หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 95

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเดินไปด้วยสีหน้าที่สงบนิ่ง ดูเหมือนว่าสิ่งควรจะมานั้นยากที่จะหลีกเลี่ยง

ผู้ช่วยเว่ยสละที่นั่งให้เธอ และปล่อยให้จ้าวฉี่ฉิงกับฟู่ซีเสินอยู่กันตามลำพัง

“ประธานฟู่ คุณมาที่นี่เพื่อเซ็นสัญญากับฉันเหรอคะ？” จ้าวฉี่ฉิงกำมือไว้แน่น และแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง

เมื่อเผชิญหน้ากับรอยยิ้มของจ้าวฉี่ฉิง ฟู่ซีเสินก็ไม่พูดไม่จา

สายตาที่ล้ำลึกทำให้จ้าวฉี่ฉิงก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว “ประธานฟู่？”

หลังจากรออยู่นานกว่าหนึ่งนาที ฟู่ซิเสินก็ไม่ยอมพูดอะไร จ้าวฉี่ฉิงยิ้มอย่างจนปัญญา

เมื่อเธอกำลังจะเดินหนี เธอก็ได้ยินฟู่ซีเสินพูดว่า “ทำไมต้องหนีด้วย？”

“ประธานฟู่เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า？เราเป็นแค่หุ้นส่วนกัน ฉันจะหนีไปไหนได้？”

จ้าวฉี่ฉิงแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง แต่ในใจของเธอก็กลับปั่นป่วน เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ต้องการจะพูดอะไรกันแน่

“คุณไม่รู้สึกอะไรกับผมแล้วจริง ๆ เหรอ？” ฟู่ซีเสินเงยหน้าขึ้นและมองไปยังผู้หญิงที่แสร้งทำเป็นเย็นชาและเย่อหยิ่ง

คำถามของฟู่ซีเสิน ทำให้จ้าวฉี่ฉิงหยุดชะงัก เขาไม่รู้หรือว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา？

เธอตกหลุมรักฟู่ซีเสินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน จนกระทั่งตอนนี้เธอก็ยังแคร์ฟู่ซีเสิน

เพียงแต่ความรู้สึกเหล่านี้ถูกเธอเก็บซ่อนไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ

อาการปวดท้องทำให้สีหน้าของจ้าวฉี่ฉิงซีดเซียว เธอรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเลือนรางมากขึ้นเรื่อย ๆ……

เมื่อรู้สึกได้ถึงความผิดปกติของจ้าวฉี่ฉิง ฟู่ซีเสินก็รีบลงจากรถ และเข้าไปรับเธอไว้ก่อนที่เธอจะล้มลงไปบนพื้น

“จ้าวฉี่ฉิง คุณเป็นอะไรไป？”

เมื่อได้ยินเสียงของฟู่ซีเสิน ผู้ช่วยเว่ยก็รีบไปที่รถ “รีบไปโรงพยาบาลเร็ว”

ผู้ช่วยเว่ยวิ่งไปที่ตำแหน่งคนขับ คาดเข็มขัดนิรภัย และมองหาโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ฟู่ซีเสินกอดเธอไว้แน่น และจ้องมองสถานการณ์บนถนน

เขาคอยเร่งรัดอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งรถจอดที่หน้าประตูห้องฉุกเฉิน

ฟู่ซีเสินอุ้มเธอเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน แล้วรออยู่ที่หน้าประตู

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หมอเดินออกมาและมองฟู่ซีเสินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ “คุณเป็นญาติของคนไข้ใช่ไหมครับ？”

“ใช่ครับ” ฟู่ซีเสินรีบลุกขึ้นในทันที และเดินไปหาหมอด้วยความกังวล “เธอเป็นอย่างไรบ้าง？”

“คนไข้ไม่ได้ทานอาหารเป็นเวลานาน และพักผ่อนไม่เพียงพอ จึงทำให้เป็นลมหมดสติ ในฐานะที่เป็นสามี คุณควรจะใส่ใจภรรยาของคุณให้มากกว่านี้”

หมอเห็นว่าฟู่ซีเสินเป็นห่วงจ้าวฉี่ฉิงมาก จึงเดาว่าพวกเขาน่าจะเป็นสามีภรรยากัน

“ขอบคุณครับคุณหมอ ผมจะระวังให้มากกว่านี้”

หลังจากนั้นไม่นาน จ้าวฉี่ฉิงก็ถูกเข็นไปที่ห้องผู้ป่วยทั่วไป และหมอก็ฉีดยาบำรุงให้เธอ

หลังจากเสร็จสิ้นขั้นตอนทั้งหมด ผู้ช่วยเว่ยก็ส่งใบเสร็จให้ฟู่ซีเสิน “คุณชาย นี่เป็นค่ารักษาพยาบาลของคุณจ้าวครับ”

ฟู่ซีเสินเหลือบมอง และโอนเงินให้ผู้ช่วยเว่ย

……

ในเวลานี้ที่บ้านเก่ากำลังวุ่นวาย

“แกเก่งนักไม่ใช่เหรอ？ถึงได้หนีออกจากบ้าน ถ้าจะให้ดีก็ไม่ต้องกลับมาอีกตลอดชีวิต”

เหม่ยหลานส่งข้อความหาจ้าวฉี่ฉิงไม่รู้กี่ข้อความแล้ว แต่จ้าวหลิงหลิงก็ไม่เคยตอบกลับ

ถ้าจ้าวฉี่ฉิงไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ เธอก็อาจจะพลาดช่วงเวลาที่จ้าวหลิงหลิงกลับมาบ้าน

“แม่ ถ้าแม่ไม่ให้เงินหนู แล้วหนูจะไปเอาเงินมาจากไหน？”

เงินค่าขนมที่เหม่ยหลานให้น้อยลงเรื่อย ๆ และเพียงพอต่อความต้องการของเด็กสาวคนหนึ่ง เธอจึงต้องหาทางด้วยตัวเอง

“จ้าวฉี่ฉิงหางานให้เธอใช่ไหม？ทำไมถึงไม่ให้เธอบอกที่อยู่กับฉัน？”

เหม่ยหลานไม่สามารถทำอะไรจ้าวฉี่ฉิงได้ จึงมาระบายความโกรธใส่จ้าวหลิงหลิง

เมื่อเผชิญกับคำถามซ้ำ ๆ ของเหม่ยหลาน จ้าวหลิงหลิงก็รู้สึกปวดหัว เธอจึงกล่าวทักทายอย่างไม่สะทกสะท้าน และกลับไปที่ห้องของตัวเอง