หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 327

"ท่านโหวอาวุโส เป็นท่านเองหรือ”

เซี่ยเชียนฮวันหันกลับมา พบกับอู่อันโหวที่ทำสีหน้าเคร่งขรึมเดินมาทางตน

เขาพูดด้วยความโมโหว่า "ไม่เห็นต้องทำท่าทีห่างเหินเช่นนั้น ข้าเคยบอกแล้วว่าจะรับเจ้าเป็นหลานบุญธรรม เจ้าเรียกข้าว่าปู่ก็พอ”

เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นด้วยความขมขื่นใจ "ท่านโหว ไทเฮาคือเสด็จป้าของข้า หากท่านเป็นปู่ของข้า จะไม่เป็นถือตนเทียบเท่าไทเฮาหรือ?"

อู่อันโหวตกตะลึง

เขาเป็นคนคิดตรงไปตรงมา เมื่อได้ยินเซี่ยเชียนฮวันกล่าวดังนั้น จึงได้ครุ่นคิดแล้วเห็นว่าคงไม่เหมาะสมนัก จึงได้แต่ยอมแพ้ด้วยความหงุดหงิดใจ

"ครั้งนี้จ้านอ๋องได้สังหารชาวซีเหลียงไปมากมาย น่าเสียดายที่ปลาตัวใหญ่หนีไปได้ ส่วนตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ใด เฮ้อ เมื่อคิดดูแล้วได้ไม่คุ้มเสีย" อู่อันโหวได้แต่ถอนหายใจออกมา "คนรุ่นนี้ของแคว้นต้าเซี่ยเรา นอกจากเขาไม่มีใครรู้วิธีทำสงครามอีกแล้ว"

หากเกิดเรื่องขึ้นกับเซียวเย่หลันจริง

เกรงว่าในอนาคตต้าเซี่ยจะต้องพึ่งพาทหารเก่าแก่เช่นพวกเขา เมื่อเวลานานวันเข้า พวกเขาจะกลายเป็นปลาที่นอนอยู่บนเขียงรอให้ผู้อื่นเชือด

"เราจะต้องตามหาเขาให้พบ" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวขึ้นเบาๆ

ไม่รู้ว่าพูดกับอู่อันโหวหรือพูดกับตนเอง

อู่อันโหวเข้าใจอารมณ์ของนางบัดนี้ดี จึงตบไปที่ไหล่ของนางเบาๆ

"ท่านผู้เฒ่า ก่อนหน้านี้ที่ข้าและเซียวเย่หลันสอบปากคำเชลยซีเหลียงทั้งสองคน พบว่าพวกเขาสิ้นใจด้วยพิษ ในครั้งนี้ชาวซีเหลียงก็ใช้ควันพิษ เซียวเย่หลันกล่าวว่านี่ไม่ใช่วิถีของพวกเขาแต่เดิมที"

เซี่ยเชียนฮวันย่อตัวลงจับไปยังต้นหญ้าที่เหี่ยวเฉาเพราะถูกควันพิษ

อู่อันโหวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "ใช่แล้ว การใช้พิษเป็นกลยุทธ์ของชาวหนานจาว ด้วยเหตุนี้เอง ฮ่องเต้จึงสงสัยว่าชาวซีเหลียงและหนานจาวจะร่วมมือกัน ฝ่าบาททรงส่งข้ามาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อดูว่ามีร่องรอยของชาวหนานจาวอยู่หรือไม่”

เพราะถึงอย่างไรอู่อันโหวก็เคยติดต่อกับชาวหนานจาวมาเป็นเวลานานที่สุด