หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 96

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันเป็นคนที่เชื่อถือและยึดมั่นในเหตุผลที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดเสมอ แต่ว่าครั้งนี้ ถ้าเวนดี้เป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด และเจนนิเฟอร์เป็นเพียงหมากที่รับเคราะห์กรรมแทนเธอล่ะ?

นั่นเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เจนนิเฟอร์นิ่งอยู่แบบนี้

เธอแค่อยากจะทำให้เรื่องนี้จบลงเร็วที่สุด

เมื่อคิดแบบนั้น แคโรก็ยิ้มออกมาพลันเอ่ยถามเวนดี้ทันที “คุณเยล ฉันได้ยินมาจากเลขาว่าคุณสนิทกับเกวน เวิร์ทเหรอคะ?”

แต่ในทางกลับกันสองคนนี้อาจจะไม่ได้มีความสัมพันธ์กันเลยก็ได้

“ใช่ค่ะ เรารู้จักกันมานานแล้ว”

ทว่าเวนดี้กลับตอบคำถามอย่างใจเย็นและปราศจากท่าทางตุกติก

นั่นทำให้ฉันเข้าใจในทันทีว่าเจนนิเฟอร์เป็นแพะรับบาปในเรื่องนี้แน่นอน

แต่ตอนที่จับได้ว่าเสียงนั้นมาจากโทรศัพท์ของเจนนิเฟอร์ ทำให้ฉันไม่สามารถโยนข้อกล่าวหานี้ให้เวนดี้ได้เลย ทำได้เพียงแค่ปล่อยให้เจนนิเฟอร์รับผิดแทนเวนดี้ไป

ไม่อย่างนั้นอาจจะเป็นเจนนิเฟอร์เองที่เต็มใจยอมเป็นแพะ

ไม่ว่าทางไหน เรื่องนี้ก็เกิดจากตระกูลเยล การลงโทษเธอคงสอนอะไรพวกเขาได้บ้าง และมันก็เป็นทางออกที่ฉันเห็นชอบ

ไม่ทันทีจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ ก็มีข้อความจากโทรศัพท์ดังขัดขึ้นมาเสียก่อน

มันมาจากดิกสัน

เขาถามฉัน “คุณอยู่ที่บ้านตระกูลเยลเหรอ?”

“คุณรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?” ถามตอบไป

ดิกสันส่งข้อความเสียงกลับมา มือเรียวจึงเอื้อมไปหยิบสายหูฟังขึ้นมาใส่ ก่อนจะได้ยินเสียงเข้มที่เอ่ยออกมา “คุณต้องหาคำอธิบายดี ๆ แล้วล่ะว่าทำไมจู่ ๆ คุณถึงไปโผล่อยู่ที่นั่นทั้งที่บอกผมว่าจะไปจัดการเรื่องธุรกิจ!”

ฉับตอบกลับ “ทำไมฉันจะไปที่นั่นไม่ได้?”

ดิกสันเงียบไปและไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ทว่าในจังหวะเดียวกันที่เขาส่งกลับมา พ่อบ้านก็พุ่งตัวเข้ามาในห้องโถงพลันเอ่ย “คุณเกร็กมาแล้วครับ”

ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้า ฉันก็กดเปิดฟังข้อความเสียงของเขา “ผมสืบเรื่องนี้ให้คุณแล้ว แล้วคุณยังจะไปที่เมืองเออีกทำไม? แคโร แม้ว่าในอดีตผมจะทำไม่ดีกับคุณ แต่ตอนนี้ผมหวังว่าคุณจะเชื่อใจหวังพึ่งผมบ้าง”

และเมื่อฟังจบ ฉันก็เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์ที่อยู่บนตัก ก่อนจะเห็นดิกสันเดินเข้าหาให้ห้องโถง ขายาวคู่นั้นก้าวมาทางฉัน ใบหน้าที่ดูเย็นชาแต่หล่อเหลาและร่างสูงใหญ่สมส่วนนั้น ล้วนแล้วทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขจากการมีตัวตนของเขา

เมื่อเราสองคนสบตากัน ฉันจ้องเขาก่อนที่ดิกสันจะจ้องมองกลับนิ่ง ๆ พลันถามปนห่วง “ใส่แค่นั้นไม่หนาวเหรอ?”

เขาคงโกรธจริง ๆ สินะที่ฉันไม่เชื่อใจเขา

แต่ยังห่วงว่าฉันจะหนาวไหม

ฉันส่ายศรีษะไปมาพลันเบนสายตาไปยังคนทั้งหมดที่อยู่ในห้องโถง โดยเฉพาะเวนดี้ แววตาที่เธอมองดิกสันนั้นเหมือนกับแววตาของฉันที่เคยใช้มองเขาไม่ผิดเพี้ยน

เต็มไปด้วยความปรารถนาในตัวคนที่ไม่มีวันเอื้อมถึง

เมื่อเห็นว่าดิกสันมาถึง นายหญิงแห่งตระกูลเยลก็รียลุกขึ้นยืนพลันเอ่ย “ดิกสัน เดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟังนะว่าเกิดอะไรขึ้น เรื่องนี้เป็นความผิดของตระกูลเยล แต่ป้าหวังว่าหลานจะช่วยคุยกับประธานชอว์ให้หน่อยได้ไหมว่า เราจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดโดย...”

