“พอได้แล้ว!"
เซี่ยเชียนฮวันอยากจะเข้าไปหยุดการลงโทษนี้
แต่แววตาของเซียวเย่หลัน ทำให้เย่ซิ่นรีบเข้าไปรั้งนางเอาไว้
เดิมทีเซี่ยเชียนฮวันก็ร่างกายอ่อนแอ บัดนี้จึงไม่อาจเข้าใกล้เสี่ยวตงได้
นางโมโหจนตะโกนออกมา
"พอได้แล้วเซียวเย่หลัน! เสี่ยวตงรับใช้เจ้ามาเนิ่นนานหลายปี พี่ชายของนางสละชีวิตตนเองเพื่อเจ้าได้ ซูอวี้เออร์เพียงแค่ร่ำไห้สองสามคำ เจ้ากล้าทำเช่นนี้ ไม่กลัวทุกคนจะผิดหวังในตัวเจ้าหรือ?"
จากนั้น พบว่าเซียวเย่หลันยังคงเฉยเมย!
แม้แต่เย่ซิ่นที่เข้าไปรั้งเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ ยังได้แต่ก้มหน้านิ่งเงียบ มองดูน้องสาวถูกลงโทษ
เขารู้เป็นอย่างดี
หากเป็นองค์ชายท่านอื่นอาจจะสามารถร้องขอความเมตตาได้
แต่เซียวเย่หลันคือผู้บัญชาการทหาร คำสั่งที่สั่งออกไปแล้วจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงเป็นอันขาด ไม่ว่าใครเข้ามาโน้มน้าวก็ไร้ผล
ทุกคนจึงทำได้เพียงเก็บความคิดนี้ไว้ในใจ แล้วดูเสี่ยวตงถูกตีมือจนครบ 30 ครั้ง
"เสี่ยวตง!"
เซี่ยเชียนฮวันรีบเข้าไปอุ้มเสี่ยวตงซึ่งกำลังร้องไห้มาไว้ในอ้อมกอด ยกมือที่บวมแดงเลือดไหลซึมของนางขึ้นมาด้วยความรู้สึกปวดใจ
ผิวหนังถูกตีจนถลอก
เสี่ยวตงยังเด็กยิ่งนัก ตามปกติแล้วเซี่ยเชียนฮวันไม่ค่อยให้นางทำงานหนักอะไร
แต่เซียวเย่หลันกลับโหดร้ายเหลือเกิน!
"เหนียงเหนียงเพคะ..." เสี่ยวตงตัวสั่นจนพูดไม่ออก นางรู้สึกหวาดกลัวและน้อยใจ
"ไม่เป็นไร กลับไปข้าจะใส่ยาให้เจ้า อีกประเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว"
เซี่ยเชียนฮวันปลอบโยนนาง
เย่ซิ่นไม่อาจทำสิ่งใดได้ นอกจากยืนกระซิบอยู่ด้านข้างว่า "รบกวนพระชายาอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะ"
กล่าวจบเขาก็กลับไปยืนอยู่ข้างกายเซียวเย่หลัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...