หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 819

โชคดีที่แอนดรูนั้นเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลชอว์ และเป็นพี่เขยแซคคารี่ ไม่เช่นนั้น ทำไมแซคคารี่จะต้องทำสเต็กให้เขาด้วย? แอนดรูทำได้เพียงแค่ฝันไปเท่านั้นแหละ!

“แน่นอน พรุ่งนี้เช้าเป็นตาของพี่ที่ต้องทำอาหารนะ” ฉันกล่าว

“ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันจะหาของมา” แอนดรูพูด

หลังอาหารเช้า ฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นและอุ้มลูกทั้งสอง พวกเขายังเด็ก ดังนั้นมันจึงไม่เป็นการยากสำหรับฉันที่จะอุ้มพวกเขา เมื่อพวกเขาโตขึ้น ฉันคงไม่แข็งแรงพอจะอุ้มพวกเขาทั้งสอง

ราฟยื่นมือน้อย ๆ ออกมาจับต่างหูฉัน ฉันลูบแขนเขาและหันหน้าหนี ทันใดนั้นเขาก็เรียกฉันด้วยเสียงที่น่าสงสาร “มะม๊า!”

เด็กทั้งสองเพิ่งมีอายุได้เก้าเดือน พวกเขายังพูดไม่ค่อยเก่งนัก ส่วนใหญ่แล้วพวกเขาเพียงพูดพึมพำ และพูดไปเรื่อยตามที่ได้เรียนมา พวกเขาสามารถพูดได้เพียงพยางค์เดียว เช่น ปะป๊า~ มะม๊า~ หรือกอด และคำอื่น ๆ

ฉันทนกับน้ำเสียงเศร้าสร้อยของเขาไม่ไหว ดังนั้นฉันจึงหันหน้ากลับมา

ราฟดูสนใจกับต่างหูของฉันเป็นพิเศษ เขาจับมันไม่หยุด แต่เขาก็ไม่ได้ใช้กำลังออกแรงใด ๆ ในทางกลับกัน ในวันนี้เบลล่ากลับเป็นเด็กดี

เจดเดินมาหาและพูดขึ้น “คุณน้าสวยมาก”

ฉันมองเธอและพูด “ขอบใจนะเจด”

“คุณน้า หนูชอบคุณน้า” เธอเสริม

“หนูนี่น่ารักจริง ๆ เลยนะ”

เหมือนเช่นเดิม ฉันอยู่กับพวกเขา และเล่นกับพวกเขาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงก่อนจะออกจากคฤหาสน์มา ฉันไม่ได้ไปที่ร้านน้ำชาเป็นลำดับแรก กลับกันฉันไปที่บริษัท ช่วงหลังมานี้ตระกูลชิคไม่ได้มีเรื่องยากหรือซับซ้อนที่รอการดำเนินการของฉันมากนัก

ผ่านมานานกว่าฉันจะรู้ว่าแซคคารี่แอบช่วยงานฉัน เขาไม่เคยพูดถึงผลงานที่เขาแอบทำอย่างลับ ๆ ให้ฉันรู้เลย

ฉันอยู่ที่บริษัทประมาณหนึ่งชั่วโมง ก่อนจะขับรถไปร้านน้ำชา เมื่อมาถึงฉันก็เห็นซัมเมอร์กำลังล้างกาน้ำชาอยู่ที่อ่างล้างจาน มันเป็นชุดน้ำชาที่มีราคาแพง ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะล้างมันด้วยตัวเอง เนื่องจากมันราคาแพง เธอจึงต้องดูแลมันเป็นพิเศษ

ฉันถามด้วยความสงสัย “ทำไมเธออยากถึงใช้ชุดน้ำชานี้ล่ะ?”

“เมื่อกี้มีคนสั่งน้ำชาที่มี่มูลค่ากว่าหนึ่งพันเหรียญ ฉันคิดว่าหนึ่งพันเหรียญนั่นมีค่าเกือบเท่ายอดขายครึ่งวันของที่นี่ เขาเป็นแขกคนสำคัญ ดังนั้นฉันจึงหยิบชุดน้ำชานี้ออกมา และชงชาให้เขาด้วยตัวเอง”

ฉันหัวเราะและถาม “ใครคือแขกคนสำคัญเหรอ?”

ซัมเมอร์ชี้ไปข้างหลัง ที่โต๊ะแถวสุดท้าย ฉันก็เห็นชายคนเมื่อวานนี้ที่มีกระดิ่งผูกไว้ที่เอว

ฉันสงสัยจึงถามขึ้นมา “เขามาที่นี่ทุกวันเลยเหรอ?”

