หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 818

ฉันถามแซคคารี่เรื่องกลิ่นหอมนั่นต่อ แต่เขาก็ไม่ได้ไขข้อสงสัยให้ฉัน เขาพูดขึ้นเรียบ ๆ “คุณนายชิคตัวหอมจัง”

ฉันก้มหัวลงและพยายามดมกลิ่นนั่นอยู่เป็นเวลานาน จริงด้วย มันมีกลิ่นหอมติดอยู่รอบตัวฉัน

ฉันครุ่นคิดและพูดออกไป “บางทีตัวฉันอาจติดกลิ่นนี้มาจากร้านน้ำชา พวกเขาจุดเครื่องหอมที่ร้าน และกลิ่นก็คล้ายกัน”

แม้ฉันจะพูดเช่นนั้น แต่ฉันรู้สึกว่ามันประหลาด ฉันเสริม “ทำไมกลิ่นถึงยังอยู่อีกนะ? เดี๋ยวฉันจะไปอาบน้ำนะคะ และจะฉีดน้ำหอมกลิ่นดอกมะลิทีหลัง”

แซคคารี่ใช้เวลาไปกับการทำอาหารเช้า ฉันออกจากห้องครัวและเดินขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน หลังจากอาบน้ำกลิ่นนั้นก็หายไป ดังนั้นฉันจึงฉีดน้ำหอม

ฉันตั้งใจแต่งหน้าให้หนาขึ้นด้วยอายแชโดว์สีน้ำตาลจับคู่กับลิปสติกสีแดงสดเพราะฉันรู้สึกมีความสุข ซึ่งมันแพรวพราวเป็นพิเศษ

ฉันคิดสักครู่ก่อนตัดสินใจวาดดอกไม้ที่ข้างดวงตาด้วยเส้นบาง ๆ ฉันมีทักษะด้านการแต่งหน้าอยู่เสมอ เนื่องจากฉันแต่งหน้าในธีมดอกไม้ ฉันจึงจับคู่มันกับชุดเดรสลายดอก

บ้านเราไม่เคยขาดแคลนเสื้อผ้าเลย พวกเรามีเสื้อผ้าอยู่ทุกสไตล์ซึ่งถูกจัดเตรียมไว้โดยผู้ช่วย ซึ่งนาน ๆ ครั้ง เขาจะเปลี่ยนตู้เสื้อผ้าของฉันด้วยเสื้อผ้าใหม่ล่าสุด

ห้องนี้ช่างกว้างใหญ่ และมีตู้เสื้อผ้าอยู่หลายตู้ ฉันเปิดตู้อยู่สองสามตู้ก่อนจะเจอเดรสที่ฉันต้องการ

ฉันหยิบเดรสแขนกุดสีฟ้าและขาวออกมา ชุดทำมาจากผ้าชีฟองคุณภาพสูง ภายใต้ผ้าสีขาวนั้นมีผ้าสีฟ้าพาสเทลอ่อนอยู่ และชั้นกระโปรงที่ถูกปักด้วยดอกไม้มากมาย

เพื่อให้เข้ากับชุดนี้ ฉันจึงม้วนผมไว้เป็นลอนคลื่นหลวม ๆ สำหรับเครื่องประดับ ฉันสวมต่างหูเงินคู่หนึ่งซึ่งเข้ากับแหวนทั้งสองวงของตระกูลชิค และแหวนแต่งงานที่แซคคารี่มอบให้ ก่อนจะสวมกำไลข้อมือที่เขาให้ฉันด้วย

ฉันเปลี่ยนเป็นรองเท้าส้นสูงคริสตัลสีเงินและหมุนตัวอยู่หน้ากระจก ในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ใครบางคนก็เปิดประตูเข้ามา จากกระจก ฉันเห็นชายหนุ่มที่มีสีหน้าเย็นชา และเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา

ฉันหันกลับไปและถามด้วยรอยยิ้ม “ฉันสวยไหมคะ?”

แซคคารี่จ้องมองลึกลงไปเล็กน้อยในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาฉัน “สวยมาก”

เขามักจะชมฉันอยู่เสมอ

ฉันเดินไปข้าง ๆ และกอดแขนเขาไว้ ในตอนที่เราออกมาจากห้องฉันก็พูดขึ้น “ฉันไม่ได้แต่งหน้าแบบนี้มานาน จนเกือบลืมตัวตนเก่าไปแล้ว”

ในอดีต ฉันใช้ชีวิตอยู่บนความวิจิตรและงดงาม

“ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงคิดจะแต่งตัวขึ้นมาล่ะ?” แซคคารี่ถาม

“ข้างนอกฝนหยุดตกแล้ว และอากาศแจ่มใส เป็นเรื่องยากมากที่เมืองอู๋จะมีอากาศดีแบบนี้ ฉันวางแผนไว้ว่าจะไปหาซัมเมอร์และไปเดินเล่นกันค่ะ”

ฉันนิ่งไปและถามเขา “คุณยุ่งหรือเปล่าคะ?”

