่อนจะพาเธอมาส่งที่บ้าน ก่อนจะตัดความสัมพันธ์กับลอเรนอยู่นานหลายปี”

“ลอเรนชอบแลนซ์งั้นเหรอ?” ฉันถามกลับอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

ในวันนั้นที่เธอเห็นแลนซ์กอดฉัน เธอจะเจ็บปวดขนาดไหนกัน?!

ชายที่เธอรักกำลังโอบกอดผู้หญิงคนอื่น

ความเจ็บจากคำพูดที่แสนร้ายกาจนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บจากรักที่โดนปฏิเสธของลอเรน

ดิกสันปรายตามองยังร่างเล็กของแคโร พลันเสียงเอ่ยเข้ม

“ทุกคนในบ้านรู้เรื่องที่เรนมีความรู้สึกดี ๆ เกิดพี่น้องให้แลนซ์ แม่ของผมก็รู้ แถมแม่ยังสนับสนุนเรนด้วยซ้ำ! แต่ว่า ไม่ว่าทุกคนจะพูดหรือช่วยกันสนับสนุนเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ของทั้งคู่ยังไง คนไร้หัวใจแบบหมอนั่นก็ไม่สนใจอยู่ดี แล้วคุณคิดว่าความอบอุ่นพวกนั้นเมื่อเก้าปีก่อนมันเป็นเพราะรักเหรอ?”

แคโรได้แต่ยืนนั่งฟังคำพูดที่โหดร้าย “หมอนั่นทำเพราะสงสารคุณต่างหาก”

เสียเข้มเงียบไปก่อนเอ่ยพร้อมยิ้มเหยียด “หรืออาจจะไม่ใช่แค่สงสาร”

หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน ในหัวของเธอเต็มไปความรู้สึกที่กำลังตีกันยุ่งเหยิง

เมื่อเห็นท่าทีแบบนั้น ดิกสันก็ยักคิ้วขึ้นถามอีกครา “คุณเสียใจเหรอ?”

ฉันหลับตาลง ภาวนาให้เขาออกไปซักที

“กลับไปซะดิกสัน เลิกยึดติดกับอดีตได้แล้ว! เราไม่เคยมีอดีตร่วมกัน และถึงเรามี คุณในตอนนั้นก็เป็นแค่ตัวแทนของแลนซ์”

ร่างสูงเงียบ

เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา เขาทำให้ฉันหงุดหงิดจนแทบคุมไม่อยู่

“นี่ คุณจะไม่ไปจริงๆ ใช่ไหม? คุณอยากให้ฉันพูดอะไรที่แย่กว่านี้ อะไรที่เจ็บปวดยิ่งกว่านี้อีกดิกสัน? คุณอยากจะบีบให้ฉันทำจนถึงขั้นโดดตึกตายไปเลยไหม? คุณถึงจะพอใจ”

ดิกสันยังคงดื้อดึงและยืนอยู่ที่เดิม

ฉันยังคงขุ่นเคืองในตัวคนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้ไม่เปลี่ยนแปลง ความรู้เหล่านั้นช่างยากที่จะทำลาย

แม้ว่าตอนนี้เขาจะลืมเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเรา แม้ว่าเขาจะเป็นผู้บริสุทธิ์ไร้ซึ่งข้อกังขา... ในใจลึก ๆ ของฉันยังคงผิดหวังในตัวเขาอยู่ดี