หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 174

“เจ้าแน่ใจหรือว่าในเหล้าไม่มียาพิษ?”

เซียวเย่หลันพลันสีหน้ามืดมน

ท่านหญิงหยวนหลี่ผลักขวดไวน์กลับ ส่ายหัวแล้วพูด “หากมีหมอกล่าวว่าในเหล้านี้มียาพิษ คาดว่าคงวินิจฉัยผิดแล้ว”

“นางไม่ได้วินิจฉัยผิด แต่นางตั้งใจ”

เซียวเย่หลันกำหมัดช้าช้า

เซี่ย เชียน ฮวัน

เจ้าทรยศต่อความเชื่อใจของข้ามีที่มีต่อเจ้า

“ฝ่าบาททรงพูดว่านาง หรือว่า...”

ท่านหญิงหยวนหลี่มองเซียวเย่หลันตาเขม็ง แล้วถามขึ้นมาอีกครั้ง

แต่เซียวเย่หลันไม่ตอบ เขากล่าวขอบคุณด้วยสีหน้าเย็นชา หยิบขวดไวน์บนกู่ฉินแล้วหมุนตัวจากไป

รอจนร่างเขาหายไปจากสวน สาวใช้ข้างกายจึงพูดเสียงแผ่วว่า “ท่านหญิง หายากที่จ้านอ๋องจะเสด็จมาสักครั้ง ใยจึงปล่อยให้เขาจากไปเร็วเช่นนี้?”

“ไม่เป็นไร ในอนาคตยังมีโอกาสได้พบกันอีกเสมอ”

ท่านหญิงหยวนหลี่หลุบสายตา แล้วเริ่มดีดฉินขึ้นมาใหม่ บทเพลงชาวประมงเมามายร้องขับขานยามสนธยาดังกึกก้องภายในสวน

แต่บางจังหวะเสียงฉินกลับยุ่งเหยิงเล็กน้อย

ดูเหมือนการปรากฏตัวของเซียวเย่หลัน จะรบกวนจิตใจที่สงบนิ่งของนาง

ขณะเดียวกัน

ณ.วังเฟิงหลิง เหล่าองค์ชายที่ยืนอยู่แถวแรก ต่างก็มีความคิดเป็นของตัวเอง

“ไม่คิดว่าหมิงเฟยจะมีอุบายที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ ถึงกับกล้าวางยาพิษใต้จมูกเสด็จพ่อ!”

“ใช่ ลูกคิดเสมอว่าพระสนมหมิงเฟยคงทุกข์ทรมานจากความบ้าคลั่ง สมควรถูกส่งออกจากวังตั้งนานแล้ว หาสถานที่อันเงียบสงบให้นางพำนัก...”

ต่างฝ่ายต่างพูดออกมา

ฟังเผินๆ เหมือนซ้ำเติมโดยมิได้ตั้งใจ

เมื่อฮ่องเต้มอบอำนาจทางการทหารให้กับเซียวเย่หลัน แม้แต่พระสนมที่ถูกทอดทิ้งซึ่งทุกคนลืมเลือนไปนานแล้ว ก็เริ่มถูกนึกขึ้นมาได้

“หากไม่รู้อะไรเลย ก็จงหุบปากไปซะ”