หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 805

ที่เธอเลิกกับมาร์ตี้นั้นเป็นเพราะว่าเธอไม่เห็นความหวังในชีวิตของเธอหรือเปล่านะ? บางทีเธออาจะไม่อยากให้เขาต้องมาหดหู่กับเธอก็เป็นได้

ฉันครุ่นคิดอย่างถี่ถ้วนก่อนจะถามกลับไป “ทำไมถึงเลิกกับมาร์ตี้ล่ะคะ?”

คาริสซ่าดูตกใจขึ้นมาทันที “คุณรู้ได้ยังไง…”

“ฉันเป็นเพื่อนของมาร์ตี้น่ะค่ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ฟินแลนด์เลยมาเยี่ยมไม่ได้ เขาขอให้ฉันช่วยคุณนะคะ เขาหวังว่าคุณจะหลุดพ้นจากคดีนี้ได้”

“คุณชอว์ ฉันขอโทษนะคะ ฉันต้องไปนอนแล้ว” คาริสซ่าพูดขึ้นแล้วเดินกลับไป เธอปฏิเสธที่จะพบฉันอีกครั้ง

ฉันรู้สึกผิดหวังเลยอยากจะออกจากสถานีตำรวจ ตอนที่ฉันกำลังเดินไปตรงทางออก ฉันก็เห็นควินซี่กำลังถูกขังอยู่ที่สถานีเหมือนกัน ฉันคิดว่าฉันจะไปเยี่ยมเธอก่อนจะกลับสักหน่อย

ใบหน้าของควินซี่ดูซีดเซียวเหมือนอย่างเคย เธอไม่ได้แปลกใจที่เห็นฉันสักนิด “พวกเขาจะส่งฉันกลับไปสวิตเซอร์แลนด์ใช่ไหม? ถึงแม้ว่าฉันไม่อยาก แต่ยังไงฉันก็ต้องกลับใช่ไหม?”

ฉันไม่ได้ตอบคำถาม แต่ถามเธอกลับไปแทน “ทำไมเธอถึงกลับมาที่เมืองอู๋?”

“เธอรู้ไหมว่าฉันโดดเดี่ยวแค่ไหน? ฉันมีบ้าน มีรถ มีเพื่อนฝูงที่คอยเป็นห่วงฉันอยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์ แต่ถึงอย่างนั้นแล้วก็เถอะ เธอรู้ใช่ไหมว่าความโดดเดี่ยวที่กลับบ้านเกิดของตัวเองไม่ได้มันเป็นยังไง? ฉันอยากอยู่ที่นี่…”

“ถึงแม้เธอได้อยู่ที่นี่ เธอก็ยังรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ดี” ฉันพูด

ควินซี่ตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดกลับมา “ฉันรู้ว่าฉันไม่สมควรได้อยู่ที่นี่ เพราะยังไงฉันก็ทำเรื่องเลวร้ายมามากมาย ฉันสมควรแก่ตายไปกับความโดดเดี่ยว!”

จู่ ๆ ฉันก็นึกถึงตอนที่แซคคารี่บอกว่า ควินซี่กับคาริสซ่ารู้จักกัน! พวกเธอไปรู้จักกันได้อย่างไรนะ? เรื่องราวของสองคนนี้เริ่มทำให้ฉันสนใจขึ้นมาทีละน้อย!

ฉันรีบหยุดความคิดของฉันแล้วตัดสินใจออกจากที่นี่ แต่ควินซี่หยุดฉัน “แคโรไลน์ ฉันจะไม่ทำผิดแล้ว ให้ฉันอยู่ที่เมืองอู๋—”

“เธอไม่สวมควรได้รับมันหรอก” ฉันตอบ

ควินซี่ไม่สมควรที่จะได้อยู่ที่เมืองอู๋ เพราะสุดท้ายแล้ว เธอก็ ‘พราก’ ชีวิตของคน ๆ หนึ่งไป—ชีวิตของเอเลน

