เขาพูดว่า “แคโรไลน์ คุณคิดว่าคุณจะปฏิเสธผมได้เหรอ?”
มันคือเรื่องจริง ฉันทำอะไรดิกสันไม่ได้
ฉันกัดมุมปากตัวเองก่อนเอ่ย “คุณจะไม่เอาเปรียบฉัน”
แคโรไม่รู้ว่าชายตรงหน้าจะฟังสิ่งที่พูดไปหรือไม่ แต่มันเป็นเพียงประโยคเดียวที่เธอจะอยากบอกมันให้เขารับรู้
ดิกสันเงียบไปอีกครั้ง
เขาไม่ตอบฉัน อาจจะเป็นความรู้สึกที่โดนคนไม่มีเซนส์ในการพูดอย่างฉันโต้ตอบ แต่ช่างประไร ฉันก็ไม่อยากคุยกับเขาแล้วเหมือนกัน
หญิงสาวเบนสายตามองไปยังทิวทัศน์ด้านนอก ภูเขาลูกเล็กใหญ่ต่างหลบซ่อนอยู่ในสายหมองบาง ๆ นี่ อย่างกับภาพลวงตา แคโรหันกลับไปมองยังดิกสัน วิวก้านนอกล้วนทำหน้าที่เป็นภาพพื้นหลังชั้นดีเสริมให้ใบหน้าที่หล่อดูหล่อเหลาขึ้นกว่าเดิม มันก็สวยงามแบบแปลก ๆ ดี
บรรยากาศแบบนี้ทำให้วันวานในอดีตของเราหวนกลับคืนมาอีกครา
ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองได้ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน
ในวันนั้น วันที่ฉันวาดฝันว่าเรากำลังจะเข้าพิธีวิวาห์อย่างมีความสุข
ดิกสันสวมใส่ชุดทักซิโดสีดำ และฉันที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวสวยหรู แม้ว่าเขาจะตกลงแต่งแบบไม่เต็มใจ แต่สำหรับฉันในตอนนั้นแล้ว มันเป็นยิ่งกว่าฝันที่เป็นจริง
ฝันที่เป็นจริง… และฝันที่ลวงตา
ใบหน้าสวยหันกลับมาจดจ่ออยู่ที่มือถือบนตักแทน
ข่าวซุบซิบระหว่างฉันกับฌอนหายไปจากเทรนในเว็บไซต์เวยป๋อแล้ว
รวมทั้งวิดีโอจากเมื่อวานด้วย
เห็นได้ชัดว่ามันถูกลบด้วยน้ำมือของใครบางคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดภายในวันเดียวเท่านั้น และใครบางคนที่ว่าคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายข้างกายคนนี้
ฉันลังเลอยากจะถามเขา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดมันออกไป นิ้วเรีนวกดส่งข้อความหาเลขาคนเก่งแทน [ใครเป็นคนจัดการเรื่องข่าวของฉันในอินเตอร์เน็ต?]
ชัคส่งกลับ [เดี๋ยวผมตรวจสอบให้ครับ]
ฉันทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะหลับตาลง เมื่อคืนกว่าจะข่มตานอนหลับก็เกือบเช้าและหลับไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เพราะความเหนื่อยสะสม ทำให้ฉันผล็อยหลับไป ทว่าพอลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งกลับไม่เห็นดิกสันเสียแล้ว
ร่างบางขยับซ้ายขวาอย่างกังวลก่อนจะเห็นร่างสูงยืนทอดกายอยู่ภายนอก ดิกสันที่ปราศจากเสื้อสูท และเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวปกปิดกาย พลันทำให้ฉันสังเกตเห็นเสื้อสูทของเขาที่อยู่บนกายของฉัน
ลมด้านนอกพัดเสื้อเชิ้ตนั่นให้พริ้วไหว มือเรียวหยิบสูทตัวเก่งออกจากตัว ก่อนจะก้าวขาลงจากรถเท้าเปล่าเดินไปยังร่างสูงตรงหน้า
ดิกสันเห็นว่าฉันเดินมายืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนเอ่ยปาก “ถ้าเราโดดลงไปด้วยกันจากตรงนี้?”
เมื่อได้ยินแบบนั้นฉันก็ถอยหลังออกมาจากดิกสันที่กำลังยืนอยู่บริเวณหน้าผาทันที เขาหัวเราะฝืด พลางเอ่ยเสียงเศร้า “ไม่อยากตายไปพร้อมกันกับผมเหรอ?”
ฉันตอบเสียงเรียบ “ตลกน่า”
“...”
แคโรหันไปอีกทางก่อนจะเห็นคฤหาสน์ทรงยุโรปสวยที่ด้านหน้ามีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่มีสีฟ้าประกาย
ภายในสวนและริมสระน้ำขนาบข้างไปด้วยต้นวู่ทง หรือต้นไม้ใหญ่สำหรับเป็นร่มเงาที่หาได้ทั่วไปในจีน
ช่วงนี้ใบของมันจะมีเหลืองปนเขียว และใบที่ร่วงหล่นอยู่ข้างต้นก็จะปลิวไปตามสายลมที่พัดผ่าน ช่างเป็นภาพที่สวยงาม
ฉันเดินเท้าเปล่าไปยังคฤหาสน์ด้านหน้า และเมื่อเดินไปถึง ก็หันมาส่งมองดิกสันพลางส่งสัญญาณ ร่างสูงเปิดประตูหลังของรถก่อนจะหยิบรองเท้าของฉันออกมา ดิกสันดูมีความสุข รอยยิ้มจาง ๆ ทำให้รู้ว่าเขากำลังอารมณ์ดี
ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอารมณ์ดี...
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้พลางกดรหัสเปิดประตู ขาเรียวสวยเดินเข้าไปข้างในก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ดิกสันมองการกระทำนั้นแล้ววางรองเท้าส้นสูงไว้ที่ประตู
ดิกสันเบนสายตาออกมา ขายาวก้าวขึ้นบันไดไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ ฉันถอนหายใจเอนกายลงบนโซฟาอย่างเอื่อยเฉื่อย
ไม่นานเขาก็เดินกลับลงมาในชุดนอนผ้าไหมสีดำ ดิกสันจ้องมองมายังร่างเล็ก พลันเอ่ย “ยัยขี้เกียจ”
“...”
ดิกสันเดินเข้ามานั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกัน
ฉันมองเขาด้วยความกังวลเล็ก ๆ แต่พยายามไม่แสดงออกเพราะฉันไม่อยากทำให้บรรยากาศแย่กว่าเดิมหรือทำให้เขารู้ว่าฉันกำลังกลัว
ร่างบางขยับตัวออกห่างเล็กน้อย และนั้นทำให้ดิกสันชะงัก พลันเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คุณหิวไหม?”
ฉันส่ายหน้า “ยังไม่เท่าไหร่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