หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 390

“เป็นเรื่องยากที่ท่านอ๋องจะเสพสุขเช่นนี้ ดังนั้นข้าไม่ควรสร้างปัญหา”

นางไม่ต้องการผู้ชายคนนี้อยู่เป็นเพื่อน

หลังจากพูดจบ เซี่ยเชียนฮวันก็ออกจากจวนจ้านอ๋องพร้อมเหล่าทหารองค์รักษ์ โดยไม่หันมามองสีหน้าของเซียวเย่หลัน

รถม้าพานางไปที่จวนของมหาดเล็กเซวี่ยอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันเดินเข้ามา ก็ไม่เห็นมหาดเล็กเซวี่ยหรือเซวี่ยจวิ้นเลย มีเพียงที่นั่งอยู่ในห้องโถงเพื่อรอพบนางด้วยท่าทางเฉยชา

“จวิ้นเอ๋อร์ถูกส่งไปพักฟื้นที่ชนบท ถ้าพระชายาอยากจะรักษาจวิ้นเอ๋อร์จริงๆ เกรงว่าคงต้องออกจากเมืองหลวงสักเที่ยว” แม่เซวี่ยมีทัศนคติที่เย็นชา กระทั่งชาสักแก้วก็ไม่ให้คนนำมาให้เซี่ยเชียนฮวัน

เซี่ยเชียนฮวันไม่มีเวลามาใส่ใจกับมารยาทเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ นางรีบถามต่อว่า “ชนบทที่ฮูหยินพูดถึงอยู่ที่ใด?”

“เล่อโจว”

“ไกลเพียงนั้นเชียว?”

เซี่ยเชียนฮวันตะลึงเล็กน้อย

นางมีความเข้าใจเกี่ยวกับภูมิศาสตร์ของแคว้นต้าเซี่ยทั่วไปจากบันทึกทิวทัศน์ที่นางเคยอ่านมาก่อน

เล่อโจวอยู่ทางตอนใต้ ห่างจากเมืองหลวงไปราวพันลี้ ถึงแม้จะใช้ม้าเร็วก็ยังต้องใช้เวลาหลายวัน ด้วยเวลาแค่สามวันเกรงว่าคงจะไม่ทัน

“บิดาของจวิ้นเอ๋อร์เดิมทีก็เป็นคนเล่อโจว เขามีญาติหลายคนที่นั่นคอยช่วยดูแลให้ ถึงอยู่ไกลหน่อย ก็ยังดีกว่าอยู่ในเมืองหลวง” แม่เซวี่ยกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

เซี่ยเชียนฮวันเม้มปาก “ในเมื่อเช่นนี้ ท่านให้ข้าไปสำรวจห้องคุณหนูรองเซวี่ยได้หรือไม่ บางทีมันอาจจะช่วยรักษาโรคของนางได้”

“พระชายาอยากดู งั้นก็ไปดูได้เลย”

แม่เซวี่ยไม่ได้ปฏิเสธ

นางให้สาวใช้คนหนึ่งพาเซี่ยเชียนฮวันไปดูห้องของเซวี่ยจวิ้น

ภายในห้องว่างเปล่าไร้ผู้คน

แต่หลังจากเซี่ยเชียนฮวันสังเกตอย่างละเอียด ก็พบว่ายังมีร่องรอยของคนอาศัยอยู่ที่นี่

ดูเหมือนแม่เซวี่ยจะพูดโกหก

เป็นอย่างที่เซียวเย่หลันพูดจริงๆ ด้วย พวกเขากำลังเล่นลูกไม้ เพราะไม่อยากให้เซี่ยเชียนฮวันพบเซวี่ยจวิ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน