"นี่เจ้าหนู โซ่วหยางจวิ้นจู่ที่พูดถึง ใช่เด็กผู้หญิงหน้ากลมๆ ความสูงประมาณนี้หรือไม่"
เซี่ยเชียนฮวันยกมือขึ้นเปรียบ
พระราชนัดดาน้อยพยักหน้าตอบว่า "ใช่แล้ว"
"หากเป็นนางพาเจ้ามาซ่อนที่จริงๆ แล้วทำไมจึงต้องบอกข้า... "
เซี่ยเชียนฮวันหันกลับไปพึมพำกับตนเอง
หากคิดในแง่ดี แม่หนูน้อยก็แค่ต้องการแกล้งซน
หากคิดในแง่ร้ายล่ะก็ นางมีแผนการบางอย่างอยู่ในใจที่ไม่อาจบอกใครได้ แล้วจงใจดึงดูดทั้งสองคนมาที่นี่
และเกรงว่าความเป็นไปได้อย่างหลังจะมากกว่า
"เราอยู่ต่อที่นี่ไม่ได้แล้ว รีบไปกันเถอะ"
เซี่ยเชียนฮวันเข้าไปจูงมือพระราชนัดดาน้อยไว้
ขณะที่นางกำลังจะจากไป จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากบริเวณที่พระราชนัดดาน้อยซ่อนตัวเมื่อครู่ ราวกับว่ามีหนังสือตกลงมา
เซี่ยเชียนฮวันจึงทำได้เพียงกลับไปเก็บ
ตอนที่นางย่อตัวลงเก็บหนังสือที่กระจัดกระจายเหล่านั้นขึ้นมา ได้บังเอิญเหลือบไปเห็นเนื้อหาข้างใน
เนื้อหานั้น......
เป็นหนังสือนิยายภาพประกอบมากมาย
"ที่แท้มีคนชอบแอบมาอ่านหนังสือนิยายที่นี่หรือ" เซี่ยเชียนฮวันยิ้มขึ้นเบาๆ
แต่ในไม่ช้า นางก็ยิ้มไม่ออก
เนื่องจากนางพบว่าหนังสือเหล่านี้เป็นเนื้อหาของชายรักชาย อีกทั้งบรรยายอย่างสมจริง!
จดหมายฉบับหนึ่งหล่นลงมา
เซี่ยเชียนฮวันหยิบมันขึ้นดู ด้านบนเป็นเนื้อหาที่เขียนถึงความคร่ำครวญคิดถึง จากเซวียนชินอ๋องถึงป๋อเจวี๋ยท่านหนึ่ง และยังนัดหมายให้เจอกันที่เดิม
นี่คือจดหมายลับที่ยังไม่ได้ถูกส่งออกไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
นางออกควายไงคะ ไม่รู้อะไรซักอย่างตั้งท้อง อยู่ไปวันๆ...
นางเอกหน้าโง่ วันๆไม่ทำเห้ ไร รักษาแต่คน ไม่เคยคิดจะสู้กลับ ไร้น้ำยา...
ทำไมหายอีกแล้ว มาอัพต่อค่ะ...
ดีใจกลับมาอัพต่อแล้ว ขอบคุณแอดมินค่ะ...
รออ่านอย่าใจจดจ่อ อัพต่อพลีสสส...
กลับมาต่อ รออ่านอยู่ค่ะ...
ตามคะ ขอบคุณค่ะ...
ไม่อัพต่อแล้วเหรอค่ะ กำลังสนุกเลย...
Update new chapter please...
รอค่ะ มาต่อเร็วๆ กำลังสนุก...