หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 112

เซียวเย่หลันตีหน้านิ่ง ขณะเดินเล่นในสวนหลังทานอาหารเย็น

เมื่อเดินผ่านบ่อน้ำ เซียวเย่หลันก็เหลือบไปเห็นผิวน้ำกระดำกระด่างนั่น เพลิงโทสะก็ลุกโชนขึ้นมา

บ่อปลาคาร์ปดีดีบ่อหนึ่ง ถูกสตรีคนนั้นทำจนกลายเป็นเช่นนี้!

หรือว่าจวนจ้านอ๋องถูกใช้เป็นบ่อเลี้ยงปลาไปแล้ว??

เขาอยากจะหันหัวกลับ

แต่ทว่า เพิ่งก้าวเท้าได้ก้าวเดียว เซียวเย่หลันก็ได้กลิ่นหอมๆ ที่ชวนน้ำลายสอขึ้นมา

มันเป็นกลิ่นที่เขาไม่เคยได้กลิ่นจากไหนมาก่อน

ทั้งฉุนทั้งหอม

เซียวเย่หลันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวเดินไปยังหอหลันเซียง มาดูสิว่าเซี่ยเชียนฮวันกําลังทําอะไรอยู่

“เสี่ยวตง เจ้าใส่ผักกาดหอมและฮวาเจียวลงไปได้แล้ว”

เสียงใสกังวานของหญิงสาวดังก้องอยู่ภายในลานบ้าน

เซี่ยเชียนฮวันและเสี่ยวตงทำงานหนักมาตลอดทั้งบ่าย

นางเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเงาลับๆ ล่อๆ อยู่นอกประตู จึงกล่าวอย่างอารมณ์เสียว่า “มาแล้วก็เข้ามา เป็นถึงผู้หลักผู้ใหญ่จะเดินเข้ามากินข้าวแบบสุภาพไม่ได้หรือ”

“แค่กๆ ”

เซียวเย่หลันกระแอมไออย่างอึดอัด ก่อนเดินมือไพล่หลังเข้ามาในเรือน สีหน้านิ่งขรึม

เขาไม่ได้อยากลิ้มรสอาหารที่เซี่ยเชียนฮวันทำ เพียงแต่บังเอิญเดินผ่านมา แล้วได้กลิ่นแปลกๆ จึงเดินเข้ามาตรวจดูเสียหน่อย

“ยกหม้อเถอะ”

เพื่อความสะดวกในการทำงาน เซี่ยเชียนฮวันจึงมัดผมทรงหางม้า และใช้เชือกรัดชายแขนเสื้อกับแขน ดูทะมัดทะแมงเป็นพิเศษ

เซียวเย่หลันไม่เคยเห็นสตรีแต่งกายเช่นนี้ จึงอดมองสักสองสามรอบมิได้

แต่ตอนที่เซี่ยเชียนฮวันหันหน้ามามองเขา เขาก็รีบหันไปมองทางอื่นแทน แสร้งทําเป็นไม่มีอะไร

นางถือหม้อต้มปลาใบใหญ่ แล้ววางไว้ตรงกลางโต๊ะหิน “ข้าทำปลาเสร็จแล้ว และยังมีอาหารอีกสองสามอย่าง หวังว่าท่านจะเพลิดเพลินไปกับมื้ออาหาร”

เซียวเย่หลันร้องเหอะเสียงขึ้นจมูก แต่ก็แอบเหล่ตามองลงมา

ตัวน้ำแกงเป็นสีแดงก่ำ ดูสดใสเป็นพิเศษ

“ปลาต้องนึ่งหรือตุ๋นเท่านั้น สูตรนี้สามารถกินได้แน่หรือ” เขาพูดอย่างรังเกียจ

“ท่านต้องลองจึงจะรู้”

เซี่ยเชียนฮวันคีบเนื้อปลาเนียนนุ่มขึ้นมา แล้ววางลงบนข้าว

เซียวเย่หลันเบะอย่างนึกรังเกียจ แต่ร่างกายกลับนั่งลงอย่างว่าง่าย