หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 94

เมื่อกลับเข้ามาในรถ จ้าวฉี่ฉิงก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อกี้เธอพูดถึงฟู่ซีเสิน？ทำไมเธอต้องพูดถึงผู้ชายคนนั้นด้วย？

อย่างไรก็ตาม ในเมื่อเธอพูดที่หน้าหลุมฝังศพของพ่อกับแม่แล้ว เธอก็ไม่อยากทำให้พวกเขาผิดหวัง

ด้วยความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ ฟู่ซีเสินคงจะไม่เห็นด้วย

หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาชื่อนายหญิง

“ในเมื่อคุณทิ้งฉันไว้กลางทาง ฉันก็จะฟ้องคุณย่า และให้ท่านจัดการกับคุณ”

จ้าวฉี่ฉิงคิดจะพึ่งพาคุณย่า เธอจึงพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ “คุณย่าอย่าโทษหนูเลยนะคะ เป็นฟู่ซีเสินที่ไร้มนุษยธรรมก่อน อย่าหาว่าหนูไร้คุณธรรมเลยค่ะ”

ในห้องรับรองส่วนตัวของคลับ บนโต๊ะเต็มไปด้วยขวดเหล้าที่ว่างเปล่า

ฉินฟั่งวางเหล้าวิสกี้ที่เหลือครึ่งขวดไว้ข้างหน้า แล้ววางมือซ้ายลงบนไหล่ของฟู่ซีเสิน

“ฉันจะบอกให้นะ ผู้หญิงไม่สำคัญหรอก มีเพียงพี่น้องเท่านั้นที่จะดื่มเป็นเพื่อนนายได้”

ฟู่ซีเสินขมวดคิ้ว เขาออกห่างจากฉินฟั่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่ามาอยู่ใกล้ฉัน”

แม้ว่าเสียงของฟู่ซีเสินจะแผ่วเบา แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้คนอื่นตกใจ ฉินฟั่งที่รู้จักเขาดี รู้ว่าเขาเมาแล้ว

“แล้วนายอยากให้ใครเข้าใกล้นาย？ จ้าวฉี่ฉิงได้ไหม？”

ฉินฟั่งพูดเสียงดังข้าง ๆ หูของฟู่ซีเสิน เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่คัดค้าน

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของฟู่ซีเสิน ฉินฟั่งก็รู้สึกว่าเขาไม่มีที่ในหัวใจของฟู่ซีเสิน

“คิดถึงเธอขนาดนี้ ทำไมไม่ไปหาเธอล่ะ？” ในขณะที่พูด ฉินฟั่งก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วแกล้งทำเป็นโทรหาจ้าวฉี่ฉิง

“เธอไม่อยากเจอฉัน” หลังจากพูดจบ ฟู่ซีเสินก็ดื่มเหล้าจนหมดแก้ว

เขาเจรจายอมถอยให้แล้ว เพียงแค่จ้าวฉี่ฉิงยอมรับข้อเสนอของเขา เขาสามารถจ่ายได้สองเท่าของยอดคงเหลือ

แต่จ้าวฉี่ฉิงไม่ได้ให้โอกาสเขา

มือที่กำลังจะโทรออกของฉินฟั่งหยุดอยู่กับที่ จากนั้นก็มองไปที่ฟู่ซีเสินอย่างไม่อยากจะเชื่อ และเอามือแตะหน้าผากของเขา “ก็ไม่มีไข้นะ”

เขายังไม่ทันได้เอามือลง เสียงกรีดร้องก็ออกมาจากปากของเขา

นิ้วมือของเขาอยู่ในมือของฟู่ซีเสิน และถูกดัดไปด้านหลังจนเกือบจะหัก

“ฉันผิดไปแล้ว ฟู่ซีเสิน ปล่อยฉันเถอะ”

เสียงร้องเหมือนหมูถูกเชือดของฉินฟั่งดังก้องไปทั้งห้องรับรองส่วนตัว

ฟู่ซีเสินไม่ยอมปล่อยฉินฟั่งไปง่าย ๆ จนกระทั่งอีกฝ่ายร้องไม่ออกแล้ว เขาถึงยอมปล่อย และพูดอย่างเย็นชาว่า “อย่ามาอยู่ใกล้ฉันตามอำเภอใจ”

“เหอะ ผู้ชายเยือกเย็น คงมีแต่จ้าวฉี่ฉิงที่สามารถแตะต้องนายได้！”

ฉินฟั่งมักจะเปรียบเทียบตัวเองกับจ้าวฉี่ฉิง แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ ในที่สุดเขาก็รู้สถานะของตัวเอง

“ฉันไม่ได้รังเกียจ” ฟู่ซีเสินให้คำตอบเขา

มีผู้หญิงเพียงสองคนที่ใกล้ชิดกับเขาได้

เขาดูแลอานหนิงเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ทั้งสองคนใกล้ชิดกัน แต่น้อยมากที่อานหนิงกับเขาจะถูกเนื้อต้องตัวกัน แทบจะเป็นศูนย์เลยก็ว่าได้

“ในฐานะพี่น้อง ฉันอยากจะถามนายว่า นายเสียใจไหมที่หย่ากับเธอ？”

ฉินฟั่งไม่พูดถึงชื่อของจ้าวฉี่ฉิงอีก และมองไปที่ฟู่ซีเสินด้วยท่าทางที่จริงจัง

“ตั้งแต่พวกนายทะเลาะกันครั้งก่อน นายก็ดื่มจนเมาทุกวัน และใช้ความเมาเพื่อระงับความรู้สึกของตัวเอง？”

ฟู่ซีเสินนิ่งสงบและไม่ตอบ

เมื่อเห็นว่าฟู่ซีเสินพยายามจะหลบหนี ฉินฟั่งก็ช่วยเขาได้แค่นี้

“ถ้านายคิดว่านายสามารถอยู่ได้โดยไม่มีเธอ ฉันก็จะสนับสนุนนาย”

ฉินฟั่งหยิบแก้วขึ้นมาชนกับฟู่ซีเสิน แล้วดื่มหมดแก้ว