หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 819

โชคดีที่แอนดรูนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลชอว์ และเป็นพี่เขยแซคคารี่ ไม่เช่นนั้น ทำไมแซคคารี่จะต้องทำสเต็กให้เขาด้วย? แอนดรูทำได้เพียงแค่ฝันไปเท่านั้นแหละ!

“แน่นอน พรุ่งนี้เช้าเป็นตาของพี่ที่ต้องทำอาหารนะ” ฉันกล่าว

“ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะหาของมา” แอนดรูพูด

หลังอาหารเช้า ฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและอุ้มลูกทั้งสอง พวกเขายังเด็ก ดังนั้นมันจึงไม่เป็นการยากสำหรับฉันที่จะอุ้มพวกเขา เมื่อพวกเขาโตขึ้น ฉันคงไม่แข็งแรงพอจะอุ้มพวกเขาทั้งสอง

ราฟยื่นมือน้อย ๆ ออกมาจับต่างหูฉัน ฉันลูบแขนเขาและหันหน้าหนี ทันใดนั้นเขาก็เรียกฉันด้วยเสียงที่น่าสงสาร “มะม๊า!”

เด็กทั้งสองเพิ่งมีอายุได้เก้าเดือน พวกเขายังพูดไม่ค่อยเก่งนัก ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาเพียงพูดพึมพำ และพูดไปเรื่อยตามที่ได้เรียนมา พวกเขาสามารถพูดได้เพียงพยางค์เดียว เช่น ปะป๊า~ มะม๊า~ หรือกอด และคำอื่น ๆ

ฉันทนกับน้ำเสียงเศร้าสร้อยของเขาไม่ไหว ดังนั้นฉันจึงหันหน้ากลับมา

ราฟดูสนใจกับต่างหูของฉันเป็นพิเศษ เขาจับมันไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้ใช้กำลังออกแรงใด ๆ ในทางกลับกัน ในวันนี้เบลล่ากลับเป็นเด็กดี

เจดเดินมาหาและพูดขึ้น “คุณน้าสวยมาก”

ฉันมองเธอและพูด “ขอบใจนะเจด”

“คุณน้า หนูชอบคุณน้า” เธอเสริม

“หนูนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะ”

เหมือนเช่นเดิม ฉันอยู่กับพวกเขา และเล่นกับพวกเขาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนจะออกจากคฤหาสน์มา ฉันไม่ได้ไปที่ร้านน้ำชาเป็นลำดับแรก กลับกันฉันไปที่บริษัท ช่วงหลังมานี้ตระกูลชิคไม่ได้มีเรื่องยากหรือซับซ้อนที่รอการดำเนินการของฉันมากนัก

ผ่านมานานกว่าฉันจะรู้ว่าแซคคารี่แอบช่วยงานฉัน เขาไม่เคยพูดถึงผลงานที่เขาแอบทำอย่างลับ ๆ ให้ฉันรู้เลย

ฉันอยู่ที่บริษัทประมาณหนึ่งชั่วโมง ก่อนจะขับรถไปร้านน้ำชา เมื่อมาถึงฉันก็เห็นซัมเมอร์กำลังล้างกาน้ำชาอยู่ที่อ่างล้างจาน มันเป็นชุดน้ำชาที่มีราคาแพง ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะล้างมันด้วยตัวเอง เนื่องจากมันราคาแพง เธอจึงต้องดูแลมันเป็นพิเศษ

ฉันถามด้วยความสงสัย “ทำไมเธออยากถึงใช้ชุดน้ำชานี้ล่ะ?”

“เมื่อกี้มีคนสั่งน้ำชาที่มี่มูลค่ากว่าหนึ่งพันเหรียญ ฉันคิดว่าหนึ่งพันเหรียญนั่นมีค่าเกือบเท่ายอดขายครึ่งวันของที่นี่ เขาเป็นแขกคนสำคัญ ดังนั้นฉันจึงหยิบชุดน้ำชานี้ออกมา และชงชาให้เขาด้วยตัวเอง”

ฉันหัวเราะและถาม “ใครคือแขกคนสำคัญเหรอ?”

ซัมเมอร์ชี้ไปข้างหลัง ที่โต๊ะแถวสุดท้าย ฉันก็เห็นชายคนเมื่อวานนี้ที่มีกระดิ่งผูกไว้ที่เอว

ฉันสงสัยจึงถามขึ้นมา “เขามาที่นี่ทุกวันเลยเหรอ?”

“ใช่ เขานั่งอยู่ที่นี่เป็นเวลานานทุกวัน เมื่อวานนี้ตอนบ่าย เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เขานั่งอยู่ตรงนั้นกว่าสามชั่วโมงก่อนเขาจะออกไป”

“อ๋อ” ฉันตอบและถามซัมเมอร์ “เธออยากไปช็อปปิ้งไหม?”

ซัมเมอร์มองดูการแต่งตัวของฉัน “วันนี้เธอแต่งตัวสวยมาก กระทั่งแต่งหน้าอย่างไร้ที่ติ มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นงั้นเหรอ?”

ฉันสั่นหัว และอธิบาย “ฉันก็แค่อยากแต่งน่ะ”