หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 198

“แต่คนจากพระราชวังไปรายงานว่าท่านไม่สบาย ให้ข้าเดินทางเข้าวังมาถูกอาการแก่ท่านป้า"

เซี่ยเชียนฮวันและไทเฮาจ้องตากันด้วยความสงสัย

บัดนี้กงกงที่เข้าไปรายงานก็ไม่อยู่ที่นี่

เมื่อครุ่นคิดแล้ว นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

แต่ก็บอกไม่ถูก

ไทเฮาตบลงไปที่มือของนางเบาๆ ยิ้มแล้วกล่าวว่า “คาดว่าอาจเป็นเพราะเมื่อวานข้าไอออกมาสองหน คนบางคนคงคิดต้องการใช้เจ้ามาเอาอกเอาใจข้า จึงได้กระทำเช่นนั้น”

“ดังนั้นการที่ให้ข้าเดินทางเข้าวัง ไม่ใช่ความคิดของท่านป้าหรือเพคะ?" เซี่ยเชียนฮวันตกตะลึง

“ในใจข้านั้นคิดถึงและอยากเจอเจ้า แต่ข้าพูดไม่ออก คนในพระราชวังอาจไม่มีความสามารถใด แต่การคาดเดาความคิดจิตใจข้าและการเยินยอช่างเก่งกาจ"

ด้านนอกหน้าต่างมีแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา บริเวณหางตาของไทเฮาเหมือนมีแสงทองแสนอบอุ่น นําความเงียบสงบหลังจากต่อต้านลมฝนมาเป็นเวลาหลายปี

เซี่ยเชียนฮวันพยักหน้า แต่ในใจยังคงรู้สึกตะขิดตะขวง

เพียงแต่นางไม่ได้กล่าวออกมา

ถือเสียว่าดารเดินทางเข้าวังครั้งนี้เป็นโอกาสได้เข้ามาเยี่ยมเยียนไทเฮา

ทั้งสองคนเปลี่ยนหัวข้อสนทนาถึงเรื่องราวทั่วไป เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง เซี่ยเชียนฮวันจึงได้กล่าวอำลาไทเฮาแล้วเตรียมตัวกลับจวน

กำแพงพระราชวังอันสูงใหญ่ มองจากตอนกลางวันช่างสง่างาม แต่เมื่อถึงตอนกลางคืนกลับให้ความรู้สึกน่ากลัว

เซี่ยเชียนฮวันเห็นว่าไม่มีผู้ใดอยู่บริเวณนั้น นางจึงได้รีบเร่งฝีเท้า

ทันใดนั้นเอง ขณะที่นางกำลังเดินผ่านประตูทรงโค้งที่ปิดสนิท จู่ๆ ประตูบานนั้นก็เปิดออก ขันทีสองคนพุ่งตรงออกมาจับนางไว้!

"พวกเจ้า..."

ขณะที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังจะร้องออกมา ก็ถูกพวกเขาใช้ผ้าชุบน้ำยาอุดใส่ปากเอาเสียก่อน ในไม่ช้านางก็หมดสติและถูกพวกเขาลากเข้าไปในห้องที่ไม่ได้จุดเทียนแสนมืดมิด

“ไปเร็ว"

ขันทีน้อยทั้งสองท่าทีกระสับกระส่าย หลังจากแบกเซี่ยเชียนฮวันไปวางไว้บนเตียงแล้วพวกเขาก็รีบเดินทางจากไปทันที