ตอนที่ฉันกลับขึ้นรถ ฉันบอกแซคคารี่เรื่องบทสนทนาของฉันกับคาริสซ่า เขาตอบกลับมาว่า “เธอเป็นคนที่มีศักดิ์ศรีในตัวเองมาก จู่ ๆ ไปพูดถึงมาร์ตี้ มันเลยทำให้เธอตกใจ นั่นมันเหมือนกับว่าเธอไปทำให้คาริสซ่ารู้สึกอับอายน่ะ”

“เธอกำลังหลบหน้ามาร์ตี้อยู่เหรอคะ?” ฉันถาม

“ถ้าฉันคิดไม่ผิด เธอน่าจะไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเอง”

ขาดความมั่นใจในตัวเอง…

ตอนที่ฉันกับแซคคารี่ถึงบ้านก็เป็นเวลาที่ดึกมากแล้ว ฉันใช้ผ้าชุปน้ำอุ่น ๆ แล้วเช็ดหลังให้เขา

หลังจากนั้นไม่นาน แอนดรูก็ส่งข้อความมาหาฉัน

[แอนดรู: เอเลนอยู่ที่ไหน? บอกฉันได้ไหม?]

ฉันคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบคำถามเขากลับไป

[แคโรไลน์: บ้านของฉัน]

ฉันส่งตำแหน่งที่อยู่ให้เขาไปด้วย

ตอนที่ฉันวางมือถือลง ฉันก็ได้ยินแซคคารี่พูดขึ้น “ดิกสันคุยกับฉันเมื่อกี้ เขาขอให้ฉันดูแลเธอดี ๆ”

ดูเหมือนว่าดิกสันได้ปล่อยวางความลุ่มหลงที่มีต่อฉันลงแล้ว

แซคคารี่หยุดลงครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “น้ำเสียงของเขาเหมือนกับพวกชอบใช้อำนาจยังไงยังนั้น”

ฉันหัวเราะแล้วยกยิ้ม “ตราบใดที่คุณเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะบอกก็โอเคแล้วค่ะ!”

“จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไปมากเลยนะ” แซคคารี่พูด

“อืม ไปนอนกันเถอะค่ะ” ฉันชวนเขา

มันเป็นเวลาเที่ยงตอนที่แอนดรูโทรเข้ามาปลุกฉัน ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงุนงงแล้วเดินไปที่หน้าต่าง ฉันเห็นเขากำลังยืนอยู่หน้าบ้านของฉันได้จากมุมนี้

เขาเห็นฉันตอนที่กำลังเปิดหน้าต่าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเว้าวอนขอความช่วยเหลือ

แอนดรูเป็นคนอารมณ์ร้อนมาตลอด เขาปฏิบัติกับฉันไม่ค่อยดีเหมือนกัน แต่เขาก็คอยปกป้องครอบครัวกับเพื่อน ๆ ของเขามาเสมอ และถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดฉัน แต่เขาก็ไม่เคยยอมให้คนอื่นมารังแกฉันเหมือนกัน!

ฉันรู้ว่าเขาอยากให้ฉันเปิดประตูให้เขาเข้าไป

ตอนที่ฉันเดินลงไปข้างล่างอย่างเร่งรีบ ฉันก็เห็นเอเลนยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ฉันเลยถามออกไปอย่างตกใจ “ทำไมถึงไม่นอนล่ะคะ?”

“พอดีฉันเดินมาเข้าห้องน้ำ แล้วบังเอิญเห็นแอนดรูอยู่ที่ประตูน่ะ”

ฉันยิ้มอย่างมั่นใจ “เขามาเยี่ยมแบบไม่ได้บอกน่ะค่ะ ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจู่ ๆ เขามาทำไม เขาไม่ได้บอกอะไรฉันล่วงหน้าเลย”

แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็จะไม่บอกเธอหรอกว่าฉันแอบติดต่อกับแอนดรู

“อืม ฉันเชื่อคุณชอว์ค่ะ”

ฉันถามเธออย่างหมดหนทาง “ฉันควรทำยังไงดีคะ?”