หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 144

“ซูอวี้เออร์ เจ้าทำให้ผู้คนมากมายต้องถึงแก่ความตาย เจ้าไม่คิดว่ากรรมจะตามสนองบ้างหรือ"

เซี่ยเชียนฮวันอดไม่ได้ นางประกำมือแน่นจนกระทั่งปิ่นในมือปักเข้าไปที่ผิวหนังของนาง เลือดสีแดงไหลรินออกมา แต่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแม้แต่น้อย

ตอนที่นางเก็บปิ่นหยกขาวลายดอกเหมยเล่มนี้ได้ นางอยู่เพียงแค่ลำพัง ข้างกายไม่มีพยานสักคนเดียว ดังนั้นนางจึงไม่อาจทำอะไรซูอวี้เออร์ได้

ตอนนี้นางทำได้เพียงเฝ้าดูสตรีผู้นี้เสแสร้งแกล้งทำเป็นไร้เดียงสา

“ท่านพี่ ในฐานะพระชายาอ๋อง อย่าลืมระวังคำพูดคำจาของตนด้วย ข้าไม่ได้ทำร้ายผู้ใด คนเหล่านั้นชีวิตสั้นเอง พวกเขาถูกกำหนดว่าต้องตายตั้งแต่อายุไขเท่านั้น" ซูอวี้เออร์ยกมือขึ้นลูบคลำผมของตนแววตาแสดงถึงความไม่ใส่ใจ

ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันดูเยือกเย็นขึ้นกว่าเดิม

ชีวิตคนถึงสองสามคน

ในสายตาของซูอวี้เออร์หาได้สำคัญ

"เสี่ยวตง จับนางเอาไว้” เซี่ยเชียนฮวันออกคำสั่ง

"พวกเจ้าคิดทำสิ่งใด ปล่อย ข้าสั่งให้ปล่อย!"

ซูอวี้เออร์ไม่ทันระวังจึงถูกเสี่ยวตงจับตัวเอาไว้ นางดิ้นรนจนสุดชีวิต

เซี่ยเชียนฮวันมาหยุดอยู่ตรงหน้าของนาง กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "แต่ข้าไม่อาจทนดูการกระทำอันชั่วร้ายเช่นนี้ของเจ้าต่อไปได้"

“เพี๊ยะ เพี๊ยะ!"

นางยกมือขึ้นแล้วตบใบหน้าของซูอวี้เออร์ถึงสองหน

ครั้งนี้เซี่ยเชียนฮวันลงมือเต็มแรง ทำเอาเสียใบหน้าของซูอวี้เออร์บวมเป่งขึ้นทันที มุมปากของนางแตกมีเลือดไหลซึม อีกทั้งดวงตาก็ได้รับบาดเจ็บด้วย

"ตบได้ดียิ่งนักเพคะเหนียงเหนียง!” เสี่ยวตงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชม

“พวกเจ้ากระทำเช่นนี้กับข้า รอให้ท่านอ๋องเดินทางมา..."

ซูอวี้เออร์รีบหยิบยกเซียวเย่หลันออกมาข่มขู่เซี่ยเชียนฮวันด้วยความแค้นและความโกรธ

แต่เซี่ยเชียนฮวันไม่สนใจกับคำพูดนี้ของนาง ไม่รอให้ซูอวี้เออร์กล่าวจบ นางก็โจมตีเต็มแรงขึ้นอีกครั้ง!

“นังสารเลว..."