หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 90

“เรารู้จักกันมานานมาก และติดเป็นนิสัยแล้ว”

เมื่อพูดถึงซินมั่ว จ้าวฉี่ฉิงก็ไม่มีท่าทีที่แข็งกระด้างอีก และแน่นอนว่ากท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปด้วย

“ผู้ชายกับผู้หญิงควรมีระยะห่างรู้ไหม？” ฟู่ซีเสินจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างเย็นชา และรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

จ้าวฉี่ฉิงไม่คิดว่าการที่เธอสนิทสนมกับซินมั่วเป็นเรื่องที่ผิด แต่กลับคิดว่าฟู่ซีเสินมองเพียงแค่ด้านเดียว

“ฟู่ซีเสิน คุณไม่มีน้องสาวที่โตมาด้วยกัน คุณอาจจะไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของพวกเรา”

จ้าวฉี่ฉิงพยายามอธิบายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน และไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นความเหินห่างระหว่างเธอกับฟู่ซีเสิน

“ผมจะใกล้ชิดสนิทสนมกับคนที่ทำให้ผมรู้สึกดีเท่านั้น”

น้ำเสียงที่ไม่แยแสของฟู่ซีเสิน ฟังดูเหมือนกำลังเหน็บแนบจ้าวฉี่ฉิง หรือว่าเธอสามารถสนิทสนมกับคนที่ทำให้เธอไม่สบายใจได้？

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เธอก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร และเมื่อกำลังจะเอ่ยปาก เธอก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาของฟู่ซีเสิน “ลงไปจากรถ”

เมื่อเห็นความตั้งใจที่แน่วแน่ของฟู่ซีเสิน แววตาของจ้าวฉี่ฉิงก็เป็นประกายด้วยความเศร้าโศก

เดิมทีพวกเขาก็อยู่กันคนละโลก ทำไมเธอต้องบังคับผู้ชายคนนี้ให้เข้าใจเธอด้วย？

เธอเปิดประตูรถ น้ำเสียงของเธอนิ่งสงบและไม่ได้ยินเสียงของความผิดหวัง

“เพื่อนไม่แบ่งแยกเพศ ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ ฉันก็ขอโทษด้วย”

หลังจากพูดจบ จ้าวฉี่ฉิงก็ปิดประตูรถ และหันหลังเดินไปตามถนนที่มืดมิด

สุดท้ายฟู่ซีเสินก็ไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของเธอ และถือว่าเป็นปัญหาร้ายแรง

เธอสามารถเลือกฟู่ซีเสินได้อย่างไม่มีเงื่อนไข แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะให้เธอห่างเหินกับซินมั่ว

เมื่อมองดูจ้าวฉี่ฉิงที่เดินจากไป ฟู่ซีเสินก็เอามือขวาทุบพวงมาลัยเพื่อระบายความโกรธ

ในเมื่อจ้าวฉี่ฉิงไม่ต้องการการดูแลจากเขา เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความปลอดภัยของเธอ

เขารู้สึกว่ามีไฟสุ่มอยู่ในใจของเขา และต้องระบายมันออกมา เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์โทรของฉินฟั่ง

“ฉันจะไปรอนายที่เดิมนะ”

หลังจากวางสาย ฟู่ซีเสินก็ตรงไปที่คลับ

เมื่อได้ยินเสียงของฟู่ซีเสิน ฉินฟั่งก็รู้ว่าเขาต้องอารมณ์ไม่ดีอย่างแน่นอน เขาจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่จุดนัดพบ

เมื่อเขามาถึง ฟู่ซีเสินก็ดื่มเหล้าไปหนึ่งขวดแล้ว

“ฟู่ซีเสิน เกิดอะไรขึ้นกับนาย？” น้อยมากที่ฉินฟั่งจะเห็นเขาดื่มเหล้าแก้กลุ้ม

ฟู่ซีเสินเป็นผู้ชายที่มีเหตุผลที่สุดในความคิดของเขา แต่จากสถานการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเมาแล้ว

