หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 105

“จั๋วเสิ่นเออร์ เจ้ารับสินบนจากนางมาใช่หรือไม่? ข้าได้กลิ่นสงหวงชัดเจนยิ่งนัก มันมาจากร่างกายนาง!”

รอยยิ้มบนใบหน้าของโซ่วหยางจวิ้นจู่หาได้บริสุทธิ์อีกต่อไป เหลือไว้เพียงสีหน้าเหยเกดึงดัน

จั๋วเสิ่นเออร์กล่าวอย่างหน่ายใจว่า “ต่อให้บ่าวใจกล้าเพียงไรก็ไม่กล้าเสแสร้งต่อหน้าชนชั้นสูงมากมายเพียงนี้”

“ข้าไม่สน ข้าจะเปลี่ยนคนมาค้นใหม่ ค้นใหม่อีกรอบ!” โซ่วหยางจวิ้นจู่กรีดร้อง

นางมั่นใจว่าได้ยัดสงหวงใส่ไปในเสื้อของเซี่ยเชียนฮวันจริงๆ

แค่รอเวลาเปิดโปงเท่านั้น ทุกคนก็จะได้รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันรู้ล่วงหน้าอยู่แล้วว่าจะมีงูพิษออกมา

แผนการเฉลียวฉลาดของนางสมบูรณ์เพียงนี้

จะเกิดข้อผิดพลาดได้อย่างไร!

เซี่ยเชียนฮวันมองไปทางเด็กหญิงที่กำลังฟาดงวงฟาดงา จากนั้นเผยอริมฝีปากขึ้นว่า “ก็ได้ ข้าจะให้ค้นตัวอีกรอบ”

“ว่าอย่างไรนะ”

คนอื่นๆ ก็ตกตะลึง

อย่าว่าแต่พระชายาอ๋องเลย แม้เป็นสตรีทั่วไปหากถูกค้นตัวต่อหน้าสาธารณะเพียงครั้งเดียวก็นับว่าน่าอายมากแล้ว แต่เซี่ยเชียนฮวันกล้าให้ค้นตัวรอบที่สอง?!

“ที่จริงแล้วคำพูดของโซ่วหยางจวิ้นจู่เตือนสติข้า” เซี่ยเชียนฮวันกระตุกยิ้ม “นางยังเด็ก ความจำอาจไม่ดีนัก บางทีนางอาจได้กลิ่นสงหวงมาจากคนอื่น แต่จำผิดคิดว่าข้าคือคนผู้นั้น”

“พระชายาจ้านอ๋องกล่าวได้สมเหตุสมผล”

“วันนี้ที่จวนเซวียนชินอ๋องมีผู้เดินทางมามากมาย หากเป็นข้า ข้าก็อาจแยกแยะไม่ออกว่ากลิ่นมาจากผู้ใด”

รอยยิ้มเซี่ยเชียนฮวันดูเข้มขึ้น “ดังนั้นข้าจึงคิดว่า การค้นตัวสตรีครั้งที่สองนี้ควรค้นทุกคน ไม่เว้นผู้ใดแม้แต่พี่สะใภ้รอง”

“แต่ข้าคือผู้ที่ถูกงูกัด เหตุใดข้าจึงต้อง....”

“เพื่อความยุติธรรม”

“เชอะ”

พระชายาองค์ชายรองรู้สึกไม่ชอบใจ พยายามจะหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยง

แต่คิดไม่ถึงว่าโซ่วหยางจวิ้นจู่จะตะโกนขึ้น “ค้นก็ค้นสิ กลิ่นนั้นมาจากร่างกายเจ้า ข้าจำไม่ผิดเพี้ยน!”