“แม่นางซู อย่าทำเช่นนี้เจ้าค่ะ!”
เหล่าบรรดาคนรับใช้รีบเข้าไปดึงห้ามนางเอาไว้
เซียวเย่หลันทำได้เพียงแค่เดินเข้าไปโอบไหล่ซูอวี้เออร์ และกล่าวเสียงขรึมว่า “ไม่จำเป็นต้องแสวงหาความตายหรอก ข้าจะพาเจ้าไปด้วย”
“จริงหรือเพคะ ท่านอ๋อง…”
ซูอวี้เออร์ยังไม่ทันกล่าวจบก็ถูกเซียวเย่หลันเอามือสับท้ายทอยจนนางตาเหลือกมองบนและสลบหมดสติไปทันที
“ดูแลอวี้เออร์ให้ดี วันพรุ่งค่อยส่งนางกลับเมืองหลวง” เซียวเย่หลันมอบซูอวี้เออร์ที่หมดสติให้กับสาวใช้ที่ยืนตกตะลึงอยู่ข้างๆ
ส่วนเขาหันหลังเดินขึ้นหลังม้า และรีบควบม้าออกไปอย่างรวดเร็ว
บนท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆมืดครึ้ม
ไม่นานนักฝนก็ตกปรอยลงมา
เซียวเย่หลันรู้สึกกลัดกลุ้มใจมากอย่างบอกไม่อาจอธิบายได้ ดูเหมือนว่าฝนที่ตกลงมานี้จะบ่งบอกเขาว่าแม้แต่สวรรค์ก็ขวางในการกลับไปของเขา และกำหนดไม่ให้เขาช่วยเซี่ยเชียนฮวันกลับไปได้
……
ในป่าเขาที่ฝนกำลังตกลงมา ทั้งเหน็บหนาวทั้งชื้น
ร่างของเซี่ยเชียนฮวันเต็มไปด้วยดินโคลน นางเดินอยู่ในป่าเขานานปานนั้น นางไม่อาจรู้ทิศทางแล้ว ทำได้เพียงแค่อาศัยสัญชาตญาณเดินหน้าไปเท่านั้น
ชั่วครู่หนึ่ง นางถึงกับคิดว่าจะกลับไปที่อารามผุพังนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปก็สิ้นเรื่อง
แต่ก็ไม่ได้
เพราะชีวิตเล็กในท้องน้อยๆ นี้ นางไม่อาจให้ชาย ปิดหน้าผู้เจ้าเล่ห์นั้นเอาเปรียบนางได้
“โครกคราก…”
จู่ๆ เซี่ยเชียนฮวันก็ได้ยินเสียงแปลกประหลาดดังขึ้นจากข้างๆ
มันเป็นเสียงหายใจของสัตว์ป่า
ในใจนางสั่นขึ้นด้วยความหวาดกลัว และนึกถึงคำพูดของชายปิดหน้าผู้นั้นขึ้นมาได้
ในยามรัตติกาล เขาลู่หวู่มีสัตว์ป่ามากมาย
หรือว่า คำพูดนั้นไม่ใช่แค่คำขู่ให้นางกลัว แต่มันเป็นเรื่องจริง
เซี่ยเชียนฮวันขยับตัวเอาหลังพิงต้มไม้ ฟังการเคลื่อนไหวในบริเวณรอบๆ และเคลื่อนตัวอย่างระมัดระวัง
ท่ามกลางเสียงสายฝนที่ตกลงมา นางยังคงได้ยินเสียงสัตว์เดินเหยียบใบไม้อย่างชัดเจน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...