หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 806

เอเลนตัดสินใจยอมให้แอนดรูเข้ามาอย่างเต็มใจ แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็เตือนฉันว่าให้เก็บเรื่องที่เธอป่วยเป็นความลับ

ฉันตอบกลับไปด้วยความรู้สึกผิด “ได้เลยค่ะ”

“ฉันจะกลับไปที่ห้องของฉันก่อนนะคะ ไว้เราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ค่ะ” เอเลนพูด

ฉันเปิดประตูรับแอนดรูเข้ามา

ตอนที่เขาเดินเข้ามา ตัวของเขาก็เปียกโชกไปด้วยน้ำ ฉันเลยถามอย่างุงงน “ฝนตกเหรอ?”

เขาถอดเสื้อโค้ทออกแล้วยื่นมันมาให้ฉัน

“เพิ่งตกเมื่อกี้เอง แต่ว่าหยุดไปแล้วล่ะ พรุ่งนี้อาจจะตกอีกรอบก็ได้นะ”

ฉันรับเอาเสื้อโค้ทของแอนดรูมาแล้วเอาไปอบแห้งในเครื่องซักผ้า หลังจากนั้น ฉันก็เอาเสื้อแขนยาวของแซคคารี่ส่งไปให้เขา

ฉันแกล้งเล่นละครแล้วเริ่มตั้งคำถามเขา

“ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงมาที่นี่ล่ะ? บังเอิญมากที่คุณสโตนกับเจดก็อยู่ที่นี่ด้วยแต่ตอนนี้พวกเขาหลับไปแล้วล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่ห้องนอนตรงชั้นหนึ่ง

แอนดรูสวมเสื้อแขนยาวแล้วตอบกลับมาอย่างรู้งาน “ฉันมาเยี่ยมน่ะ พอดีอยากมาอยู่เป็นเพื่อนเจดสักสองสามวันแต่ไม่มีใครอยู่ที่คฤหาสน์เลย ฉันก็เลยมาหาเธอที่นี่แทน”

เอเลนสามารถได้ยินบทสนทนาระหว่างแอนดรูกับฉัน

“อืม ตอนนี้มันก็เที่ยงคืนแล้ว ไปนอนพักผ่อนเถอะ” ฉันบอกเขา

ฉันจัดแจงห้องให้เขาที่อยู่ตรงข้ามกับเอเลน เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วถามขึ้น “ทำไมเอเลนกับเจดถึงมาอยู่กับเธอล่ะ?”

“ควินซี่เพิ่งกลับมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้ เธอขู่เอเลนให้ออกไปจากเมืองอู๋ มันไม่สำคัญว่านายจะเชื่อหรือเปล่า แต่ว่าฉันไม่ได้พูดโกหก! นายคิดเอาเองล่ะกัน มันไม่มีเหตุผลอะไรให้ฉันต้องโกหกนายหรอก”

แอนดรูพูดกลับมาทันที “ฉันรู้ ควินซี่เปลี่ยนไปแล้ว ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไป”

คำพูดของแอนดรูทำให้ฉันแปลกใจ เขาพูดอะไรแบบนี้จริง ๆ ด้วย ฉันครุ่นคิดอีกครั้งก่อนจะคิดได้ว่าเขาต้องการพูดให้เอเลนฟัง!

“โอเค นอนพักเถอะ” ฉันพูด

หลังจากแอนดรูปิดประตูลงแล้ว ฉันก็เดินกลับไปข้างบน ตอนนั้นแซคคารี่ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาลืมตาแล้วมองมาที่ฉัน “เธอเหนื่อยหรือเปล่า?”

ฉันส่ายหน้าแล้วยิ้มแห้ง ๆ “ที่นี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะคะ”

“ไม่เป็นไรหรอก” แซคคารี่รอเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้น “ราฟกับรานีน้อยจะกลับมาที่นี่อีกไม่นาน มันน่าจะสนุกขึ้นถ้าเด็กสามคนอยู่ด้วยกันนะ ฉันไม่แน่ใจว่าลูกสุนัขตัวเดียวจะพอให้พวกเขาเล่นกันหรือเปล่า”

“ฮ่า ๆ ราฟน่าจะไม่มีปัญหานะคะ ก็แค่รานีน้อยชอบเอาแต่ใจตัวเองมากกว่า ตอนนั้นเราค่อยให้ผู้ช่วยชัคหาลูกสุนัขอีกตัวมาก็ได้ค่ะ” ฉันพูด