ทว่าดิกสันกลับเดินมายืนอยู่ข้างฉัน ร่างสูงเปลี่ยนโทนเสียงให้เข้มขึ้นก่อนตอบคนเป็นป้า “ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พวกคุณควรยอมรับผิดแล้วทำตามกฎหมาย!”

ฉันหันไปมองร่างสูงอย่างประหลาดใจ พลางกระซิบเขาเบา ๆ “คุณจะไม่โน้มน้าวฉันเลยเหรอ? ถ้าฉันยอมปล่อยไปง่าย ๆ ล่ะ?”

ร่างสูงก้มหน้าลงมาสบตากับฉันด้วยสายตาจริงจัง พลางยกมือขึ้นมาวางไว้บนไหล่ของฉันแผ่วเบา เสียงเข้มพูดขึ้นมาท่ามกลางสายตาของทุกคนอย่างหนักแน่น “เรื่องนี้มันไม่ใช่แค่การแกล้งเล่นธรรมดา แต่เป็นเรื่องที่ส่งผลต่อความปลอดภัยของแคโรด้วย นอกจากนี้ แม้ว่าแคโรจะไม่เอา แต่ผมไม่ ผมจะเอาความให้ถึงที่สุด คิดว่าผมจะยอมให้คุณทำร้ายผู้หญิงที่ผมรักที่สุดอย่างนั้นเหรอ? คุณคิดว่าผมจะปล่อยไปง่าย ๆ งั้นสิ?”

ดิกสันเบนสายตาไปยังนายหญิงตระกูลเยล “ขอโทษนะครับคุณป้า ผมอยากช่วยแต่ผมก็มีสิ่งสำคัญที่ต้องปกป้องเหมือนกัน”

ผู้เป็นป้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด “เธอคือสิ่งสำคัญของหลานเหรอ?”

“ใช่ครับ” ร่างสูงตอบหนักแน่น

เขาบอกว่าสิ่งสำคัญของเขาคือฉัน

ทันใดนั้นฉันก็มองหน้าเขาทันที

ไม่เกี่ยวว่ามันจะเป็นเกวนหรือฉัน และไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม ดิกสันจะปกป้องผู้หญิงของเขาเสมอ แม้ว่าจะต้องเสียศักดิ์ศรีแค่ไหน

ฉันโชคดีมากที่เจอเขา

อย่างน้อยก็โชคดีกว่าเกวน

เกวนเคยมีดิกสันในชีวิต แต่เธอไม่เคยได้ครอบครองหัวใจของเขา เดี๋ยว ไม่สิ เธอไม่เคยมีเขาเลยต่างหาก

สิ่งที่เธอได้มีเพียงแค่การครอบครองในนามเพียงไม่กี่ปี พอคิดดูแล้วก็ช่างน่าขำ

เกวนเป็นเพียงตัวตลกตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ

“ดิกสัน รู้ถึงความเสี่ยงที่อาจจะเกิดขึ้นจากการตัดสินใจของหลานหรือเปล่า? เราจะเสียหุ้นหลายร้อยล้านที่อยู่ในตลาดหลักทรัพย์ และป้าก็จะเสีย...” นายหญิงตัดฉับทันควันเมื่อรู้ว่าตนกำลังเอ่ยเกินจำเป็น ก่อนจะถามต่อด้วยน้ำเสียงเศร้า “ป้าช่วยหลานมาตลอด แล้วหลานจะตอบแทนป้าแบบนี้เหรอ?”

“คุณป้าครับ ครั้งอื่นผมย่อมได้ แต่ครั้งนี้ผมให้ไม่ได้จริง ๆ” ร่างสูงเอื้อมมือมาดึงฉัน พลางเอ่ยเสียงกร้าว “ผมโทรหาตำรวจเรียบร้อยแล้ว ซักพักพวกเขาก็จะมาถึงที่นี่”

“ดิกสัน! ได้โปรดช่วยตระกูลเยลเถอะนะ แค่ครั้งนี้ก็ได้!”

ดิกสันลากฉันออกมาจากห้องโถงทั้ง ๆ ที่นายหญิงเยลยังคงตะโกนเรียกชื่อเขาไว้อยู่ เมื่อเราทั้งคู่เข้ามานั่งอยู่ในรถแล้ว ฉันก็พูดย้ำร่างสูงอีกรอบ “ถ้าเจนนิเฟอร์เข้าคุก ข่าวนี้ก็จะว่อนไปทั่วอินเตอร์เน็ต และทำให้หุ้นของตระกูลเยลล่วงลงทันตา! มันคุ้มค่าแล้วใช่ไหม...ที่คุณหันหลังให้ตระกูลเยลเพื่อฉัน?”

เสียงร้องเรียกของนายหญิงเยลยังคงดังไม่หยุด ใครจะรู้ แม้แต่ฉันยังไม่คิดว่าดิกสันจะโทรเรียกตำรวจด้วยตัวเองแบบนี้

ร่างสูงหันมามองฉันเล็กน้อยในขณะที่ขับรถออกมา เสียงเข้มพูดอย่างย้ำเตือน “แทนที่จะห่วงเรื่องนั้น คุณควรห่วงเรื่องหาข้อแก้ตัวกับผมจะดีกว่า”

“เรื่องอะไรล่ะ?” ฉันถามพลางขมวดคิ้ว