หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 95

เจนนิเฟอร์ เยล ยังคงมีสีหน้างงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวกับว่าเธอไม่ได้เป็นตัวการของเรื่องนี้ นั่นทำให้ฉันเบนสายตาไปยัง เวนดี้ เยล พร้อมสังเกต

ท่าทางเธอดูสุขุมเหมือนครั้งก่อนที่เราเจอกัน ทว่าเสียงที่ถามออกมานั้นกลับปะปนด้วยความกระวนกระวายมากกว่าปกติ “เจนนิเฟอร์ ทำไมเสียงของเธอเป็นแบบนั้น?”

เจนนิเฟอร์ กัดริมฝีปากของเธอด้วยความไม่พอใจ ไม่มีใครในห้องโถงนี้ที่รู้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ “แคโรไลน์ ชอว์ เธอคิดจะทำอะไรของเธอ? เธอจับฉันได้แล้ว แล้วไง? จะแจ้งความฉันเหรอ?”

หากฉันฉุกคิดเอะใจท่าทีของเวนดี้เมื่อครู่ คงจะรู้ว่าสิ่งที่เจนนิเฟอร์พูดนั้นเป็นการยืนยันความบริสุทธิ์ใจของเธอจริง ๆ และเมื่อพ่อบ้านได้ยินประธานเยลทั้งสองเรียกฉันว่า แคโรไลน์ ตาทั้งสองก็เบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกพลันถามอีกครั้ง “คุณชอว์? ประธานบริษัทชอว์ คอปเปอเรชั่นคนนั้นเหรอครับ?”

ก่อนหน้านั้นพ่อบ้านคนนี้ยังมีที่ท่าเมินเฉยใส่ฉันอยู่เลย ทว่าตอนนี้กลับเรียกว่าคุณชอว์ ด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเสียอย่างนั้น แต่ว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรใส่ใจในตอนนี้ ฉันเลือกที่จะเปิดกรอเทปเสียงที่อัดไว้เมื่อสองวันก่อนให้พวกเขาได้ยิน

พลันสีหน้าของเจนนิเฟอร์ก็ซีดเผือดลงทันที ก่อนจะตวัดสายตาจ้องเขม็งไปยังเวนดี้ แต่เวนดี้กลับเอ่ยปลอบเธอเสียงเบา “อย่ากลัวเลยเจนนิเฟอร์”

เธอยืนขึ้นพลางถาม “เรื่องนี้เกิดขึ้นในตระกูลเยลก็จริง แต่ฉันไม่คิดว่าเจนนิเฟอร์จะเป็นคนทำ คุณชอว์ คุณบอกข้อเสนอของคุณมาได้เลยค่ะ ทางเรายินดีให้ความร่วมมือกับคุณอย่างจริงใจ”

เวนดี้เป็นคนฉลาด และทางออกที่เธอต้องการคงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเงินแน่นอน และถึงจะใช้เงินในการจบเรื่องนี้ฉันก็แคร์

แคโรเงียบพลางเบนสายตาไปมองสนามหญ้าด้านนอกที่เต็มไปด้วยประติมากรรมหินขัดสวย

ชัคที่รู้จักนิสัยของฉันดีเอ่ยปากตอบแทนด้วยเสียงเรียบขรึม “สิ่งที่คุณเยลทำลงไปเป็นเรื่องผิดกฎหมาย ฉะนั้นเราไม่สามารถตัดสินเรื่องนี้ คนที่มีสิทธิ์ตัดสินเรื่องนี้ควรเป็นตำรวจครับ”

เวนดี้เอ่ยถามปนตกใจ “ไม่จริงจังกันเกินไปหน่อยเหรอคะ?”

ฉันยิ้มบาง “คุณคิดว่าฉันดูเป็นคนขี้เล่นเหรอคะ? ฉันไม่ใจดีกับปีศาจหรอกนะ”

แคโรจ้องมองไปยังใบหน้าที่ซีดเผือดกว่าเดิมของเจนนิเฟอร์ ก่อนจะยกยิ้ม “แล้วก็นะ มันก็ไม่แย่ที่ผู้หญิงโง่ ๆ อย่างเธอจะเข้าไปนอนเล่นอยู่ในคุกซักพัก”

ทว่าในขณะที่ฉันกำลังพูด กลับมีเสียงนุ่มนวลพูดขึ้นจากอีกด้าน “ประธานชอว์ ตระกูลเยลขอรับผิดชอบเรื่องการกระทำอันไร้ซึ่งการศึกษาของเธอในครั้งนี้และได้โปรด ให้อภัยเจนนิเฟอร์ด้วยเถอะคะ ดิฉันขอร้อง”

ฉันหันกลับไปมองต้นตอของเสียงนั่น ก่อนจะพบกับผู้หญิงในชุดเดรสหรูหราคนหนึ่งยืนอยู่ ริ้วรอยที่ปรากฏนั่นบ่งบอกว่าคนคนนี้น่าจะอายุประมาณสี่สิบปลาย ๆ

“และคุณคือ...?” ฉันถามพลันขมวดคิ้ว

ชัดเริ่มเขยิบตัวเข้ามากระซิบเบา ๆ “ประธานชอว์ครับ เธอคือป้าของประธานเกร็ก นายหญิงของตระกูลเยลครับ”