แซคคารี่ตอบกลับมาด้วยเสียงในลำคอแล้วยื่นแขนออกมาหาฉัน ฉันเดินเข้าไปนอนซบลงที่แขนของเขาแล้วพูดอย่างอ่อนโยน “ฝันดีนะคะ คุณชิค “

“ฝันดี คุณนายชิค”

ฉันตื่นขึ้นในเช้าวันถัดมา และแซคคารี่ก็ตื่นมาได้สองชั่วโมงก่อนหน้านั้นแล้ว ฉันรีบล้างหน้าล้างตาแล้วเดินลงไปข้างล่าง ฉันวางแผนจะทำอาหารเช้าให้เขา แต่เห็นแอนดรูกำลังอยู่ที่ห้องครัวตอนที่ฉันเดินลงไปข้างล่าง

ฉันถามอย่างแปลกใจ “นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?”

แอนดรูกรอกตาใส่ฉัน “ เธอล้อฉันเหรอ?”

ฉันหัวเราะแล้วถามเขา “เอเลนอยู่ที่ไหน? นายเจอเธอหรือยัง?”

“เธอพาเจดไปที่สวนเมื่อกี้นี้ เรายังไม่ได้ทักทายกันเลย เธอเมินฉันน่ะ แล้วฉันก็ไม่รู้จะพูดกับเธอว่าอะไรดี ฉันเศร้าที่ความสัมพันธ์เราต้องมาเป็นแบบนี้”

ฉันเตือนเขา “ก็แกล้งว่านายไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วอยู่กับพวกเขาไปสักพัก เพราะมันเหลือเวลาไม่มากแล้วล่ะ”

“อืม เธออยากได้นมสักแก้วไหม?” แอนดรูถาม

“อะไรก็ได้ ฉันจะทำโจ๊กให้แซคคารี่น่ะ”

ฉันเริ่มทำโจ๊กแล้วในขณะที่รอมันเดือด ฉันก็ช่วยแอนดรูเตรียมมือเช้า ตอนนั้นฉันก็ได้รับข้อความจากผู้ช่วยชัค

[ผู้ช่วยชัค: คุณนายชิค ทุกอย่างที่นี่เรียบร้อยดีครับ ตอนนี้ผมกำลังกลับไปที่นั่นกับเด็ก ๆ]

[แคโรไลน์: โอเค ระวังตัวด้วยนะ]

หลังจากที่ฉันตอบผู้ช่วยชัคเสร็จ ฉันก็นึกถึงคำพูดของแซคคารี่เมื่อคืน ฉันคิดอย่างรอบคอบแล้วตัดสินใจส่งข้อความไปหาผู้ช่วยชัคอีกรอบ

[แคโรไลน์: หาลูกสุนัขอีกสักตัวมาด้วยนะ]

เบลล่าเป็นเด็กน้อยที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง มันน่าจะเป็นเรื่องง่ายขึ้นถ้าเกิดว่ามีลูกสุนัขสองตัว พวกมันจะเป็นเพื่อนพวกเขาแล้วโตขึ้นไปด้วยกัน

หลังจากฉันทำอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็ยกมันไปข้างบน แซคคารี่กำลังเช็ดตัวกับผ้าเช็ดตัวหมาด ๆ ตอนที่ฉันเดินเข้าไปในห้อง ฉันรีบเดินเข้าไปช่วยเขาเช็ดตัวในจุดที่เขาไม่สามารถเอื้อมได้

หลังของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

ฉันรู้สึกเศร้าเลยถามเขา “ทำไมคุณถึงมีแผลเป็นเยอะจังคะ?”

แซคคารี่ชะงักไปเล็กน้อย เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ “ฉันมีแผลเป็นพวกนี้ตั้งแต่ยังเด็กน่ะ ถ้าเธอไม่ชอบมัน ฉันจะไปสักทับก็ได้นะ”

ฉันกอดไหล่ของเขา “ไม่ค่ะ ฉันชอบมัน”

ฉันเศร้าแทนแซคคารี่

เขาเข้าใจความรู้สึกของฉัน เขาส่งเสียงในลำคอเป็นคำตอบ

จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา “คุณนายชิค ถ้าเกิดว่าวันหนึ่งฉันจากไป....”