หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 311

“ตอนที่ไปล่าสัตว์ ข้าจับสายลับชาวซีเหลียงได้สองคน ตอนนี้พวกเขาลี้ภัยกับข้า และนี่คือสิ่งที่พวกเขามอบให้”

เซียวเย่หลันรู้สึกปวดหัวจนนวดหว่างคิ้ว

ซูอวี้เออร์กล่าวอย่างประหลาดใจ “เป็นไปได้ไหมว่า รายชื่อบนกระดาษล้วนเกี่ยวข้องกับชาวซีเหลียง?”

“ใช่แล้ว”

เซียวเย่หลันพยักหน้า

รายชื่อเหล่านี้ไม่ใช่ขุนนางที่มีอำนาจ แต่เมื่อนำมารวมกันแล้ว กลับมีน้ำหนักอยู่บ้าง

ยิ่งไปกว่านั้น ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนขององค์รัชทายาท

หากเขานำรายชื่อเหล่านี้ไปมอบให้กับฮ่องเต้ เกรงว่าราชสำนักคงถึงคราวสั่นสะเทือน ถึงตอนนั้นคงมีบางคนฉวยโอกาสเล่นงานองค์รัชทายาท และอาจจะมีคนยุยงฮ่องเต้ได้

ซูอวี้เออร์พูดอย่างกังวลใจว่า “ท่านอ๋อง เรื่องนี้มีความสำคัญเป็นอย่างยิ่ง ท่านควรจะมอบรายชื่อพวกนี้ให้ฝ่าบาทโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นถ้าหากข่าวนี้รั่วไหลออกไป อาจจะมีบางคนที่อยากปิดปาก และลงมือทำบางอย่างขึ้น”

“วางใจเถอะ ไม่มีใครสามารถปิดปากข้าได้” เซียวเย่หลันหัวเราะเบาเบา ก่อนตบหลังมือซูอวี้เออร์ “เจ้าอยู่ข้างกายข้าจะปลอดภัยอย่างแน่นอน”

“ในเมื่อท่านอ๋องพูดเช่นนี้ อวี้เออร์ก็ไม่กังวลแล้ว” ซูอวี้เออร์กล่าวเสียงอ่อนโยน

“ข้าต้องไปสอบปากคำนักโทษสองคนนั้นแล้ว ฉะนั้นเจ้าควรอยู่แต่ในจวนอย่างสบายใจ อย่าออกไปไหนมั่วซั่ว”

เซียวเย่หลันยืนขึ้น หยิบกระดาษแผ่นนั้นแล้วเดินออกจากห้องหนังสือไป

ซูอวี้เออร์รีบไปส่งถึงหน้าประตูจวน แล้วถามว่า “ท่านจับนักโทษสองคนนั้นไปไว้ที่ไหน? หรือจะพาข้าไปสอบปากคำด้วย”

“ไม่จำเป็น พวกเขาอยู่ในที่ที่อันตรายที่สุดแต่ปลอดภัยที่สุด และที่นั่นไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะไป” เซียวเย่หลันปฏิเสธ

ซูอวี้เออร์ไม่กล้าซักไซ้ ทำได้เพียงมองส่งเซียวเย่หลันควบม้าจากไป

นางเม้มปากล่างแน่น ทันใดนั้นสายตาของนางก็เปลี่ยนเป็นมืดมิด และขุ่นเคือง

เมื่อกลับมาที่เรือนจิ่นซิ่ว ซูอวี้เออร์ก็ขว้างแจกันดอกไม้ลงพื้น และตะโกนอย่างไม่พอใจว่า “นางสารเลวนั่นกลับมาแล้ว! ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านอ๋องตัดใจปล่อยนางไปไม่ได้”