หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี นิยาย บท 46

“เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าโวยวายพอแล้วหรือยัง”

เซียวเย่หลันขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ต่อให้จะยากใช้กลยุทธ์ปล่อยเพื่อจับเพียงไหน สตรีผู้นี้ก็ทำเกินไปแล้วจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันมุมปากยกยิ้มหยัน “จ้านอ๋องเพคะ หม่อมฉันไม่ได้โวยวายนะ สองสามวันมานี้นอกจากพักรักษากาย สิ่งเดียวที่หม่อมฉันตั้งใจทำมากเป็นพิเศษก็เขียนหนังสือหย่าฉบับนี้”

“พักรักษากาย? รักษากายจากอะไร! ฮวันฮวัน เจ้าได้รับบาดจิบตรงไหนรึ”

เซี่ยเหยียนพอได้ยินดังนั้น ทันใดนั้นเขาก็ตื่นตระหนกขึ้น

เขาสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้ว

ท่าทีการเดินเหินของน้องสาวเขาไม่ค่อยถูกต้องนัก

เหมือนว่าหลังโดนบิด

“ในจวนจ้านอ๋องนี้ แม้ข้าจะได้รับของมาไม่มาก แต่บาดแผลนั้นกลับได้มาไม่น้อย”

เซี่ยเชียนฮวันพูดไปด้วย แล้วค่อยๆ ถอดผ้าพันคอไหมที่พันอยู่รอบคอ บาดแผลที่ยังไม่หายดีปรากฏต่อหน้าผู้คน

รอยแผลแดงประหนึ่งโลหิตสุด แสดงให้เห็นชัดว่าความทุกข์ที่นางถูกข่มขู่ชีวิต

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” เซี่ยเหยียนขมวดคิ้วจ้องอย่างกริ้วโกรธ กำหมัดแน่น คุณชายที่ดูสุภาพเรียบร้อยเปลี่ยนไปเป็นประหนึ่งสิงโตที่บ้าเลือด

“......”

เซียวเย่หลันไม่มีวาจาจะตอบกลับ

รอยแผลนี้ เขาเป็นคนทำเองจริงๆ

เซี่ยเชียนฮวันผ้าไหมดำ ให้คนที่มามุงดูเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แล้วยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางกล่าว “ล้วนทราบกันดีว่ายามที่จ้านอ๋องออกรบนั้นเป็นวีรบุรุษไม่กลัวสิ่งใด แต่กลับไม่ทราบว่า เขาจะรุนแรงและดุร้ายกับคู่ครองที่ร่วมเคียงหมอนด้วยเช่นกัน”

รอยแดงนั้นเสียดแทงอยู่ในตาของทุกคน

พวกเขาต่างมองหน้ากัน ลอบส่ายหน้า “กับสตรีอ่อนแอผู้หนึ่งเขายังลงมือได้ปานนี้ เป็นดั่งที่นางพูดจริงๆ ไม่เหมาะสมกันเลย”

“ต่อให้คนในใจของจ้านอ๋องจะเป็นซูอวี้เออร์ แต่เขาก็ไม่ควรวางแผนทำร้ายภรรยาที่ถูกต้องของตนเช่นนี้นี่”

คนรอบกายทำได้เพียงพูดอย่างสงสาร แต่เซี่ยเหยียนโกรธเป็นอย่างมาก โกรธจนเขาอยากจะพุ่งตัวไปสั่งสอนเซียวเย่หลันอย่างรุนแรงสักที

เซี่ยเชียนฮวันยื่นมือขัดขวางพี่ใหญ่ พูดเสียงเบาว่า “ช่างเถิด เรื่องนี้ผ่านไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เดรัจฉาน...”

ไม่ง่ายเลยกว่าเซี่ยเหยียนสงบสติอารมณ์ตัวเองลงได้