หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 46

“เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าโวยวายพอแล้วหรือยัง”

เซียวเย่หลันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ต่อให้จะยากใช้กลยุทธ์ปล่อยเพื่อจับเพียงไหน สตรีผู้นี้ก็ทำเกินไปแล้วจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันมุมปากยกยิ้มหยัน “จ้านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่ได้โวยวายนะ สองสามวันมานี้นอกจากพักรักษากาย สิ่งเดียวที่หม่อมฉันตั้งใจทำมากเป็นพิเศษก็เขียนหนังสือหย่าฉบับนี้”

“พักรักษากาย? รักษากายจากอะไร! ฮวันฮวัน เจ้าได้รับบาดจิบตรงไหนรึ”

เซี่ยเหยียนพอได้ยินดังนั้น ทันใดนั้นเขาก็ตื่นตระหนกขึ้น

เขาสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้ว

ท่าทีการเดินเหินของน้องสาวเขาไม่ค่อยถูกต้องนัก

เหมือนว่าหลังโดนบิด

“ในจวนจ้านอ๋องนี้ แม้ข้าจะได้รับของมาไม่มาก แต่บาดแผลนั้นกลับได้มาไม่น้อย”

เซี่ยเชียนฮวันพูดไปด้วย แล้วค่อยๆ ถอดผ้าพันคอไหมที่พันอยู่รอบคอ บาดแผลที่ยังไม่หายดีปรากฏต่อหน้าผู้คน

รอยแผลแดงประหนึ่งโลหิตสุด แสดงให้เห็นชัดว่าความทุกข์ที่นางถูกข่มขู่ชีวิต

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เซี่ยเหยียนขมวดคิ้วจ้องอย่างกริ้วโกรธ กำหมัดแน่น คุณชายที่ดูสุภาพเรียบร้อยเปลี่ยนไปเป็นประหนึ่งสิงโตที่บ้าเลือด

“......”

เซียวเย่หลันไม่มีวาจาจะตอบกลับ

รอยแผลนี้ เขาเป็นคนทำเองจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันผ้าไหมดำ ให้คนที่มามุงดูเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แล้วยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางกล่าว “ล้วนทราบกันดีว่ายามที่จ้านอ๋องออกรบนั้นเป็นวีรบุรุษไม่กลัวสิ่งใด แต่กลับไม่ทราบว่า เขาจะรุนแรงและดุร้ายกับคู่ครองที่ร่วมเคียงหมอนด้วยเช่นกัน”

รอยแดงนั้นเสียดแทงอยู่ในตาของทุกคน

พวกเขาต่างมองหน้ากัน ลอบส่ายหน้า “กับสตรีอ่อนแอผู้หนึ่งเขายังลงมือได้ปานนี้ เป็นดั่งที่นางพูดจริงๆ ไม่เหมาะสมกันเลย”

“ต่อให้คนในใจของจ้านอ๋องจะเป็นซูอวี้เออร์ แต่เขาก็ไม่ควรวางแผนทำร้ายภรรยาที่ถูกต้องของตนเช่นนี้นี่”

คนรอบกายทำได้เพียงพูดอย่างสงสาร แต่เซี่ยเหยียนโกรธเป็นอย่างมาก โกรธจนเขาอยากจะพุ่งตัวไปสั่งสอนเซียวเย่หลันอย่างรุนแรงสักที

เซี่ยเชียนฮวันยื่นมือขัดขวางพี่ใหญ่ พูดเสียงเบาว่า “ช่างเถิด เรื่องนี้ผ่านไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เดรัจฉาน...”

ไม่ง่ายเลยกว่าเซี่ยเหยียนสงบสติอารมณ์ตัวเองลงได้

ฝั่งตรงข้ามเป็นอ๋อง

เป็นเทพสงครามแห่งต้าเซี่ย

ต่อให้ทำผิด ก็ไม่ใช่คนที่เขาจะมีสิทธิ์ไปสั่งสอนได้

“ฮวันฮวัน พวกเราไปกันเถอะ”

เซี่ยเหยียนจูงมือเซี่ยเชียนฮวัน จ้องไปที่เซียวเย่หลันด้วยความโกรธทีหนึ่ง เดินเฉียดกายเขาไปก้าวใหญ่

เซียวเย่หลันต้องมองนางเดินจากไปอย่างไม่หันหลังกลับ

คล้ายกับว่าเขาอยากจะยกมือขึ้น ฉุดแขนของเซี่ยเชียนฮวันเพื่อรั้งนางไว้ แต่หลังจากนิ้วมือขยับเพียงชั่วครู่ กลับค่อยๆ ปล่อยมือลง

ขณะที่ทั้งสองเดินเฉียดกายกัน

ทันใดนั้น เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกคลับคล้ายเวียนศีรษะจะเป็นลม ภาพที่ปรากฏตรงหน้าประหนึ่งบุปผานับหมื่นกำลังหมุนวน

“ท่านพี่”

นางร้องเสียงเบา คล้ายอยากจะบอกเซี่ยเหยียนว่าตนรู้สึกไม่สบายตัว แต่ขณะที่นางกำลังจะอ้าปากพูด ตรงหน้าปรากฏเป็นภาพดำมืด ทั้งร่างไร้เรี่ยวแรงล้มพับลง

“ฮวันฮวัน!”

“?!”

เซี่ยเหยียนกับเซียวเย่หลันยื่นมือไปพยุงนางพร้อมกัน

แต่เซี่ยเหยียนไวกว่าเซียวเย่หลันหนึ่งก้าว ดึงตัวเซี่ยเชียนฮวันมาที่อ้อมแขนของตนได้ก่อน พูดขึ้นอย่างกังวลว่า “ฮวันฮวัน เจ้าเป็นอะไรไป”

เซี่ยเชียนฮวันปิดตาแน่น นางได้ยินเสียงของเซี่ยเหยียน แต่กลับไร้เรี่ยวแรงจะเปิดปากตอบเขา

“มีหมอหรือไม่ รีบมาช่วยชีวิตคนเร็วเข้า!”

เซี่ยเหยียนเงยหน้าขึ้นมองรอบสี่ทิศแล้วตะโกนเรียก

เพียงชั่วครู่ หมอร่างท้วมท่านหนึ่งก็วิ่งออกมาจากฝูงชน นั่งย่อตัวลงจับชีพจรให้เซี่ยเชียนฮวัน

“น้องสาวข้าเป็นอย่างไรบ้าง นางไม่สบายแล้วใช่หรือไม่” เซี่ยเหยียนเร่งถาม

เซียวเย่หลันที่ยืนอยู่ด้านหลังแม้มิได้ออกเสียงแต่หัวคิ้วกลับขมวดแน่น จ้องเขม็งไปที่ใบหน้าขาวโพลนขึ้นของเซี่ยเชียนฮวัน

หมอร่างท้วมจับชีพจรไปแต่กลับสีหน้าท่าทางแปลกๆ ขึ้น

ภายใต้การซักถามไม่หยุดของเซี่ยเหยียน ในที่สุดเขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปทางเซียวเย่หลัน พูดอ้ำๆ อึ้งๆ ว่า

“ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องด้วย พระชายา...มีตั้งครรภ์แล้วพ่ะย่ะค่ะ”