“มาแล้วเหรอ?” ฟู่ซีเสินไม่ได้ตอบคำถามของฉินฟั่ง และรินเหล้าให้เขา แก้วหนึ่ง “ช้าไปหนึ่งนาที”

ฉินฟั่งอยากจะด่า แต่ตอนนี้เขาเพียงต้องการให้ฟู่ซีเสินเมาในทันที

ฉินฟั่งไม่สามารถหลบเลี่ยงบทลงโทษของการมาช้าได้ เขาดื่มหมดแก้วในคราวเดียว และพูดอย่างไม่พอใจ

“ใครทำให้นายโมโหกัน？ถึงได้มาระบายใส่ฉัน？”

ฟู่ซีเสินหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา และยังคงไม่พูดไม่จา จากนั้นก็จะดื่มเหล้าเข้าไปอีกแก้ว

การกระทำของเขาทำให้ฉินฟั่งตกใจ และรีบห้ามเขา “เกิดอะไรขึ้น？”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามซ้ำ ๆ ของฉินฟั่ง ฟู่ซีเสินก็ค่อย ๆ ปริปาก “ฉันทะเลาะกับจ้าวฉี่ฉิง”

ใช่ เขามีสิทธิ์อะไรไปควบคุมเธอ?

“อย่าหาว่าฉันไม่บอกนายนะ ทำแบบนี้ จะยิ่งทำให้จ้าวฉี่ฉิงไปคบกับผู้ชายคนอื่นได้ง่ายขึ้น”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ฉินฟั่งก็รู้ว่าแล้วว่าผู้ชายคนนี้หลงรักอดีตภรรยาของตัวเอง

ไม่เช่นนั้นทำไมเขาถึงไม่สนใจแม้แต่ชื่อเสียงของตัวเอง และประกาศถอนหมั้นกับอานหนิงอย่างแข็งกร้าว

เมื่อได้ยินคำพูดของฉินฟั่ง ก็ดูเหมือนว่าฟู่ซีเสินจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ เขาหยิบเสื้อคลุมของตัวเองขึ้นมา แล้ววิ่งออกไปที่ประตู

ฉินฟั่งมองห้องที่ว่างเปล่า และถอนหายใจอย่างจนปัญญา เขากล้าที่จะเป็นกูรูแก้ไขปัญหาความรักให้ฟู่ซีเสินได้อย่างไร？

……

ในเวลานี้จ้าวฉี่ฉิงกำลังเดินอยู่บนถนนที่มืดมิดเพียงลำพัง ไฟถนนสีเหลืองสลัว ๆ ทอดยาวเป็นเงาของเธอ

ข้างหน้ามีทางแยก เธอจึงหยุดเดิน และเกาหูอย่างช่วยไม่ได้

เธอไม่เคยมาที่นี่ และไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเดินไปทางไหน

ในเวลานี้ เธอไม่ทันได้ระวังและเหยียบก้อนหิน และเท้าข้างหนึ่งของเธอไม่มั่นคง

เธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ล้มลงไปที่พื้นและบ่นว่า “แม้แต่ก้อนหินยังรังแกฉัน พวกแกเป็นพวกเดียวกันใช่ไหม？”

เมื่อนึกถึงสายตาที่เย็นชาของฟู่ซีเสิน จ้าวฉี่ฉิงก็รู้สึกโกรธ

เธอหยิบก้อนหินขึ้นมา แล้วขว้างไปยังถนนตรงข้ามอย่างแรง

“ผู้ชายคนหนึ่งทิ้งฉันไว้ที่นี่เพียงเพราะประโยคเดียว เขาไม่เป็นห่วงเลยเหรอ？ไม่รู้ว่าซินมั่วที่ไร้คุณธรรมิ จะมาตามหาฉันไหม？”

เสียงที่อ่อนแอของจ้าวฉี่ฉิงยังคงก้องอยู่ในบรรยากาศที่เงียบสงัด