หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 317

"ขอบพระทัยเพคะเสด็จพ่อ! ลูกไม่เลือกมาก เงินทอง เพชรนิลจินดาได้ทั้งสิ้น หรือจะเป็นยาล้ำค่าหายากก็ย่อมได้เพคะ!"

เซี่ยเชียนฮวันรีบคุกเข่าลงเพื่อเตรียมรับรางวัล!

ฮ่องเต้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเพราะท่าทีของนาง โบกพระหัตถ์ขึ้นกล่าวว่า "เอาล่ะ เหอปิ่งหยวน พาพระราชชายาจ้านอ๋องไปเลือกของที่หอเจินเป่าสักสองสามชิ้นเถิด"

"พ่ะย่ะค่ะ"

เหอกงกงยิ้มแล้วโค้งกายน้อมรับคำสั่ง

เขาเดินนำเซี่ยเชียนฮวันออกจากห้องพระบรรทมของฮ่องเต้ พูดด้วยน้ำเสียงยินดีว่า "พระชายาอ๋องโชคดีเหลือเกิน สามารถเข้าไปเลือกของได้ตามอำเภอใจในหอเจินเป่า ผู้ที่ฮ่องเต้ประทานสิทธิ์นี้ให้ นอกจากองค์รัชทายาทแล้วท่านเป็นคนแรก"

"จริงหรือ? ในครานั้นองค์รัชทายาททำสิ่งใดจึงได้รับรางวัล" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยถาม

เหอกงกงตอบด้วยรอยยิ้ม "ในตอนนั้นฝ่าบาทพร้อมกับขุนนางกลุ่มใหญ่เข้าไปทดสอบความรู้ในห้องเรียนขององค์ชายทั้งหลาย มีเพียงองค์รัชทายาทเท่านั้นซึ่งตอบคำถามยากที่สุดได้ ทำให้ฮ่องเต้ทรงปลาบปลื้ม ประทานรางวัลให้องค์รัชทายาทเข้าไปเลือกของที่ตนต้องการในหอเจินเป่า"

"เช่นนี้นี่เอง"

เซี่ยเชียนฮวันรุ่นคิดอยู่ในใจ คงเหมือนกับการที่พ่อแม่ให้ลูกของตนแสดงความสามารถต่อหน้าแขก องค์รัชทายาททำผลงานได้ดี จึงทำให้บิดารู้สึกภาคภูมิใจ

มิน่าเล่า ฮ่องเต้จึงได้ดีใจเช่นนั้น คนที่เป็นพ่อแม่ใครบ้างไม่อยากให้ลูกของตัวเองแสดงความสามารถเก่งกาจต่อหน้าผู้อื่น เพื่อจะได้เป็นหน้าเป็นตาของตน

ไม่รู้ว่าตอนนั้นเซียวเย่หลันเป็นอย่างไรบ้าง

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกสงสัย จึงได้เข้าไปกระซิบน้ำเสียงบางเบา "เหอกงกง ไม่ทราบว่าในตอนนั้นจ้านอ๋องอยู่ด้วยหรือไม่?"

"อยู่พ่ะย่ะค่ะ แต่ตอนนั้นเขายังไม่ได้เป็นจ้านอ๋อง เป็นเพียงองค์ชายเจ็ดที่ไร้ชื่อไร้เสียง" เหอกงกงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ราวกับกำลังหวนระลึกถึงเรื่องราวในตอนนั้น

เซี่ยเชียนฮวันรีบถามต่อไปว่า "เสด็จพ่อได้ถามคำถามเขาหรือไม่ ผลเป็นเช่นไร?"

หากเซียวเย่หลันตอบไม่ได้หรือตอบได้ไม่ดีละก็ นางจะได้หยิบยกเรื่องนี้เอาไว้ล้อเลียนเขา ไม่เลวทีเดียว

แต่เหอกงกงกลับส่ายหน้าแล้วตอบว่า "หลังจากที่องค์รัชทายาทตอบคำถามจบแล้ว ฝ่าบาททรงมีความสุขยิ่งนัก จึงพาขุนนางทั้งหลายจากไป ตั้งแต่ต้นจนจบ องค์ชายเจ็ดไม่ได้เอ่ยคำใดแม้แต่ประโยคเดียว"