หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 96

ในรถที่เงียบสงบมีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ฟู่ซีเสินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และเห็นชื่อคุณย่า แววตาของเขาเปลี่ยนไปในทันที

“คุณย่า ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไรเหรอครับ？”

เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา เมื่อได้ยินเสียงที่ผิดปกติ คุณย่าก็ถามว่า “ยังยุ่งเรื่องที่บริษัทอยู่เหรอ？”

ฟู่ซีเสินไม่อยากให้คุณย่าเป็นกังวล “เปล่าครับ”

“เมื่อวานฉี่ฉิงมาหาย่า และบอกว่าแกทิ้งเธอไว้ข้างถนนคนเดียว เป็นเรื่องจริงเหรอ？”

ทันทีที่เสียงของคุณย่าเปลี่ยนไป ฟู่ซีเสินก็ยากที่จะปฏิเสธ

มือของเขาจับโทรศัพท์ไว้แน่น จ้าวฉี่ฉิงบอกคุณย่าเรื่องนี้？เธอต้องการอะไร？

ฟู่ซีเสินยังไม่ทันได้คิดว่าจ้าวฉี่ฉิงมีจุดประสงค์อะไร เสียงของคุณย่าก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ต้องหาเหตุผลมาอ้าง การทิ้งผู้หญิงไว้ลำพังไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลฟู่ของเราควรทำ”

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ คุณย่าก็พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “โทรบอกให้ฉี่ฉิงมาที่นี่พรุ่งนี้ และขอโทษเธอต่อหน้าย่า”

ฟู่ซีเสินขมวดคิ้วแน่น และพูดปลอบคุณย่าเบา ๆ

“คุณย่าครับ เรื่องของพวกเรา พวกเราจัดการเองได้ครับ คุณย่าไม่ต้องห่วง”

“จะจัดการอย่างไร？ฉี่ฉิงร้องไห้เพราะแก แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกเหรอ？”

คุณย่าที่ไม่เคยโกรธฟู่ซีเสิน อารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ และน้ำเสียงก็เคร่งขรึมมากขึ้น

เมื่อได้ยินที่คุณย่าพูด ฟู่ซีเสินก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

จ้าวฉี่ฉิงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล พรุ่งนี้เธอจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่นั้นยังไม่รู้ แล้วจะไปที่บ้านคุณย่าได้อย่างไร

“คุณย่าครับ พรุ่งนี้ผมติดธุระ อีกสองวันได้ไหมครับ？” ฟู่ซีเสินไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณย่า เขาจึงทำได้เพียงถ่วงเวลา

“ไม่ว่าแกจะมีธุระอะไร พรุ่งนี้ฉันต้องเห็นแกกับฉี่ฉิงมาด้วยกัน”

คุณย่าเน้นย้ำที่สามคำสุดท้าย ซึ่งแสดงถึงความตั้งใจของเธออย่างชัดเจน

เมื่อคิดดูแล้วว่าช่วงนี้คุณย่านอนไม่ค่อยหลับ ฟู่ซีเสินจึงปกปิดเรื่องที่จ้าวฉี่ฉิงรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล “ครับ ผมจะพยายาม”

หลังจากที่ฟู่ซีเสินรับปากแล้ว คุณย่าก็ตอบกลับด้วยความพึงพอใจและวางสาย

ในโรงพยาบาล

จ้าวฉี่ฉิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา และเห็นภาพตรงหน้าอย่างเลือนราง เธอเห็นไผู้หญิงแปลกหน้าและถามว่า “คุณเป็นใคร？”

เนื่องจากไม่ได้ดื่มน้ำเป็นเวลานาน เธอจึงเสียงแหบเหมือนกับเสียงของเครื่องจักรเก่าที่กำลังทำงาน

“ฉันเป็นพยาบาลที่คุณฟู่ส่งมาค่ะ” เมื่อเห็นว่าริมฝีปากของจ้าวฉี่ฉิงแตก พยาบาลก็รีบรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว

จ้าวฉี่ฉิงหยิบแก้วน้ำและดื่มหมดแก้วภายในคราวเดียว ร่างกายของเธอฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว

ห้องผู้ป่วยสีขาวทำให้เธอรู้สึกหดหู่ใจ จ้าวฉี่ฉิงพยายามจะลุกขึ้น แต่เธอก็รู้สึกเวียนหัว จึงนั่งลงอีกครั้ง

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว คุณกลับไปเถอะ ฝากขอบคุณคุณฟู่ด้วย”

ในขณะที่พยาบาลกำลังทำอะไรไม่ถูก ฟู่ซีเสินก็ปรากฏตัวที่หน้าห้องผู้ป่วย “คุณจ้าวไม่อยากจะขอบคุณผมด้วยตัวเองเหรอ？”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้จ้าวฉี่ฉิงจับหมอนที่อยู่ข้าง ๆ ไว้แน่น และมองไปที่ฟู่ซีเสินด้วยท่าทางตื่นตระหนก

“คุณกลับไปก่อนเถอะ”

หลังจากที่พยาบาลออกไปแล้ว ฟู่ซีเสินก็ปิดประตูและล็อก

“ฟู่ซีเสิน คุณจะทำอะไร？”

จ้าวฉี่ฉิงรู้สึกตื่นตระหนกไปชั่วขณะหนึ่ง ร่างกายของเธอคัดค้านการเข้ามาใกล้ของฟู่ซีเสิน

ฟู่ซีเสินเดินตรงไปที่จ้าวฉี่ฉิง เข้าพิงเตียงผู้ป่วยของเธอ และเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย

เมื่อตระหนักได้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา จ้าวฉี่ฉิงก็กลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว และตัวแข็งทื่อ

“ฟื้นตัวได้เร็วดีนะ”

หลังจากพูดอย่างเรียบง่าย ฟู่ซีเสินก็ดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้าง ๆ มานั่งลงตรงหน้าจ้าวฉี่ฉิง

จ้าวฉี่ฉิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอมองไปที่เขา และแววตาที่ตึงเครียดของเธอยังคงไม่ลดลง