หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 337

ในเวลานั้น ทุกคนต่างตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ทันทีที่ชัชนันท์ตกลงไป อชิตก็รีบกระโดดลงไปช่วยอย่างไม่สนใจสิ่งใด เขาคว้าผ้าม่านบนชั้นสองด้วยมือข้างหนึ่ง และมืออีกข้างก็จับมือของชัชนันท์ไว้อย่างแน่น

ทันทีที่ชัชนันท์ถูกคว้าด้วยมือใหญ่แสนอบอุ่น หัวใจของชัชนันท์ก็ร่วงลงสู่พื้น และสมองที่วุ่นวายของเธอต่างก็กลับมาเป็นปกติ

ร่างของทั้งสองลอยอยู่กลางอากาศแบบนี้ เขาจับเธอไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยมือ

เมื่อเห็นว่า ชัชนันท์ถูกจับไว้ได้ หัวใจของทุกคนก็หล่นลงไปที่พื้น

วันชัยรีบสูดหายใจเข้ายาวๆ พยายามที่จะเช็ดเหงื่อเย็นๆที่ไหลเต็มหน้า และเดินตรงไปที่ราวบันไดแล้วมองลงไป

บอดี้การ์ดของชัชนันท์ กดพนักงานชุดกี่เพ้าสีแดงติดลงกับพื้น

คนอื่นๆพากันวิ่งไปที่ชั้นสองอย่างรวดเร็ว

เจ้าหน้าที่รีบนำที่นอนเป่าลมมาวางไว้ข้างใต้เพื่อรองรับตัวทั้งสองคน

ทั้งสองปล่อยมือจากกันด้วยความวางใจ ร่างกายนั้นดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว และลงสู่พื้นได้อย่างปลอดภัย

หลังจากนั้น กลุ่มบอดี้การ์ดของคุณอชิตรีบพากันล้อมรอบอย่างรวดเร็ว

“คุณอชิต ตอนนี้พนักงานคนนั้นถูกควบคุมตัวแล้ว จะจัดการทำอย่างไรดีครับ? บอดี้การ์ดก้มหน้าถามด้วยความเคารพ”

คุณอชิตยิ้มมุมปากและมองไปที่ชัชนันท์ แต่น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก “เอาตัวออกไป แล้วซักถามอย่างละเอียด”

“พวกเราแจ้งความเถอะ”ชัชนันท์พูด

“มีผมอยู่ ยังต้อถามหาตำรวจอีกหรอ？”คุณอชิตโบกสบัดส่ายมือไปมา น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

ไม่นานก็มีคนกลุ่มหนึ่งวิ่งพรูขึ้นไปชั้นบนและคุมตัวผู้หญิงชุดกี่เพ้าสีแดงลงมา ปากของผู้หญิงคนนั้นถูกปิดด้วยเทปสีดำและเธอไม่ก็สามารถส่งเสียงใดๆออกมาได้ แต่สายตาของเธอนั้นดูอาฆาตแค้นอย่างยิ่ง

อาการตกใจยังไม่ทันหายดี วันชัยก็วิ่งตามลงมาติดๆ วิ่งมาอยู่ที่ตรงหน้าของชัชนันท์

วันชัยวางมือที่สั่นอยู่ทั้งสองข้างไว้บนไหล่ของชัชนันท์ หายใจอย่างหอบๆ“ นันท์……ลูก……ลูกเป็นอย่างไรบ้าง？ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม？”

ชัชนันท์พยักหัว“หนูไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่อวางใจได้”

วันชัยมองไปที่ชัชนันท์และตรวจดูอย่างละเอียด และหลังจากนั้นก็โอบกอดชัชนันท์ไว้อย่างแน่น“ ยังดีที่เธอไม่เป็นไร ... ยังดีที่เธอไม่เป็นไร ”

ชัชนันท์ปล่อยให้เขากอดเธอไว้ และหัวใจของเธอค่อยๆเย็นลงเป็นปกติ

วันชัยกอดชัชนันท์ไว้สักพัก จากนั้นก็ค่อยๆปล่อยเธออย่างระมัดระวัง ดวงตาหันไปจ้องมองที่ใบหน้าของคุณอชิต “ขอบคุณที่ช่วยชีวิตลูกผมไว้”

อชิตเม้มปากอีกครั้งพร้อมบอกว่า“ไม่เป็นไรครับ”

หลังจากพูดจบ รอยยิ้มของเขาก็หายไปทันที และเขามองไปที่ผู้ประมูลข้างๆเขาอย่างช้าๆแล้วพูดว่า “ไปบอกคนที่ดูแลเรื่องนี้ว่า เดี๋ยวเราจะมาจ่ายเงินให้ภายหลัง”

ผู้ประมูลพยักหน้าด้วยความเคารพ

หลังจากนั้น คุณอชิตก็กวักมือเรียกลูกน้องตัวเองอีกครั้ง

กองทัพคนจำนวนมากคุมตัวผู้หญิงชุดกี่เพ้าสีแดงออกไปข้างนอก

อชิตเดินไปหาชัชนันท์อย่างช้าๆและถามอย่างจริงจังว่า “คุณไหวไหม?”

ชัชนันท์พยักหัว

“งั้นตามผมมา”จากนั้นอชิตก็หมุนตัวเดินจากไป

ชัชนันท์จูงมือวันชัย และมีบอดี้การ์ดเดินตามมาข้างหลังอย่างใกล้ชิด

เมื่อมาถึงที่จอดรถใต้ดินอันมืดสลัว คนของอชิต ก็จัดการเคลียร์สถานที่ให้อย่างรวดเร็ว

อชิตจุดบุหรี่อย่างช้า ๆ และเอนตัวพิงเข้ากับเสาข้าง ๆ ท่ามกลางหมอกควัน ความเถื่อนในร่างกายของเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

　　ตามด้วยลูกน้องของเขาปิดประตูลานจอดรถ

พื้นที่ถูกแยกออกจากกัน และบรรยากาศค่อยๆเริ่มน่าสะพรึงกลัว

ผู้หญิงชุดกี่เพ้าสีแดงดิ้นรนเพื่อหนี แต่ก็ไม่สามารถทำได้

ลูกน้องของอชิตฉีกเทปที่ปากของผู้หญิงคนนั้นออกอย่างรุนแรง

เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง: “ใครก็ได้! ช่วยด้วย!”