หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 66

แคโรคิดว่าวันนี้ดิกสันค่อนข้างควบคุมอารมณ์ได้ดี ไม่ว่าเธอจะพูดจาเสียดสีร่างสูงขนาดไหน เขากลับเลือกที่จะอดทนและเปิดใจรับฟัง

อย่างเช่นในตอนที่ฉันพูดจากระแทกแดกดันแบบนี้ แต่ดิกสันเพียงแค่ปล่อยผ่านแล้วถามฉันกลับแทน “คุณอยากให้ผมช่วยติดต่อแพทย์ผู้เชี่ยวชาญที่อยู่ในประเทศเราให้ไหม หรือต่างประเทศดี?”

“...”

ฉันได้เงียบกับสิ่งที่ได้ยิน ร่างสูงตรงหน้าเริ่มเงียบตามเมื่อเห็นว่าฉันนิ่งไม่ตอบอะไร ทั้งยังมีทีท่าไม่ใส่ใจในความหวังดีนั่นอีก

ไม่นานนัก ดิกสันก็เดินออกไป ถ้าหากยังยืนอยู่ตรงนี้อีกทั้ง ๆ ที่เจ้าบ้านไม่ต้อนรับ ก็คงไร้ยางอายเกินไปหน่อย

หญิงสาวรอให้แน่ใจชายหนุ่มออกไปจากบ้านของเธอ ก่อนจะเดินไปยังหน้าต่างบานโปรดบริเวณที่ร่างสูงยืนอยู่เมื่อครู่ พลางมองลงไปยังร่างของเขาที่ยืนอยู่ใต้เสาไฟริมรั้วข้าง ๆ ทางเข้าคฤหาสน์ แสงไฟที่สาดส่องทำให้เงาของคนคนนั้นดูโด่ดเดียวและเศร้าสร้อยกว่าปกติ

ทำไมดิกสันถึงทำให้เธอรู้สึกเศร้าแบบนี้นะ?

ร่างบางก้มหน้าลงพลางขยับตัวเข้าไปใกล้บานหน้าต่างมากขึ้น เพื่อเพ่งมองไปยังชายคนเดิมที่ยังยืนอยู่ข้างล่างนั่น แคโรไม่มั่นใจในความรู้สึกของเธอตอนนี้ ทว่าหากไม่แน่ใจทำไมเธอถึงปฏิเสธแลนซ์ล่ะ?

ความรู้สึกสวยงามที่คอยเฝ้าโหยหาจากแลนซ์นั้นเป็นเรื่องจริงและชัดเจน แต่ท้ายที่สุดเธอกลับปฏิเสธเขาพร้อมอ้างใช้เหตุผลที่แสนจะน่าขันมาจบเรื่องทั้งหมด ถ้าเธอชอบเขาจริง ๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอคงจะสู้เพื่อความสัมพันธ์ของเรา

แต่ไม่เธอไม่ทำ ก่อนจะใช้เหตุผลนั้นปฏิเสธเขาไป

เมื่อยิ่งย้อนคิดถึง มันก็ยิ่งเจ็บ

ฉันตัดสินใจย่อตัวลงนั่งบนพื้นข้างหน้าต่าง มองดิกสันที่กำลังเอาบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อพลางจุดมันขึ้นสูบ เขาพ่นควันออกมาช้า ๆ ปล่อยให้มันลอยวนไปรอบ ๆ ก่อนจะละเหยจางไปกับอากาศ มือหนาอีกข้างหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาก่อนกดรับสาย

คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด อย่างกับว่าปรายสายพูดอะไรไม่เข้าหูเขาอย่างงั้น

ไม่นานดิกสันก็วางสายพร้อมขยี้ก้นบุหรี่แบบลวก ๆ ก่อนที่รถคันสวยของเลขาเจ้าตัวจะเคลื่อนเข้ามารอรับกลับ

ทว่าในขณะที่เลขากำลังเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้าไป พลันร่างสูงกลับเงยหน้าหันมามองที่ห้องของฉันเสียก่อน

แคโรเลิกลักกลัวดิกสันจะจับได้ว่าเธอแอบมองเขา

แต่แวบเดียวก็นึกขึ้นได้ว่าตกกลางคืนกระจกห้องของเธอกลายเป็นสีดำสนิทจนแทบมองไม่เห็นด้านใน

