หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 65

“ที่พูดมาทั้งหมดนั่นจริงหรือเปล่า?”

เขาถามในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจอีกครั้ง

แคโรได้แต่งุนงง ก่อนจะถามกลับ “อะไรของคุณ?”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นอีกครั้งราวกับต้องการจะย้ำให้เธอเข้าใจ “เมื่อกี้ ที่คุณบอกแลนซ์ว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับหมอนั่นแล้ว คุณพูดจริงใช่ไหม?”

“ฉันพูดไปแล้ว” แคโรตอบปัด

ในคราแรกฉันคิดว่าเขาจะโมโห แต่ดิกสันกลับเงียบนิ่งไม่โต้ตอบอะไร พลันเอ่ย “ผมแค่หวังว่าคุณจะบอกผม... ผมแค่อยากให้คำพูดพวกนั้นเป็นเรื่องจริง”

ฉันได้แต่เงียบอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก

เราสองคนทะเลาะกันตลอดเวลา แต่ตอนนี้กลับคุยกันได้อย่างราบรื่นเสียนี่ พูดตามความจริง ฉันคิดว่าเขากำลังประนีประนอมความสัมพันธ์ระหว่างเราทั้งคู่ และไม่ทำให้มันแย่ไปกว่านี้

ดิกสันพยายามอ่อนลงให้ฉัน

มือหนาคว้ากุญแจรถไปจากมือเรียว พร้อมเคลื่อนตัวไปยังที่นั่งฝั่งคนขับ “เดี๋ยวผมไปส่งคุณเอง”

แคโรอยากจะปฏิเสธความหวังดีนั้น แต่เธอรู้ดีว่าสภาพในตอนนี้ไม่สามารถขับรถได้ในแน่นอน ดังนั้นจึงทำได้แต่เงียบ และปล่อยให้ร่างสูงทำตามใจอยาก

แทบจะเที่ยงคืนที่เราเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตระกูลชอว์ ดิกสันขับรถเข้าไปจอดในโรงรถให้ ก่อนที่เขาจะหันมาเปิดประตูพลางอุ้มเธอออกจากรถ ด้วยท่าเจ้าสาวแสนฮิตโดยปราศจากการขออนุญาต

ให้ตายสิดิกสัน เขาทำให้เธอทำตัวตัวไม่ถูก

และรู้สึกว่าเราควรจะเว้นระยะห่างระหว่างกันจะดีกว่า

ร่างสูงเปิดประตูห้องนอนโดยกดใส่รหัสเดิมที่จำได้ดี เลขหนึ่งสองสองเจ็ดที่ไม่เคยเปลี่ยน ก่อนจะเดินอุ้มร่างบางไปวางลงบนเตียงอย่างนิ่มนวล ฉันลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอ่ยบอกเขา “ขอบคุณที่มาส่งฉันถึงบ้าน”

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาที่ฉันข้อเท้าพลิกแบบนี้ก็เถอะ

บางทีมันก็เป็นแค่การรักษาน้ำใจธรรมดา ๆ ต่อคนเจ็บแบบฉัน

ดิกสันยังคงยืนอยู่ตรงจุดโปรดปรานของฉัน ข้างๆ หน้าต่างบานใหญ่ ดวงตาคู่คมเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอกราวกับไร้สติ พลันเอ่ยถาม “คุณไม่เหงาบ้างเหรอ อยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่แบบนี้?”

“ไม่หรอก ฉันชินแล้ว”

ร่างสูงเลื่อนสายตาลงมามองที่โต๊ะเครื่องแป้งของฉัน บนโต๊ะเต็มไปด้วยกระปุกยามากมายหลายแขนง ทั้งหมดล้วนแล้วแต่มีไว้รักษาโรคมะเร็ง

“คุณยังไปทำคีโมอยู่ไหม?”

เสียงเข้มสั่นนิด ๆ แคโรค่อนข้างแปลกใจที่ชายหนุ่มแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยสุขภาพของเธอ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนคนคนนี้แทบไม่ถามเธอเลยซักครั้ง

“ทำไมจู่ ๆ คุณถึงห่วงสุขภาพของฉันขึ้นมาล่ะ?”

เมื่อได้บินแบบนั้น คิ้วหนาก็ขมวดมุ่นทันควัน ก่อนจะถามเสียงแข็ง “เมื่อก่อนผมไม่เคยถามคุณเลยเหรอ?”

ฉันส่ายศรีษะเป็นการย้ำ “ใช่ คุณไม่เคยทำ”

ร่างสูงเม้มปากอย่างไม่รู้ว่าจะตอบอย่างกลับอย่างไร

ก่อนจะเบนสายตามองไปอีกทาง พลางเอ่ย “ผมขอโทษ”

คำขอโทษของเขามันไม่ได้สำคัญอะไรอีกแล้วในตอนนี้ แคโรได้แต่คิดก่อนจะตอบไป “ฉันไม่เคยทำคีโม เพราะฉันกลัวว่าผมจะล่วงหมดหัว มันต้องน่าเกลียดแน่ ๆ ถ้าฉันหัวล้าน คุณก็รู้ว่าฉันชอบการแต่งตัวแต่งหน้าทำผมขนาดไหน”

ถึงจะบอกดิกสันไปแบบนั้น ทว่าเรื่องผมก็เป็นเพียงข้ออ้างที่เธอสร้างขึ้นมา

ในตอนนั้นหมอเคยพูดไว้ว่า แม้จะได้รับการผ่าตัดแล้ว มันก็เป็นแค่การยืดเวลาของฉันออกไปอีกซักระยะหนึ่ง เท่านั้น มากไปกว่านี้ การหย่าร้างกับดิกสันมันก็ทำให้ฉันเจ็บปวดมากพอแล้ว มากจนไม่อยากจะเจ็บปวดอีก...

ถ้าให้พูดสั้น ๆ ก็คือ เธอไม่รักตัวเองไม่มากพอ

“แบบนั้นคุณถึงกินแต่ยาเพื่อยับยั้งอาการเนี่ยนะ?”

ดิกสันดูเหมือนจะเป็นห่วงและกังวลต่ออาการของฉันมากกว่าที่คิด นั่นทำให้เธอเลือกจะตอบความจริง “ฉันเคยได้รับการผ่าตัดเอาเนื้องอกออกไปแล้ว แต่มันก็เป็นเพียงแค่การต่อชีวิตฉันชั่วคราว”

เสียงเข้มถามต่อ “หมอได้บอกไหมว่าอาการจะดีขึ้น?”

“อาจจะดีขึ้น หรืออาจจะไม่” ฉันตอบ

“มันอันตรายถึงชีวิตไหม?”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลและคำถามที่ดูไร้สมองนั่น ทำให้ฉันคิดว่าเขาโง่หรือเปล่าที่ถามอะไรแบบนี้ ก่อนจะถามกลับ “แล้วคุณคิดว่ามะเร็งระยะสุดท้ายอันตรายถึงชีวิตไหมล่ะ?”