หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 71

ถ้าเขาเป็นคนตกงานและทำตัวไร้ค่าไปวัน ๆ ชีวิตของพวกเขาคงจะน่าเบื่อใช่ย่อย การใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายไaม่สามารถทำได้ในความเป็นจริง และยิ่งเมื่อซัมเมอร์มีความฝันที่ใหญ่โต

สิ่งที่โจเซฟทำได้มีเพียงแค่เปลี่ยนตัวเอง

แม้ว่ามันจะเป็นวิธีที่ทรมาน

อย่างไรมันก็คือชีวิต และชีวิตมักจะไม่ง่ายสำหรับเราเสมอ

หลังจากนั้นฉันก็แยกออกจากโจเซฟก่อนมุ่งหน้ากลับไปยังโรงแรม ดวงตาคู่สวยมองไปยังเลขาและเจนนิเฟอร์ที่ยืนรออยู่บริเวณล็อบบี้ ก่อนที่ชัคจะอธิบาย “ประธานชอว์ครับ มีจุดที่ต้องใช้ลายเซ็นของคุณด้วยครับ”

มือเรียวตวัดเซ็นชื่อก่อนที่เลขาคนเก่งจะยื่นมันให้กับเจนนิเฟอร์

หล่อนยิ้มเหยียด “เธอไม่มีวันที่จะได้ดิกสันหรอก”

ฉันถามกลับอย่างไม่ใส่ใจ “แล้วใครบอกฉันต้องการเขา?”

เจนนิเฟอร์ไม่ตอบแต่ทำท่าทางเยาะเย้ยฉัน ความดื้อรั้นไร้มารยาทของเธอเริ่มแสดงออกมา

ฉันสังเกตก่อนยิ้มกริ่ม “หรือว่า เวนดี้ชอบเขา?”

เจนนิเฟอร์เหยียดยิ้มใส่ฉัน ก่อนจะหมุนตัวจากไป ฉันได้แต่ถอนหายใจกับภาพตรงหน้า “คนอย่างเธอใช้ชีวิตยังไงนะ ไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองน่ารำคาญขนาดไหน ฉันล่ะเบื่อคนแบบนั้นจริง ๆ”

ชัคยิ้มเบา ๆ พลันย้ำ “คุณยังถามเธอถึงเรื่องนั้นด้วยครับประธานชอว์”

ฉันนึกขึ้นได้จึงรีบแก้ต่าง “ฉันแค่สงสัยว่าจริง ๆ แล้วคนที่ชอบดิกสันคือเจนนิเฟอร์ต่างหาก”

พลันเสียงทุ้มของใครบางคนกลับดังขึ้นด้านหลังเราทั้งคู่ “ชัค กลับไปออฟฟิศซะ”

เลขาของฉันหมุนตัวกลับไปทักทายประธานเกร็กคนเดิม ก่อนจะหันกลับมามองฉัน

ฉัยโบกมือไปมาเป็นสัญญาณ “นายกลับไปจัดการเรื่องสัญญาของตระกูลเยลก่อนไป”

ชัดรีบเดินออกไปทันทีพร้อมกับเอารถของฉันไปด้วย

เยี่ยมเลยชัค “ไอ้แมวขี้ขลาดเอ้ย” ฉันได้แต่บ่นแซะเลขาของตน

ดิกสันเดินมาหยุดอยู่ข้างฉันก่อนจะยิ้มอย่างอารมณ์ดี “แคโรไลน์ คุณหึงผมเหรอ?”

“อะไรนะ?” ฉันตอบ

ร่างสูงย้ำอีกครั้ง “ก็คุณถามว่าใครชอบผมกันแน่”

“...”

สาบานเลย มันก็แค่คำถามธรรมดาทั่วไป

แคโรเมินร่างสูงพลันเดินออกมา

ดิกสันไม่ได้ตามมา แต่มีสายเรียกเข้าจากเฮนรี่ดังขึ้นแทน

เสียงนุ่มทุ้มถาม “เธอจะกลับมาที่เมืองเอสตอนไหน?”

คิ้วสวยขมวด “ทำไม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

“กลับมาเช็คสุขภาพของเธอบ้าง” เฮนรี่ตอบ

ร่างบางอึกอักเล็กน้อยเชิงไม่เต็มใจ “ฉันพึ่งกลับมาที่นี่ไม่กี่วันเองนะพี่”

ผู้เป็นพี่ถอนหายใจ “แคโร พี่เป็นห่วงเธอนะ”

การที่เฮนรี่โทรมาครั้งนี้ช่วยย้ำเตือนถึงสภาพร่างกายของฉันอีกครั้ง แม้ว่าตอนนี้ฉันจะยังสบายดี ก็ไม่ได้แปลว่าฉันรอดพ้นเสมอไป

ฉันพูดปลอบเขา “พี่คะ ฉันสบายดี”

เมืองอู๋ไม่เหลืออะไรให้ฉันทำมากมาย อีกอย่างฉันก็ไม่มีแผนที่จะเข้าใกล้ดิกสันหรือแลนซ์อยู่แล้ว

แคโรหมดความคิดที่ว่าใครคือคนที่ชอบมากที่สุด ตอนนี้ควรจะเป็นเวลาที่เธอต้องใส่ใจกับการรักษาอาการป่วยอยู่ที่เมืองเอส

แต่ตอนนี้เธอยังหาคนที่จะสามารถรับช่วงต่อ ชอว์ คอปเปอเรชั่น ไม่ได้นี่สิ

เมื่อคิดแบบนั้นจึงได้แต่ตอบพี่ชายอย่างเศร้า ๆ “เดี๋ยวฉันจะกลับไปที่เมืองเอสเร็ว ๆ นี้”

มือบางกดวางสายพร้อมกันกับเสียงอันคุ้นเคยที่ดังขึ้นจากด้านหลัง “คุณจะไปจากเมืองอู๋อีกแล้วเหรอ?”