หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 31

ณ วังบูรพา

เซี่ยเชียนฮวันมีคนประคองลงมาจากเกี้ยว

นี่เป็นครั้งแรกที่นางเข้าวัง ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะมองไปรอบๆ

แม้ในยามราตรีเงียบสงัด รูปปั้นสลักเหล่านั้นยังคงเผยโครงร่างอันชัดเจนด้วยแสงจันทร์สาดส่องงดงาม ใหญ่โตราวกับสรวงสวรรค์

“ท่านอ๋อง พระชายา เชิญเถิด” เฉินกงกงเป็นคนเดินนำทางไป

เซียวเย่หลันก็เดินตามไปเช่นกัน

อาจเป็นเพราะเขามีความสงสัยในตัวของเซี่ยเชียนฮวัน ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินทางมาดูด้วยตนเองให้แน่ชัด

เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้สนใจเขา

ด้วยการประคองของนางในสองคน นางเดินทางมาถึงตำหนักของพระราชนัดดาน้อย เมื่อก้าวเข้าไปด้านในก็พบว่าพระชายาองค์รัชทายาทเดินตรงเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มว่า “เชียนฮวัน ในที่สุดเจ้าก็มาสักที!”

การเรียกชื่อออกมาเช่นนี้ทำให้ดูเป็นกันเองมาก

เซี่ยเชียนฮวันกุมมือพระชายาองค์รัชทายาทเอาไว้ นางเองก็รู้สึกคุ้นเคยสนิทสนมกับสตรีผู้อ่อนโยนคนนี้ยิ่งนัก พร้อมกล่าวด้วยเสียงบางเบาว่า “ขอโทษทีที่ข้ามาช้า เรารีบเข้าไปดูสถานการณ์ของเด็กกันเถิด”

“เจ้าเป็นอะไรไป ดูเหมือนบาดเจ็บไม่น้อย”

พระชายาองค์รัชทายาทเห็นสีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันดูไม่ดีนัก ยามเดินต้องมีคนคอยพยุง ที่คอยังมีผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดอยู่ด้วย นางจึงอดไม่ได้ที่จะทำหน้าประหลาดใจ

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นอย่างขมขื่น “ข้าไม่เป็นไร พระราชนัดดาสำคัญกว่ายิ่งนัก”

“เอาเถอะ พวกเจ้าจงตามข้ามา”

พระชายาองค์รัชทายาทเป็นผู้มีความสำรวจรอบคอบ นางเห็นสีหน้าของเซียวเย่หลันที่อยู่ด้านข้างไม่น่ามองนัก ประกอบกับแววตาของเฉินกงกง นางจึงพอจะเดาได้บ้าง

“ไปนำยาจินชวงแห่งสำนักหมอหลวงที่ดีที่สุดมาสองขวด” พระชายาองค์รัชทายาทหันหลังกลับไปกำชับต่อนางในที่อยู่ด้านหลังเบาๆ

นางไม่ขาดแคลนยา

แต่เห็นแก่น้ำใจของพระชายาองค์รัชทายาท ดังนั้นจึงไม่ได้เอ่ยขึ้นขัด

เซี่ยเชียนฮวันเดินมาถึงข้างเตียงพระราชนัดดาน้อย