หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 98

ฉันย้ำอีกครั้ง “ก็ใช่นะสิ เฮนรี่ พี่ชายของฉัน เขาดูแลฉันดีกว่าใครทั้งนั้น เขาเป็นยิ่งกว่าของขวัญล้ำค่าที่แม่มอบให้ฉันเลยล่ะ”

“ถ้าเขาคือคนที่ดูแลคุณได้ดีที่สุด แล้วผมคืออะไร?”

ดิกสันยังคงเล่นแง่ไม่เลิก หญิงสาวผ่อนลมหายใจพลางเอ่ยเชิงปลอบ “อย่างน้อยก็แค่ช่วงนี้เท่านั้น ที่เขาจะยังดูแลช่วยเหลือฉันได้อยู่”

ร่างสูงไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับ แต่คิ้วที่ขมวดนั่นบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังคิดไม่ตกเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับเฮนรี่ “จากข้อมูลของผม ตระกูลชอว์กับตระกูลคุกไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางธุรกิจกันมาก่อน แล้วพวกคุณไปรู้จักกันได้ยังไง?”

ฉันไม่ได้มีเจตนาอยากจะเปิดเผยอดีตที่เป็นความลับของเฮนรี่ หรือประกาศให้คนทั้งโลกรู้ถึงเรื่องส่วนตัวของเรา

แต่เพื่อทำให้ดิกสันสบายใจ จึงเลือกตอบเพียง “เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ เขาเป็นลูกชายเพื่อนสนิทของคุณแม่ ฉันถึงนับถือเขาเป็นพี่ชายจนถึงทุกวันนี้”

แม้ว่าอธิบายของฉันจะไม่ได้ลงรายละเอียดมากมาย ทว่าดูเหมือนดิกสันยอมเข้าใจและไม่ถามอะไรอีก ร่างสูงหันหลังเดินไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมมื้อเย็นแทน

แคโรมองไปยังแผ่นหลังแกร่งพลันยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ร่างเล็กมุ่งหน้าขึ้นไปยังห้องของพี่สะใภ้ที่อยู่ด้านบน ก่อนจะหาสำลีเพื่อลบเครื่องสำอางที่ค้างอยู่บนหน้ามาทั้งวัน

ในห้องของพี่สะใภ้นั่นเต็มไปด้วยเครื่องสำอางและครีมประทินผิวหลากหลายแบรนด์ รวมทั้งขนาดตัวของเราสองคนก็ไม่ต่างกันมาก หญิงสาวสำรวจโต๊ะเครื่องแป้งหรูอยุ่ซักพัก ก่อนจะหยิบเครื่องสำอางและเสื้อผ้าจำนวนหนึ่งออกมาจากห้อง

ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นคฤหาสน์ตระกูลคุก แต่เฮนรี่ก็ยกห้องให้ฉันไว้สำหรับเป็นห้องส่วนตัวของตัวเอง

ทว่ามันก็แค่ห้องธรรมดาห้องหนึ่ง

มีแค่เฟอร์นิเจอร์กับห้องโล่ง ๆ แค่นั้น

เมื่อกลับไปถึงห้องของตัวเอง ฉันก็ล้างเครื่องสำอางออกพลางอาบน้ำแต่งตัวซะใหม่ ขาวเรียวก้าวเท้าไปยังกระจกที่สะท้อนให้เห็นร่างขาวซีดของผู้หญิงคนหนึ่งและสภาพร่างกายที่ดูฟื้นตัวมากกว่าเดิม

หลังจากที่เป่าผมเสร็จเรียบร้อย ดิกสันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมถ้วยซุปบะหรี่ชามใหญ่ พลันเสียงเข้มก็พูดบอก “ผมทำมาให้ คุณลองทานดูหน่อย”

มือหนาวางชามร้อน ๆ ลงตรงโต๊ะเล็กตรงหน้า ฉันมองเขาก่อนจะก้มหน้าลงมือทาน ทว่าพอเงยหน้าขึ้นกลับตกใจเมื่อสบเข้ากับสายตาคมที่มองมาอยู่ก่อน

ฉันกระแอมพลางถาม “มองอะไรของคุณ?”

“รอยแผลเป็นบนหน้าคุณ...”

นี่เขายังไม่จบกับเรื่องนี้อีกเหรอ?!

ฉันวางตะเกียบลงก่อนถาม “อะไรอีกล่ะ?”