หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 267

"พระชายาอ๋องพ่ะย่ะค่ะ รีบหาที่ซ่อนเร็ว..."

หลินซวี่ได้ยินเสียงหอนของหมาป่าดังนั้นก็ตั้งใจจะเข้ามากันเซี่ยเชียนฮวันให้อยู่ข้างหลังตน แต่บัดนี้ร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บมาก เคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ปวดร้าวอย่างรุนแรงจนไม่อาจขยับได้

เซี่ยเชียนฮวันรีบปลอบใจเขาว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องตื่นเต้นกังวลไป สัตว์ป่าเหล่านั้นเพียงคำรามอยู่รอบๆ มันอาจไม่กล้าเข้ามา”

"หาได้เป็นดังนั้นพ่ะย่ะค่ะ พวกมันจะตามกลิ่นเลือดมายังที่นี่” ใบหน้าอันอ่อนเยาว์ของหลินซวี่ดูจริงจังมากในขณะนี้ “ท่านไม่ต้องเป็นห่วงข้าน้อย หากไม่รีบไปก็คงไม่ทันแล้ว"

“ในเมื่อเป็นอย่างนี้ เราหาที่หลบป้องกันภัยก่อนดีกว่า"

เซี่ยเชียนฮวันไม่เคยคิดที่จะทิ้งองครักษ์ตัวน้อยนี้เอาไว้เลย

นางพยุงหลินซวี่ขึ้นมาแล้วเดินไปในทิศทางตรงกันข้ามอย่างช้าๆ ทีละก้าว

"ข้าน้อยต้องทำบุญมามากมายเพียงไรกัน... จึงทำให้พระชายาอ๋องใส่ใจข้าน้อยเช่นนี้"

ใบหน้าของหลินสีแดงเรื่อ

เซี่ยเชียนฮวันพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เจ้าคอยปกป้องข้าอย่างลับๆ เป็นเวลาเนิ่นนาน จะว่าไปแล้วข้าต่างหากที่ควรขอบคุณ เพราะเจ้าเอาใจใส่ดูแลข้ามากเหลือเกิน"

"นั่นเป็นเพราะคำสั่งของท่านอ๋อง..."

นับตั้งแต่หลินซวี่จำความได้ เขาถูกฝึกฝนมาตั้งแต่เล็ก ไม่เคยใกล้ชิดกับสตรีคนใดมาก่อน บัดนี้เมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรบนตัวของเซี่ยเชียนฮวัน จึงทำให้รู้สึกว่ามันหอมมากกว่าดอกไม้เสียด้วยซ้ำ

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้ใส่ใจสังเกตเห็นความคิดนี้ขององครักษ์ตัวน้อย นางได้แต่ทุ่มเทความสนใจเพื่อจะหาที่หลบภัยอันปลอดภัย

เซี่ยเชียนฮวันได้ยินคำพูดที่ดูตะกุกตะกักของหลินซวี่ นางจึงยิ้มขึ้นว่า “ที่แท้ ที่เจ้าคอยคุ้มกันข้า เพียงเพราะเป็นคำสั่งของเซียวเย่หลันหรือ? ตัวข้าไม่ควรที่จะได้รับการปกป้องจากเจ้าหรือไร?"

“หาได้เป็นเช่นนั้น ข้าน้อยหมายความว่าพระชายาอ๋องดีเลิศ ดีกว่าสตรีทุกคนที่ข้าน้อยเคยเห็นมา ดีกว่าซูอวี้เออร์พันเท่าหมื่นเท่า"

หลินซวี่กลัวว่าเซี่ยเชียนฮวันจะเข้าใจผิดจึงรีบอธิบาย

ภาพที่ตอนเขินอายของเขาทำให้เซี่ยเชียนฮวันอดขำไม่ได้ "เอาเถิด เอาเถิด ข้าไม่ได้คิดจะโทษเจ้าหรอก เจ้าไม่จำเป็นต้องเอาข้าไปเปรียบเทียบกับซูอวี้เออร์ เพราะข้าไม่อยากเปรียบกับนาง"

"พ่ะย่ะค่ะ เพราะนางไม่อาจเทียบได้แม้แต่ผมเส้นเดียวของพระชายา"

หลินซวี่พึมพำออกมา

เขานึกย้อนกลับไป เพราะต้องคอยปกป้องเซี่ยเชียนฮวันอย่างลับลับมาเป็นเวลาเนิ่นนาน ทุกรอยยิ้มทุกคำพูดของนาง เขาล้วนเห็นอยู่ในสายตา

คนดีๆ เช่นพระชายาอ๋อง

น่าเสียดายเหลือเกินที่ท่านอ๋องให้ความสำคัญกับแม่นางซูมากกว่า