หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 333

หัวข้อข่าว ยังคงเกี่ยวกับภาพนั้นของเธอที่มีคนชม

ต่อให้ไม่ต้องคิดก็รู้ ว่าในข่าวเขียนว่าอะไร หรือในคอมเมนท์ทุกคนกำลังพูดถึงอะไร

เธอไม่ได้กดเข้าไป กดล็อคหน้าจอ แล้วมองไปยังใบหน้าของกชนิภา “แม่คะ หนูไม่เคยบอกแม่ว่าหนูเคยเรียนภาพวาดจีนนี่คะ ทำไมเมื่อกี้ต่อหน้าทุกคน แม่ถึงมั่นใจในตัวหนูขนาดนั้นล่ะคะ?”

นี่เป็นคำถามที่ชัชนันท์อยากจะถามมาตลอด

มือทั้งสองของกชนิภาโอบใบหน้าไว้ แล้วยิ้มตาหยีให้ชัชนันท์ “ก็เพราะคำวิจารณ์ของลูกไง แล้วก็ประโยคสุดท้ายที่ลูกพูดกับแม่เลี้ยงของลูก......ลูกบอกว่าเมื่อก่อนไม่เคยวาดภาพ หมายความว่าตอนนี้วาดไม่ได้งั้นเหรอ?”

“ทำไมแม่ถึงไม่คิดเหมือนกับทุกคนว่าหนูโม้ โอ้อวดล่ะคะ?” นึกถึงท่าทางของกชนิภาที่มั่นใจในตัวเธอ ในใจเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

กชนิภายิ้มออกมา “เพราะแม่รู้ นันท์ของแม่ไม่พูดโม้ คิดอะไรก็พูดแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว คำพูดที่แม่พูดกับลูกทุกคำ เชื่อได้อย่างไม่ต้องสงสัย”

ประโยคเดียว ทำเอาชัชนันท์ซาบซึ้งเข้าไปใหญ่

ในใจราวกับมีความอบอุ่นแผ่ซ่าน ทั้งจิตใจเธออบอุ่นขึ้นมา

“แม่คะ…...ขอบคุณนะคะ” ชัชนันท์กล่าว

“มีอะไรน่าขอบคุณกัน?” สายตาของกชนิภาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ถ้าจะขอบคุณแม่ล่ะก็ ตั้งใจสอนแม่วาดภาพดีกว่านะ”

ชัชนันท์หัวเราะออกมา แล้วจับมือของกชนิภาไว้ “แน่นอนค่ะ”

วินาทีที่มือทั้งสองคนจับมือเข้าด้วยกัน มือถือของชัชนันท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง......

คนที่โทรมาคือวรภัทรที่เป็นประธานทีม

ชัชนันท์รีบรับสายอย่างรวดเร็ว “มีอะไรเหรอคะ? คุณวรภัทร?”

“หัวหน้า ตอนที่เชินย้ายของเข้ามาเมื่อกี้นี้ ข้อมือดันบาดเจ็บ ต่อไปจะเป็นแมตช์รองชนะเลิศ เขากลัวว่าจะลงแข่งไม่ได้ ตอนนี้พวกเราก็ไม่มีตัวสำรองตำแหน่ง ADC เลย ดูเหมือนว่าหัวหน้าต้องลงเองแล้วล่ะ ไม่เช่นนั้นการแข่งขันฤดูนี้ พวกเราจบเห่แน่”

เสียงของวรภัทรเต็มไปด้วยความรีบร้อน

พอได้ยิน หัวใจของชัชนันท์ก็บีบตัวขึ้นมา “อะไรนะ? รุนแรงไหม? บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าในช่วงที่แข่ง สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคนน่ะ”

ที่เธอเป็นห่วงไม่ใช่การแข่งขันฤดูนี้ หรือว่าพวกเขาจะเข้าร่วมการแข่งขันได้ไหม แต่เป็นอาการบาดเจ็บของเขา

วรภัทรถอนหายใจยาว แล้วพูด “รุนแรงมาก กระดูกแตกนิดหน่อย ตอนนี้กำลังรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลราษฎรที่หนึ่งน่ะ”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้......” ขณะที่พูด ชัชนันท์ลุกขึ้นยืน

ถึงแม้ว่าเธอจะพึ่งรู้จักกับสมาชิกทีมเหล่านี้ได้ไม่นาน แต่เธอก็ยังคงรู้สึกสงสาร

เด็กพวกนี้อายุน้อยกันทั้งนั้น ก็ต้องแบกกระเป๋าออกจากบ้าน มาทำงานที่เมืองสินธุด้วยตัวคนเดียว มันไม่ง่ายเลยจริงๆ พวกเขาทุกคนสมควรได้รับการดูแลจากหัวหน้าคนนี้

กชนิภาไม่ได้ยินว่าฟังปลายสายพูดว่าอะไร แต่ได้ยินเพียงแค่สองคำที่ชัชนันท์พูดคือบาดเจ็บ เธอก็รีบลุกขึ้นยืนด้วยความรีบร้อน แล้วถาม “มีอะไรลูก? ใครบาดเจ็บ?”

“สมาชิกทีมที่หนูพึ่งรับเข้ามาค่ะ มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งข้อมือบาดเจ็บ แม่คะ เดี๋ยวพวกแม่กินข้าวได้เลยนะคะ หนูคงไม่ได้อยู่กินด้วย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ” ชัชนันท์พูด

“ได้ลูก…...ให้แม่ไปเป็นเพื่อนด้วยไหม?” กชนิภาถาม

ชัชนันท์ส่ายหน้า

“นันท์ ต้องหาหมอที่ดีที่สุดให้เด็กคนนั้นนะ รักษาให้ดี แล้วก็จัดการเรื่องการดูแลของเขาด้วย เด็กพวกนี้เท่าที่แม่รู้มา ต่างก็เป็นเด็กที่ออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุน้อยๆเพื่อมาทำงาน ไม่ง่ายเลยจริงๆ” กชนิภากำชับ

“หนูเข้าใจแล้วค่ะ”

พูดจบ ชัชนันท์ก็หยิบกุญแจของตัวเอง แล้วขับมาเซราตีออกไปอย่างรวดเร็ว จนมาถึงโรงพยาบาลราษฎรที่หนึ่ง

ในตอนที่เธอมาถึง วรภัทรก็โทรมาบอกเธอพอดี ว่าเด็กคนนั้นเข้าห้องผู้ป่วยไปแล้ว

เธอถามเลขห้อง แล้วตรงไปยังห้องผู้ป่วยนั้น

ภายในห้อง มีแค่เขากับวรภัทรสองคน

บนมือของ เชิน ใส่เฝือกไว้ ก้มหน้าร้องไห้อยู่ตลอด