เมื่อดิกสันจากไปพร้อมรถคันหรู ฉันกลับมานั่งถอนหายใจก่อนหัวเราะขำขันกับตัวในสิ่งที่ทำลงไปเมื่อครู่ นี่ฉันกำลังเบื่อหรือกำลังเครียดกันแน่นะ

ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะตรงเข้าไปยังห้องอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็ต้มน้ำร้อนเพื่อทานยา ทว่าทันทีที่ล้มตัวลงนอน ก็มีเสียงข้อความจากใครบางคนดังขึ้น มันส่งมาจากลอเรน กรีน ฉันถอนหายใจก่อนจะมองที่ข้อความ [พี่แคโรไลน์ พี่ปฏิเสธ พี่ชายทำไมคะ?]

แคโรไม่ได้สนิทกับลอเรนมาก มันไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งอธิบายอะไร

อีกอย่าง ลอเรนก็ชอบแลนซ์...

แต่ถ้าเธอส่งข้อความมาถามฉันแบบนี้ นั่นหมายความว่าเธอคงตัดสินใจได้แล้ว

หลังการคิดวิเคราะห์ถึงเรื่องราว ฉันจึงพิมพ์ตอบ [เพราะฉันเป็นภรรยาเก่าพี่รองของเธอ]

นี่คงเป็นคำตอบที่เธออยากได้ยินที่สุด และมันก็เป็นความจริง ฉันไม่ได้โกหก

ใช้เวลาไม่นานลอเรนก็ส่งข้อความกลับมา [งั้น คุณชอบพี่ชายไหมคะ?]

ลอเรนชอบที่จะเรียกแลนซ์ว่า ‘พี่ชาย’ เพื่อแสดงให้เห็นถึงความใกล้ชิดของเธอกับเขา

และเมื่ออยู่ต่อหน้าดิกสัน เธอจะเรียกเขาว่า ‘พี่รอง’

เหตุผลที่เรียกแบบนั้นอาจจะเป็นเพราะความรู้สึกที่แตกต่างในใจของเธอ

ฉันอยากจะตอบกลับไปอย่างสัตย์จริงว่า [ฉันชอบเขา] แต่ทว่าในวินาทีที่กำลังพิมพ์มันออกไป ฉันกลับลบมันออกพลางนึกถึงช่วงเวลาที่แอบลอบมองดิกสันก่อนหน้านี้

รวมถึงภาพที่ร่างสูงยืนอยู่ข้างล่างด้วยท่าที่เปล่าเปลี่ยวและเศร้าหมอง

ฉันคิดว่าตัวเองตกหลุมรักผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกัน

หรือพูดอีกอย่างก็คือ ฉันกำลังสับสนว่าตัวเองตกหลุมรักใครกันแน่

ไม่ว่าจะอยู่กับคนไหน ฉันกลับชอบทั้งคู่

เพียงแต่ถ้าคนตรงหน้าเป็นดิกสัน ฉันจะกลายเป็นคนใจร้อน ความอดทนต่ำ และคำพูดที่เอ่ยออกมาแต่ละครั้งมักจะมีแต่การทิ่มแทงเสียดสีเขาทั้งสิ้น

ดิกสัน เกร็ก และ แลนซ์ เกร็ก

เป็นชื่อสองชื่อที่ออกเสียงง่ายแสนง่าย ทว่าหากเป็นเรื่องรักแล้ว ล้วนเป็นอะไรที่ยากแสนยาก

แคโรติดอยู่ในจุดที่ไม่มั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง พลันได้แต่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่รื่นออกมาจากความกดดันที่เกิดขึ้น เธอไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าใครคือคนที่ใจเธอเรียกหา

ทำไมนะ ทำไมฉันต้องอยู่กับคนที่ไม่ใช่มาตลอดสามปีกัน?

ฉันเกลียดตัวเองในตอนนี้ ฉันเกลียดการที่ใจเริ่มโลเล มันจะดีซักแค่ไหนนะที่ไม่ต้องตกหลุมรักใครเลย?!