แซคคารี่ฮัมเบา ๆ จากในลำคอ “หืม?”

เขากำลังรอให้ฉันพูดต่อ!

“หากคุณมีเวลา ฉันจะไปเดินเล่นกับคุณค่ะ”

แซคคารี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน และไม่ได้ขยับไปไหน ฉันจึงหันกลับไปมองเขาด้วยความงุนงง

ทันใดนั้นเขาก็ดึงฉันเข้าไปใกล้ ๆ และประทับรอยจูบลงบนมุมปากฉัน ฉันหัวเราะและเอ่ยถาม “ทำไมไม่จูบริมฝีปากฉันล่ะคะ?”

เขาพึมพำด้วยเสียงที่น่าดึงดูด “ฉันกลัวว่าเธอจะต้องแต่งหน้าเพิ่มอีกน่ะ”

ฉันเขย่งขาและประทับจูบบนริมฝีปากเขา ทันใดนั้น เขาก็กอดเอวฉันไว้แน่น ฉันกลายเป็นคนที่ถูกโอบเอาไว้ด้วยจูบอันร้อนแรง ในขณะที่จูบของเราลึกซึ้งมากขึ้น การจูบก็เริ่มรุนแรงขึ้น

ตอนที่เราถอนริมฝีปากออกจากกัน ริมฝีปากเขาก็เปื้อนลิปสติกฉัน ถึงอย่างนั้นมันกลับไม่ส่งผลต่อเสน่ห์และความหล่อเหลาของเขาเลย

ฉันเลียริมฝีปาก และถาม “คุณชอบไหมคะ?”

เขาเงียบไปสักครู่ก่อนจะพูด “ที่รัก เธอยั่วฉันเหรอ?”

เมื่อเขามีอารมณ์ เขามักจะเรียกฉันว่าที่รักอยู่เสมอ

ฉันถอยห่างออกมาจากกระจก และเติมลิปสติก

“ค่ะ แล้วคุณชอบฉันหรือเปล่า? คุณชอบผู้หญิงที่เร่าร้อนและมีเสน่ห์ใช่ไหมคะ?”

แซคคารี่หัวเราะ “ใครจะเรียกตัวเองแบบนั้นกัน?”

“ฉันเป็นของคุณหรือเปล่า?” ร่างบางถาม

ร่างสูงคล้อยตาม และพูดขึ้น “ใช่สิ”

ฉันตกตะลึง ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไหลลื่นเช่นนี้!

ฉันทาลิปสติก และขยิบตาให้แซคคารี่ “คุณควรไปล้างหน้านะคะ ฉันจะลงไปข้างล่างเพื่อกินอาหารเช้า”

ฉันเดินผ่านแซคคารี่หมายจะลงไปข้างล่าง ทันใดนั้น เขากลับคว้าเอวและหยุดฉันเอาไว้ เขาถามขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่มลึก “คุณนายชิค ฉันขอเวลาเธอหน่อยได้ไหม?”

ตอนที่เขาพูด ดวงตาเขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากสีแดงของฉัน

ฉันรีบพูดขึ้น “พี่รองคะ ฉันใช้เวลาแต่งตัวกว่าหนึ่งชั่วโมง! ฉันปล่อยให้มันเสียเปล่าไม่ได้หรอกค่ะ!”

ฉันมองเขาด้วยแววตาน่าสงสาร แซคคารี่ถอนใจออกมาด้วยความผิดหวัง และปล่อยตัวฉัน “ช่วงเช้านี้ฉันยุ่งนิดหน่อยนะ เธอไปห้างกับซัมเมอร์ก่อนเลย แล้วตอนบ่ายฉันจะไปรับเธอ”

ฉันพยักหน้า และรีบหนีลงมาชั้นล่าง!

แอนดรูเริ่มกินอาหารไปแล้ว เขาไม่สนใจที่จะรอด้วยซ้ำ ฉันเดินไปที่โต๊ะอาหารและนั่งลง

ในตอนที่ฉันดื่มนม แอนดรูก็เอ่ยชม “ฝีมือการทำอาหารของสามีเธอก็ไม่ได้แย่นะ สเต็กของเขาอร่อยทีเดียว”

ฉันถามด้วยความสงสัย “ทำไมเขาถึงทำสเต็กตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้นะ?”

“ฉันบอกว่าฉันอยากกิน เขาก็เลยทำมันน่ะ!”

ฉันกรอกตาใส่แอนดรู “พี่นี่รู้วิธีสั่งคนอื่นไปทั่วเลยนะคะ”

มีเพียงไม่กี่คนในโลกที่สามารถสั่งแซคคารี่ได้ ใช่ไหมล่ะ?

“ฉันสั่งเขาก็เพราะเขาเป็นผู้ชายของเธอ ไม่อย่างนั้น ฉันจะกล้าเหรอ?”