ฉันสบตาเธอเมื่อรู้ถึงสถานะของคนตรงหน้า พลางเอ่ย “มันอาจจะทำให้คุณลำบากใจ แต่ฉันไม่ได้มาที่เมืองเอเพื่อปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปง่าย ๆ หรอกนะคะ ไม่งั้นคุณก็ลองฟังเทปนี้ แล้วคุณจะรู้ว่าเธอพูดจาว่าร้ายฉันขนาดไหน แถมยังอวยพรให้ฉันตายในเร็ววันอีกต่างหาก”

คนตรงหน้าไม่แม้แต่จะแสดงอาการอะไรออกมา เธอยังคงพูดเสียงเรียบต่อไป “ประธานชอว์ ดิฉันยอมรับว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเราเอง แต่ว่าเจนนิเฟอร์ยังเด็ก นอกจากนี้หากเธอโดนจำคุก ย่อมมีผลกระทบครั้งใหญ่ตามมาเป็นแน่ และพรุ่งนี้หุ้นบริษัทของตระกูลเยลก็จะล่วงดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว...”

แล้วมันเป็นเรื่องที่ฉันต้องกังวลเหรอ?

คิ้วสวยขมวดขึ้นพร้อมคิดว่าจะทำอย่างไรต่อ

ยังไงเธอคนนี้ก็เป็นป้าของดิกสัน

ฉันไม่อยากให้ทุกอย่างวุ่นวายเกินไป

และก็ไม่ยอมยัยโง่เจนนิเฟอร์ไปง่าย ๆ ด้วย

ขณะที่กำลังใช้ความคิด ป้าของดอกสันก็พูดอีกครั้ง “ประธานชอว์ ดิฉันรู้ว่าคุณมีความสัมพันธ์แบบไหนกับดิกสัน และในเมื่อตอนนี้ดิกสันก็อยู่ที่เมืองเอ ดังนั้นให้ฉันโทรตามเขามาช่วยจัดการเรื่องนี้ดีไหมคะ?”

แคโรอึ้งไปนิด ดิกสันมาทำอะไรที่นี่กัน?

หรือเขารู้แล้วว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ตระกูลเยล?

ใจจริงฉันอยากจะเมินเรื่องของดิกสันและแก้ปัญหาตรงหน้านี้ด้วยตนเอง ทว่าในใจลึก ๆ กลับรู้สึกว่าฉันต้องการเขา และอยากเห็นเขาจัดการกับเรื่องนี้เหมือนกัน ฉันอยากรู้ว่าเขาจะเลือกฉันหรือป้าของตัวเอง?

ย้อนกลับไปตอนที่ซัมเมอร์โดนจับ ดิกสันก็เข้าข้างเกวนโดนไม่ลังเล เพราะแบบนั้นถึงอยากเห็นว่าเขาจะทำแบบเดิมไหม ทำให้ฉันกลับไปรู้สึกแย่แบบเดิม

และในขณะเดียวกันก็เหมือนว่าฉันอยากจะกู้ศักดิ์ศรีที่เคยพังต่อหน้าเกวนคืนอีกครั้ง อาจจะดูนิสัยเด็ก แต่ฉันก็คิดแบบนั้นจริง ๆ

“ได้ค่ะ” ฉันตอบตกลงทันที

นายหญิงตระกูลเลยโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้น ก่อนกดโทรออกหาดิกสันพร้อมอธิบายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ดิกสันอยู่ในเมืองนี้จริง ๆ เสียงทุ้มเล็ดลอดออกมา “ผมจะไปที่นั้นทันที”

ผู้เป็นป้าถอนหายใจอย่างโล่งออกเมื่อรู้ว่าร่างสูงจะมาที่นี่ ดูเหมือนว่าเธอจะคิดว่าดิกสันสามารถทำให้ฉันยอมกลับไปได้

หลังจากวางสาย มือเรียวก็ผายมือเป็นเชิงบอกให้พวกเรานั่งลง พลางสั่งพ่อบ้านให้ยกน้ำชามาเสริฟ์ เธอยิ้มบางและพูด “ประธานชอว์ ฉันมักจะได้ยินพี่ชายพูดเสมอว่าลูกสะใภ้ของเขาเป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในเมืองอู๋ และคุณคือคนที่ทำให้ตระกูลเกร็กก้าวไปสู่บริษัทชั้นนำละดับโลกได้”

พี่ชายที่ว่าคงเป็นท่านประธานเกร็ก

คุณพ่อของดิกสันชอบชื่นชมและยกยอฉันเสมอ เขารู้สึกว่าการที่มาเจอฉันนั้นเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาเคยทำในชีวิต

เช่นเดียวกับการแต่งฉันเข้าตระกูลเกร็ก

ทว่าเมื่อคำเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของมาดามเยลมันกลับดูเกินจริง

แคโรยิ้มตอบอย่างสุภาพ “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”

พลันหันไปมองจ้องเวนดี้ และนั่นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปยังเจนนิเฟอร์ที่นั่งเงียบกว่าปกติ

เจนนิเฟอร์ดูไม่เป็นตัวเอง

ปกติเธอจะกระโตกกระตากโวยวายหาเรื่องฉันอย่างกับคนบ้า แต่วันนี้กลับไม่ใช่ เธอเงียบอย่างกับเป็นอีกคนที่ยอมจับให้นั่งนิ่งปิดปากรับฟังอยู่เงียบ ๆ

เจนนิเฟอร์ไม่แม้แต่จะมีปากมีเสียงสู้เพื่อตัวเอง ราวกับว่าเธอยอมรับผิดต่อสิ่งที่โดยปรักปรำและเพื่อปกปิดความจริง

ปกปิดความจริงเหรอ...