หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 807

ฉันรีบพูดขัดเขาทันที “พูดจาอะไรไร้สาระอย่างนั้นคะ?”

“ไม่มีอะไรหรอก” เขาพึมพำเบา ๆ

แต่ฉันก็รู้ได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติอยู่ข้างในใจของฉัน แต่ฉันก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร

ฉันรอแซคคารี่กินโจ็กเสร็จก่อนที่จะเดินลงไปเล่นกับเจดข้างล่าง ตอนที่ฉันเดินลงบันไดไป ฉันก็ได้รับข้อความจากวอลเลซ

[วอลเลซ: ฉันอยากมาที่เมืองอู๋]

มันจะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นไหมถ้าหากเขามาที่นี่?

ฉันรีบตอบข้อความของเขา

[แคโรไลน์: ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่งน่ะ]

[วอลเลซ: งั้นเธอว่างตอนไหนล่ะ?]

ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับวอลเลซกันนะ?

[แคโรไลน์: ทำไมเหรอ?]

[วอลเลซ: เมื่อวานนี้แม่ว่าฉันอีกแล้ว]

วอลเลซใช้คำว่า ‘อีกแล้ว’ แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็รู้ว่าเขากำลังต้องการความเห็นใจจากคนอื่นอยู่

ฉันถอนหายใจแล้วเรียบเรียงข้อความของฉัน

[แคโรไลน์: ตอนนี้ฉันมีเรื่องที่ต้องสะสางเยอะมาก นายควรรอสักพักก่อนที่จะมาที่เมืองอู๋นะ แต่ยังไงก็อย่ามาสร้างเรื่องที่นี่ล่ะ]

ฉันเคยรับมือกับวอลเลซอย่างหนักมาก่อน ฉันเลยไม่แน่ใจว่าเรามาอยู่ฝ่ายเดียวกันได้อย่างไร ฉันต้องนึกถึงความรู้สึกของเขาเมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ แถมฉันต้องอดทนถ้าเกิดว่าเขาสร้างปัญหาขึ้นมาด้วย

[วอลเลซ:โอเคเลย ฉันจะไปที่นั่นพรุ่งนี้นะ]

วอลเลซตอบกลับมาด้วยความพึงพอใจ และมันทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก

มันเป็นเวลาเที่ยงคืนตอนที่ราฟกับเบลล่ามาถึงบ้าน ฉันเดินลงไปอุ้มลูกทั้งสองแล้วพาพวกเขาขึ้นมาข้างบน จากนั้นแซคคารี่ก็อุ้มราฟออกจากอ้อมแขนของฉัน

เด็กทั้งสองนอนหลับไปแล้ว เราเลยวางพวกเขาลงบนเปลเล็ก ๆ ที่เรานำเข้ามาในห้องเมื่อไม่นานมานี้ ฉันถึงกับอ่อนระทวยตอนที่เห็นลูก ๆ ทั้งสองคน พร้อมกับใบหน้าที่เหมือนกับนางฟ้าตัวน้อยของพวกเขากำลังหลับใหล

ฉันโชคดีมากที่ยังเป็นแม่คนได้ในชีวิตนี้

ฉันอยู่เคียงข้างพวกเขาสักพักก่อนที่จะลุกกลับไปนอน ในคืนนั้น ฉันรู้สึกได้ว่าความไม่สบายใจเกิดขึ้นจากหัวใจของแซคคารี่ เขาไม่ได้หลับเลยทั้งคืนเลย

แซคคารี่นั่งอยู่ที่ระเบียงคนเดียว ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา เขาก็ยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิมเหมือนกับตอนที่ฉันจะหลับไป มันเลยทำให้ฉันเกิดความสงสัย

ฉันเดินเข้าไปถามเขา “คุณไม่ได้หลับทั้งคืนเลยเหรอคะ?”

“อืม ฉันไม่ง่วงน่ะ”

สองสามวันที่ผ่านมานี้ แซคคารี่ใช้เวลาอยู่ในห้องตลอด เขาพักผ่อนในตอนกลางวัน ดังนั้นร่างกายของเขาเลยไม่ชินกับการนอนในตอนกลางคืนไปแล้ว

แต่เขาต้องรักษาจากบาดแผล เขาเลยต้องพักผ่อนเยอะ ๆ แต่ฉันก็รู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น

ฉันครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะถามออกไปอย่างเป็นห่วง “ฉันรู้สึกได้ว่าคุณค่อนข้างเครียดนะคะ พี่รอง คุณกำลังมีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?”

แซคคารี่สายหน้าแล้วพูดกลับมา “ตอนนี้ยังไม่มีปัญหาหรอก”

แซคคารี่ใช้คำว่า ‘ยัง’

ฉันก้มลงไปหอมแก้มของเขาแล้วพูด “ฉันจะทำมื้อเช้าให้ทานนะ บะหมี่อุด้งดีไหมคะ? คุณทำให้ฉันทานตลอดเลย”

“ได้สิคุณนายชิค”

ฉันเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเขามากขึ้น ตอนที่ฉันเห็นแซคคารี่ดูแปลกไปกว่าแต่ก่อน ฉันเดินลงไปยังชั้นล่างด้วยความกังวลที่อยู่เต็มหัว

หลังจากที่ฉันทำมื้อเช้าให้แซคคารี่ทาน ฉันก็ไปโรงพยาบาลกับผู้ช่วยของฉัน การฟื้นตัวของแม่นั้นค่อนข้างช้า และเธอก็ยังคงซีดเซียวอยู่เหมือนเดิม

ฉันเดินลงไปนั่งข้างเตียงแล้วจับมือเธอขึ้นมาพร้อมกับพูดกับเธอด้วยรอยยิ้ม “ราฟกับเบลล่ากลับบ้านมาแล้วนะคะ แม่ต้องรักษาตัวให้หายเร็ว ๆ เพื่อที่จะได้เจอพวกเขานะ แล้วอีกอย่าง เฮนรี่กับพี่เชอริลจะอยู่ที่เมืองอู๋อีกสักพักเพื่อคอยดูแลแม่ค่ะ”

เมื่อวานนี้เฮนรี่ส่งข้อความมาหาฉัน เขาบอกฉันว่าเขาอยากจะขยายธุรกิจในเมืองอู๋ เขาเลยยังจะไม่กลับไปเมืองเอสในเร็ว ๆ นี้ เขาอยากจะใช้โอกาสนี้ในการใช้เวลากับพ่อและแม่

“ข้อสรุปคดีของควินซี่ออกมาแล้วนะ” จู่ ๆ แม่ก็พูดขึ้นมา

“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอคะ? สรุปแล้วมันเป็นยังไงคะ?”