หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 334

แทนไทโอบช่อดอกกุหลาบช่อใหญ่ยืนอยู่หน้าประตู สายตาอมยิ้ม

เธอนับด้วยสายตาน่าจะมี 99 ดอก

ดอกกุหลาบแดงบานสะพรั่ง สวยหยาดเยิ้ม สีเข้ากับใบหน้าของคนที่มอบดอกไม้ ราวกับภาพในหนังที่สวยงามที่สุด

กลิ่นหอมอบอวล ลอยเข้ามาในจมูกเธอ สายตาเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ทำไมจู่ๆถึงซื้อดอกไม้กลับมาล่ะคะ? แถมยังช่อใหญ่ด้วย”

“อืม ตอนที่กลับมาผ่านร้านดอกไม้น่ะ ก็เลยซื้อมา” ขณะที่พูด เขาก็มอบดอกไม้ให้เธอโอบ

ดอกไม้ดอกใหญ่หนักมาก เธอต้องพยายามอย่างมาก เพื่อโอบรอบดอกไม้ไว้ในอ้อมกอด

ผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ชอบดอกไม้กันทั้งนั้น โดยเฉพาะกุหลาบ และเธอก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเช่นกัน

ดอกไม้สวยๆ ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นอย่างมาก

เธอก้มหน้าดมกลิ่นดอกไม้ในอ้อมกอดอย่างอดไม่ได้

ฉากตรงหน้า อยู่ในสายตาของชายหนุ่มตลอด ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะที่หยิบมือถือขึ้นมา แล้วบันทึกฉากนี้ลงในอัลบั้มภาพ

ในภาพ สายตาของหญิงสาวอ่อนโยน มุมปากอมยิ้ม จมูกห่างกับดอกไม้เพียงแค่หนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น

ดอกไม้สีแดงสด ขับให้ผิวของหญิงสาวที่ขาวเป็นพิเศษแดงระเรื่อออกมา

ดอกกุหลาบทุกดอก สวยสดงดงาม แต่ถึงแม้ว่าเป็นเช่นนี้ แต่ก็ยังงดงามไม่ถึงครึ่งของดวงตาเธอ

คนสวยกว่าดอกไม้

เห็นรูปนี้แล้ว แถมยังมีหญิงสาวตรงหน้า ในใจของเขาก็รู้สึกสงบอยู่ไม่น้อย

ราวกับแสงค่อยๆอบอุ่นตามเธอขึ้นมา

“คุณถ่ายรูปแล้วเหรอคะ?” ชัชนันท์เหลือบตาขึ้นมองใบหน้าของเขา นัยน์ตาทั้งสองข้างเปล่งประกายราวกับดาวนับพันดวง

ทุกสิ่งที่สวยงามบนโลกบนนี้มารวมกัน ในสายตาเขา ก็ยังไม่สวยเท่าตาคู่นี้ของเธอ

“ครับ…...” เขาตอบ

“ถ่ายสวยไหม? ให้ฉันดูหน่อยสิ” ชัชนันท์ถาม “ได้เปิดฟิลเตอร์ให้ฉันหรือเปล่า?”

“ของคุณไม่ต้องใช้ฟิลเตอร์หรอกครับ” ขณะที่แทนไทพูดก็เดินเข้าไปในบ้านแล้วเปลี่ยนรองเท้า รับดอกกุหลาบในมือเธอมา “มา ผมถือให้......มันหนักมาก”

มือข้างหนึ่งของเขาถือดอกไม้ อีกข้างหนึ่งโอบเอวของเธอ แล้วถามอย่างใจเย็น “ผู้เล่นของทีมคุณอาการเป็นยังไงบ้าง?”

ชัชนันท์ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ต้องเข้ารักษาตัวน่ะ ส่วนเรื่องแข่งไม่สามารถลงแข่งได้ ต่อไปคือแข่งรอบรองชนะเลิศ ฉันว่าจะลงแข่งแทนเขาค่ะ”

“อืม แบบนี้ก็ได้นะ” แทนไทตอบ

“เหนื่อยไหม?” แทนไทถามอีกครั้ง

ชัชนันท์เอนตัวพิงไปทางชายหนุ่ม เดินตัวติดกับชายหนุ่มไปตรงโซฟาราวกับแฝดสยาม “ก็พอไหวค่ะ เหนื่อยนิดหน่อย ที่รัก ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะคะ”

“ขอบคุณอะไรกัน? ผมควรทำน่ะ” สีหน้าชายหนุ่มเรียบเฉย หลังจากนั้นก็วางดอกไม้ไว้บนโต๊ะชารับแขก ดึงมือของเธอให้นั่งลงมา

เขาดึงเธอให้นั่งคร่อมบนขาของตัวเอง ใบหน้าหันหน้าเข้าหาเขา

มือทั้งสองข้างของชัชนันท์คล้องคอเขาตามธรรมชาติ “จริงสิ คุณยังไม่ให้ฉันดูรูปที่คุณถ่ายเลย”

เพราะยังไม่ได้เห็นรูป ในใจเธอเลยเอาแต่นึกถึง

กลัวว่าเขาจะถ่ายมุมไม่ดี ทำให้เธอดูไม่สวย

เธอหวังว่าทุกรูปของตัวเองจะสวยที่สุดในมือถือของเขา

“มือถืออยู่ในกระเป๋ากางเกงครับ คุณหยิบเองเลย......” มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มอันอบอุ่น

ทันใดนั้นหัวใจของชัชนันท์ก็รัดตัวแน่น มองบนให้เขา มือข้างหนึ่งยังคงคล้องคอเขาอยู่ นั่งคร่อมอยู่บนขาของเขา ส่วนมืออีกข้างหนึ่งคลำไปที่กระเป๋ากางเกงของเขา “หยิบก็หยิบสิ”

ขณะที่พูด มือของเธอก็ยื่นเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อหยิบมือถือ

กระเป๋าลึกมาก พอยื่นมือเข้าไป ไม่ทันได้ระวัง ก็สัมผัสไปโดนส่วนที่ไม่ควรสัมผัสที่มีผ้ากั้นไว้

สัมผัสนั้นทำให้นิ้วของเธอแข็งทื่อ เธอรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ออกจากขาของเขาแล้วนั่งลงข้างๆเขา