หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 75

ทุกคนต่างก็คิดว่าการที่ฉันยก ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้ดิกสันเป็นเพราะเข้าใจผิดรักชายผิดคน และคิดว่าคนที่ควรจะได้มันควรแท้จริงแล้วคือแลนซ์

แต่เปล่าเลย ฉันไม่ได้เคยคิดแบบนั้น ไม่เคย

สามเดือนก่อนที่ฉันยก ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้ดิกสัน ตอนนั้นเราทะเลาะกันจนเกิดการหย่าร้าง ฉันควรจะเกลียดเขากับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ฉันก็ยังยก ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้เขาอยู่ดี

หากตัดเรื่องความรักออกไป ดิกสันก็ยังเป็นตัวเลือกที่ดีและเหมาะสมที่สุด

ดิกสันเป็นชายที่มีความทะเยอทะยานสูง คฤหาสน์ตระกูลเกร็กที่เต็มไปด้วยกลไกเปรียบเสมือนบริษัทเทคโนโลยีเล็ก ๆ สำหรับที่เขาใช้สร้างสรรค์ผลงานออกมา และมันคือสิ่งที่พิสูจน์ทักษะและความสามารถของเขาได้อย่างดี ดิกสันคือตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉัน

และเมื่อรู้ความจริงเรื่องสองพี่น้อง แม้ว่าฉันจะเคยคิดส่งมอบบริษัทให้กับแลนซ์

แต่แลนซ์เป็นศิลปิน เขาไม่มีความทะเยอทะยานในสนามรบของนักธุรกิจ ไม่ว่าฉันจะเคยรักเขาขนาดไหน ฉันก็ต้องเลือก ชอว์ คอปเปอเรชั่น เป็นอันดับแรก ไม่ใช่เขา

และถึงแม้ว่าดิกสันก็เข้ามาเติมเต็มความรู้สึกนั้นไม่ได้

แต่ฉันก็เลือกที่จะยก ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้เขาดูแลสานต่อ

ความเข้าใจผิด ๆ นี้ควรหยุดลงได้แล้ว แคโรคิดก่อนจะบอกกับร่างสูง “ดิกสัน คุณไม่ใช่ตัวแทนของแลนซ์ การที่ฉันยก ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้คุณเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว มากกว่าใครในเมืองนี้ คุณเป็นคนเดียวที่เข้าใจ ชอว์ คอปเปอเรชั่น มากที่สุด”

ดิกสันสู้รบปรบมือท้าทาย ชอว์ คอปเปอเรชั่น และคิดว่าบริษัทของฉันคือคู่แข่งมาตลอดสามปี เพราะฉะนั้นเขาย่อมเข้าใจการบริหารงานของ ชอว์ คอปเปอเรชั่น มากกกว่าคนอื่น

ดิกสันเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ พลางเอื้อมมือมาจับข้อมือฉันไว้ “ทำไมคุณถึงบอกเรื่องนี้กับผมล่ะ?”

“เพราะเฮนรี่อยากให้ฉันกลับไปอยู่ที่เมืองเอส”

ดิกสันถามอีกครา “คุณอยากจะยก ชอว์ คอปเปอเรชั่น ให้ผมเหรอ?”

“ใช่ ฉันไม่ห่วงเรื่องเงินและฉันก็ไม่มีลูก จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่อยากใช้ชีวิตที่เหลืออันน้อยนิดทั้งหมดไปกับ ชอว์ คอปเปอเรชั่น หรอกนะ คุณคือคนที่เหมาะสม เพราะฉะนั้นฉันถึงอยากให้มันกับคุณ”

“คุณเกลียดผมไม่ใช่เหรอ?”

เสียงเข้าถามเป็นกังวล

“ใช่ฉันเกลียด เพราะตอนนั้นคุณโหดร้ายกับฉันมาก”

ร่างสูงหลับตาลงช้า ๆ “ผมสมควรโดนเกลียด”

“คุณอยากจะรับช่วงต่อ ชอว์ คอปเปอเรชั่น ตอนไหนก็ได้นะ แล้วแต่คุณ”

“แล้วแลนซ์ล่ะ?”

ฉันขมวดคิ้ว “คุณจะพูดถึงเขาทำไม...?”

ดิกสันไม่ตอบแต่ถามกลับ “คุณไม่ต้องการหมอนั่นแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”

“...”

ฉันไม่รู้ ว่าตัวเองต้องการอะไร

ในใจลึก ๆ มีเพียงอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล

หนีไปจากดิกสัน และหนีไปจากแลนซ์

สุดท้ายดิกสันก็ปฏิเสธคำขอของฉันอีกตามเคย เขาทำให้ฉันผิดหวังปนหงุดหงิดที่ตัวยังคงไม่หลุดพ้นจากการบริหาร ชอว์ คอปเปอเรชั่น

แต่ว่านะ ฉันก็ไม่อยากจะอยู่กับความวุ่นวายแบบนี้อีกแล้ว

ร่างสูงยืนขึ้นพลางเดินไปทางสวนหลังบ้านเพื่อจัดการกับปูที่เลขาของเขาจัดการหามาให้ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปยังห้องครัว แคโรเลือกเดินตามไปดูพ่อครัวของคืนนี้

ดิกสันดูมีความสุขเวลาทำอาหาร ฉันจ้องมองอยู่อย่างนั้นจนเขาเริ่มแหย่กลับ “ผมหล่อมากเลยใช่ไหม?”

“...”

เขาอ่านใจคนออกตลอดเลยหรือไง

หญิงสาวเลือกที่จะเมินหนีพลันเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่น

อาหารที่ดิกสันทำรสชาติดีมาก แต่แคโรไม่กินปูเพราะมันน่าขยะแขยงสำหรับเธอ

ท้องฟ้าด้านนอกเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทเมื่อเรากินอาหารเย็นกันเรียบร้อย ฉันยังคงนั่งย่อยที่โซฟาซักพัก ก่อนจะลุกขึ้นไปสำรวจห้องอาบน้ำชั้นบน

ฉันต้องกินยาทุกครั้งหลังอาบน้ำ

และเพื่อกันว่าตัวเองจะลืม ฉันถึงพกตลับยาใส่กระเป๋าไปทุกที่

มือบางเปิดประตูห้องน้ำออกมาหลังกินยาเสร็จ ก่อนจะเดินนั่งลงบนเตียง ทว่าไม่ทันไรดิกสันกลับพุ่งตัวมานั่งลงบนอีกฝั่งของเตียงข้าง ๆ ฉันเช่นกัน

บรรยากาศตอนนี้นั้น... อึดอัดเป็นบ้า

ฉันแสร้งทำเป็นเป่าผมและไม่สนใจเขา ส่วนดิกสันก็เอนตัวลงนอนพร้อมเล่นมือถือของเขา

หมดหวังแล้วจริง ๆ ฉันไม่รู้ว่าควรไล่เขาอย่างไรถึงจะไม่ดูน่าเกลียด

แคโรได้แต่ล้มตัวลงนอนตาม ก่อนที่ต่างฝ่ายจะสนใจมือถือของตนแทน