หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก นิยาย บท 97

ไม่คิดเลยว่าจู่ ๆ พยาบาลก็จะพูดแบบนี้ ใบหน้าของจ้าวฉี่ฉิงแดงก่ำ และแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนี

เมื่อเห็นว่าจ้าวฉี่ฉิงหน้าแดงก่ำ ฟู่ซีเสินก็พูดกับพยาบาลเป็นครั้งแรก “แน่นอนครับ ขอบคุณพวกคุณมาก”

การกระทำของฟู่ซีเสิน ทำให้จ้าวฉี่ฉิงนึกถึงฉากที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันก่อนหน้านี้

แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีความสัมพันธ์ทางกฎหมาย แต่ก็เป็นสามีภรรยาที่น่าอิจฉาในสายตาของคนอื่น

ยี่สิบนาทีต่อมา ทั้งสองก็มาถึงบ้านเก่า

จ้าวฉี่ฉิงหันกลับไปมองฟู่ซีเสิน “ฉันคิดว่าคงต้องใช้เวลานาน คุณเข้าไปรอข้างในดีไหม？”

“โอเค” ฟู่ซีเสินไม่ปฏิเสธ ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านเก่าด้วยกัน และได้ยินเสียงทั้งสองแม่ลูกทะเลาะกันมาแต่ไกล

จ้าวฉี่ฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ตามตารางเวลาของกองถ่าย จ้าวหลิงหลิงน่าจะกลับไปแล้ว ทำไมถึงยังอยู่ที่นี่？

ด้วยนิสัยของฟู่ซีเสิน จ้าวฉี่ฉิงจึงมองไปที่เขาและพลั้งปากพูดออกมา “ฉันว่านายไปที่ห้องของฉันจะดีกว่า”

หลังจากพูดจบ จ้าวฉี่ฉิงก็รู้สึกว่าตัวเองแทบอยากมุดดินหนีเข้าไป สมองของเธอมอดไหม้ไปแล้วเหรอ？

“นำไปสิ”

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของเธอดูงุนงง ฟู่ซีเสินก็ยกมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

โอเค” จ้าวฉี่ฉิงเดินนำขึ้นไปชั้นบน และยืนอยู่ข้างประตูเพื่อเชิญให้ฟู่ซีเสินเข้าไป

“คุณจะเอาน้ำไหม？”

“ไม่ต้องหรอก คุณไปทำเรื่องของตัวเองเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวฉี่ฉิงก็ไม่สนใจเขาอีก เธอเดินไปหาเสื้อผ้าและเข้าไปในห้องน้ำ

เสียงหยดน้ำตกลงบนพื้น ฟู่ซีเสินมองไปรอบ ๆ ห้องของจ้าวฉี่ฉิง

ชั้นหนังสือที่เรียบง่ายและโต๊ะทำงานรก ๆ ที่มีเอกสารกระจัดกระจายเต็มไปหมด

เขาหัวเราะเบา ๆ ผู้หญิงคนนี้ช่างขี้เกียจจริง ๆ

ในห้องน้ำ จ้าวฉี่ฉิงพูดอะไรไม่ออก

เมื่อเธอกำลังจะแต่งตัว เธอก็พบว่าตัวเองลืมหยิบชุดชั้นในมาด้วย

เธอโยนเสื้อผ้าเก่าลงไปในตะกร้า และเสื้อคลุมอาบน้ำก็ถูกโยนทิ้งไปข้าง ๆ

จ้าวฉี่ฉิงเกาหัวอย่างหงุดหงิด เธอนุ่งผ้าขนหนูสั้น ๆ และไม่กล้าออกไปข้างนอก

เธอทำได้เพียงแอบเปิดประตูห้องน้ำ และยื่นหน้าออกไปมองหาร่างของฟู่ซีเสิน

ฟู่ซีเสินเห็นว่าจ้าวฉี่ฉิงทำลับ ๆ ล่อ ๆ เขาจึงไม่ได้คิดที่จะพูดคุยกับเธอ

เมื่อเห็นว่าฟู่ซีเสินละสายตาจากเธอแล้ว จ้าวฉี่ฉิงก็แอบกลอกตา

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที จ้าวฉี่ฉิงก็ยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ฟู่ซีเสิน คุณช่วยหยิบเสื้อผ้าให้ฉันหน่อยได้ไหม？”

ฟู่ซีเสินนั่งนิ่งและจ้องมองไปที่จ้าวฉี่ฉิงด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ ราวกับจะบอกว่าเธอสามารถออกมาหยิบได้เลย

“ขอร้องล่ะ ช่วยเอาของในกระเป๋าช่องแรกมาให้ฉันหน่อยได้ไหม？”

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเขยื้อน จ้าวฉี่ฉิงก็ทำท่าทางให้ตัวเองดูน่ารัก

โชคดีที่เขาชายตามองเธอ แล้วลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

แต่เมื่อเห็นเสื้อผ้าที่อยู่ในมือ ดวงตาของเขาก็มืดลง และดูเหมือนจะมีแสงแวบเข้ามาในดวงตาของเขา

หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว จ้าวฉี่ฉิงก็มองไปที่ใบหน้าอันเย็นชาของผู้ชายคนนั้น “จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแน่นอน ฉันจะไม่ให้คุณทำเรื่องแบบนี้อีก”

“แล้วคุณจะให้ใครทำ？”

จ้าวฉี่ฉิงตกตะลึงกับคำพูดของเขา และกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดอะไรอีก เธอจึงยกนิ้วขึ้นมาสามนิ้วและพูดอย่างเคร่งขรึม

“ฉันสาบานว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายลง และทั้งสองก็ไม่พูดไม่จาตลอดทางที่ไปบ้านคุณย่า

“คุณย่าคะ พวกเรามาแล้วค่ะ”