“ใช่ เขานั่งอยู่ที่นี่เป็นเวลานานทุกวัน เมื่อวานนี้ตอนบ่าย เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เขานั่งอยู่ตรงนั้นกว่าสามชั่วโมงก่อนเขาจะออกไป”

“อ๋อ” ฉันตอบและถามซัมเมอร์ “เธออยากไปช็อปปิ้งไหม?”

ซัมเมอร์มองดูการแต่งตัวของฉัน “วันนี้เธอแต่งตัวสวยมาก กระทั่งแต่งหน้าอย่างไร้ที่ติ มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นงั้นเหรอ?”

ฉันสั่นหัว และอธิบาย “ฉันก็แค่อยากแต่งน่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ฉันจะไปเดินเล่นกับเธอเพื่อไม่ให้เธอเสียความพยายามที่ทำไป แต่ว่ามีรางวัลให้ฉันหรือเปล่าล่ะ?”

ฉันหัวเราะออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้น “ซื้อ ซื้อ ซื้อ คุณนายชิคจะจ่ายเอง”

“ถ้าแบบนั้น รอฉันก่อนนะ ฉันไปล้างชุดน้ำชาที่เหลือที่หลังร้านก่อนแล้วจะไปกับเธอ ไม่อย่างนั้น พวกเขาคงจะยุ่งเกินไป”

ซัมเมอร์จ้างพนักงานอีกสองสามคนสำหรับร้านน้ำชาของเธอ ซึ่งพวกเขามีภาระงานที่หนักหนาอยู่ไม่น้อย

“ได้สิ ฉันจะรอเธอตรงนี้นะ” ฉันพูด

“แล้วเดี๋ยวช่วยฉันเสิร์ฟกาน้ำร้อนให้คุณคนนั้นด้วยนะ” ซัมเมอร์ร้องขอ

ฉันหันไปถาม “หืม?”

“ใช่ แขกคนสำคัญคนนั้นแหละ”

ซัมเมอร์รีบเดินไปหลังร้าน ฉันนั่งลงที่โต๊ะต้อนรับและเล่นโทรศัพท์อยู่ครู่ใหญ่ หลังจากนั้น ฉันก็ยกกาน้ำร้อนไปที่โต๊ะด้านหลัง

ฉันวางกาลงบนโต๊ะของเขา ก่อนเขาจะจำฉันได้

“คุณผู้หญิง เราเจอกันอีกแล้ว”

ฉันคิดสักครู่ก่อนจะอธิบาย “นี่เป็นร้านน้ำชาของเพื่อนสนิทฉันค่ะ ซึ่งฉันร่วมลงทุนด้วย ดังนั้นฉันจึงมาที่นี่นาน ๆ ครั้ง”

เขามองฉัน และเอ่ยชม “คุณผู้หญิง คุณสวยมากเลยครับ”

ฉันตอบอย่างสุภาพ “ขอบคุณค่ะ”

จู่ ๆ เขาก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “คุณผู้หญิงครับ คุณว่างหรือเปล่า?”

“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันกำลังรอเพื่อนสนิทอยู่ เราจะออกไปข้างนอกกัน” ฉันตอบ

“ถ้าอย่างนั้น ดื่มชาหน่อยไหมครับ?” เขาชวน

ฉันคิดและตัดสินใจไม่ปฏิเสธเขา ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา

ชายคนนั้นพูดต่อ “คุณผู้หญิง ขอบคุณที่มาส่งผมเมื่อวานนี้นะครับ ไม่อย่างนั้น ผมคงต้องเดินจนถึงเช้า”

“คุณไม่ได้ขับรถขึ้นเขาเหรอคะ?” ฉันถาม

“ผมเรียกแท็กซี่ครับ มันเป็นเวลาดึกมากแล้ว ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะเดินแทน” เขาอธิบาย

“อ๋อ” ฉันตอบ หลังจากที่พูดเช่นนั้น เขาก็เสริมขึ้นทันที “เมื่อวานนี้คุณหลับไปในรถ และพึมพำบางอย่างด้วย”

ฉันประหลาดใจ ฉันไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น และยังคงรู้สึกแปลก ๆ เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

ฉันที่สงสัยจึงถามเขา “ฉันพึมพำว่าอะไรคะ?”

“คุณตะโกนและพูดว่า “อย่าทิ้งฉันไป!”