หลินไป๋หลัน นิยาย บท 100

หนานเหวินหลงที่จู่ ๆ คนตัวเล็กก็สวมกอดเอาไว้แน่น จากที่คราแรกเขาคิดจะว่ากล่าวตักเตือนนางเรื่องที่ไปเสี่ยงอันตราย กลายเป็นว่าใจอ่อนยวบไม่กล้าปริปากบ่นนางสักครึ่งคำได้แต่ยกแขนแกร่งของตนโอบกอดคนตัวเล็กเพื่อหวังปลอบประโลมให้กำลังใจนางที่ยอมเสี่ยงอันตรายเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น

"อึ้ม...ข้าก็มานะ" หนานเฟยเทียนกระแอมแทรกขัดจังหวะทั้งสองคนเมื่อเห็นว่าสหายตัวเล็กไม่ยอมมองมาทางตน

"ข้าก็ด้วย..." เหอซิ่นเฉิงเอ่ยตาม

"แฮะ ๆ ๆ...มากันครบเลยหรือเจ้าคะ" ไป๋หลันยิ้มเจื่อนผละตัวออกจากอกอุ่นแล้วเอ่ยทักทาย

"แต่เอ...ชุดของเจ้าทำไมมันช่างร้อนแรงเช่นนั้นกัน" หนานเฟยเทียนเอ่ยเย้าที่เห็นสหายตัวเล็กใส่ชุดแบบนั้นแต่นางช่างน่าเอ็นดูเสียจริง

หนานเหวินหลงที่มัวเผลอไผลอ้อมกอดของคนตัวเล็กจนลืมมองเสียสนิท ครั้นเมื่อก้มลงมองสำรวจเเห็นคนตัวเล็กแทบจะเปิดเปลือยจึงรีบสะบัดผ้าคลุมกายของตนมาคลุมให้นางทันทีแล้วเอ่ยถามเสียงเข้ม "ทำไมถึงแต่งกายแบบนี้"

"มันเป็นสถานการณ์ขับขันเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยตอบพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้คู่หมั้น หนานเหวินหลงถอนหายใจและให้คนตัวเล็กเข้าไปเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่ระหว่างรอมีมี่และเย่วซินจัดการเรื่องสตรีที่ช่วยออกมาให้เรียบร้อย

# กองกำลังปีศาจ

"นางหายได้อย่างไรกัน!" หวังเฉาเหว่ยโกรธเกรี้ยวที่จู่ ๆ สตรีที่ตนพึงใจหายวับไปต่อสายตา แถมยังระเบิดพลังปราณใส่ตนเสียล้มไม่เป็นท่า ทั้งที่หยิบยืมพลังปราณของสัตว์อสูรระดับเซียนมาใช้แล้วแท้ ๆ นางช่างมีพลังปราณไม่ธรรมดาเสียจริง ๆ ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาปราณระดับเซียนนั้นยังสู้ไม่ได้ถ้าเทียบกับปราณของสัตว์อสูร แล้วนางยังโผล่ไปช่วยสตรีที่อยู่ในห้องขังบางส่วนออกไปอีกมันน่าเจ็บใจนัก

"ข้าน้อยสั่งให้ทหารค้นหาจนทั่วแล้วไม่พบแม้แต่เงาเลยขอรับ" คนสนิทข้างกายเอ่ยรายงานหลังจากช่วยกันค้นหาจนทั่วทั้งบริเวณ

"นางมีฝีมือไม่ธรรมดาขนาดพลังของสัตว์อสูรยังไม่สามารถข่มนางได้ จับตาดูให้ดีนางอาจจะมาช่วยสตรีที่้เหลือออกไปอีก" หวังเฉาเหว่ยเอ่ย

"ขอรับท่านประมุข" คนสนิทข้างกายเอ่ยแล้วก้าวออกไป

"ฝากไว้ก่อนเถิด..." หวังเฉาเหว่ยพึมพำกับตัวเองเบา ๆ

"ท่านประมุขขอรับ มีข่าวจากท่านแม่ทัพขอรับ" เงาขางกายปรากฏตัวขึ้น หวังเฉาเหว่ยรับกระดาษขึ้นมาเปิดอ่านทันที เมื่ออ่านจบก็เอ่ยสั่งการ

"มีคำสั่งให้เคลื่อนไหวได้ เจ้าพาคนที่เตรียมไว้ออกไปทางลับพร้อมสัตว์อสูรของข้า ส่วนทหารอีกส่วนหนึ่งแบ่งไปสมทบกับท่านแม่ทัพเมิ่งข้าจะเป็นคนคุมไปเอง" หวังเฉาเหว่ยเอ่ยพลางยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นแผนการของแม่ทัพเมิ่ง

"ขอรับท่านประมุข"

"ข้าจะยึดทั้งเมืองและพรรคจันทรามาเป็นของข้าฮ่า ๆ ๆ " หวังเฉาเหว่ยเอ่ยพลางเขียนจดหมายลับรีบส่งไปยังหุบเขาพิษทันที

# หมู่บ้านชายแดนปลายยามไห่(21.00-22.59)

ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันอยู่ในกระโจมขององค์ไท่จื่อ เพราะกว้างขวางกว่าที่อื่น

"ข้าได้ยินพวกมันเรียกว่าท่านประมุข มันมีรูปร่างสูงใหญ่สวมหน้ากากปิดใบหน้าด้านซ้ายเอาไว้ และมันคือศัตรูของพี่หลงเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยบอกเมื่อพูดคุยถึงหัวหน้าใหญ่ของพวกมัน

"ไม่ผิด มันคือประมุขพรรคตะวันเพลิง สายข่าวของข้ารายงานว่า มันเป็นกองกำลังลับเรียกขานกันว่ากองกำลังปีศาจ มีสามตัวการใหญ่คอยหนุนหลังอยู่ คือ พรรคตะวันเพลิง หุบเขาพิษและแม่ทัพเมิ่ง " หนานเหวินหลงเอ่ย

"ที่พวกท่านเดินทางมาที่นี่ และชาวบ้านต้องเดือดร้อนเป็นเพราะข้าใช่หรือไม่" ไป๋หลันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสลดอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อนเพราะความวู่วามของตัวเอง

# เช้าวันรุ่งขึ้น

กองกำลังปีศาจนำทหารออกมาจากฐานลับจำนวนสองหมื่นนายเคลื่อนตัวมารวมทัพกับแม่ทัพเมิ่งฮุ่ยอันที่นำกำลังทหารมาสองหมื่นรายเช่นกัน ตอนนี้ได้เคลื่อนทัพออกมาถึงยังเขตชายแดนของแคว้นหนานแล้ว

เมื่อวานสายข่าวรายงานว่าที่หมู่บ้านชายแดนมีแม่ทัพของแคว้นหนานหรือองค์ไท่จื่อเป็นผู้นำทัพมาเอง มีประมุขพรรคจันทราและคู่หมั้นของมันอยู่ที่นั่นด้วย เมิ่งฮุ่ยอันจึงคิดจะล้างแค้นให้บุตรสาวเสียทีเดียวพร้อมกันเลย รวมทั้งประมุขพรรคตะวันเพลิงที่รอโอกาสแก้แค้นประมุขพรรคจันทรามานานแล้วเช่นกัน

เมิ่งฮุ่ยอันและหวังเฉาเหว่ยวางแผนหลอกล่อให้พวกมันมาที่ชายแดน แล้วค่อยตลบหลังโจมตีพรรคจันทราและต่อด้วยเข้าโจมตีเมืองหลวงของพวกมันให้สิ้นซาก

หวังเฉาเหว่ยจึงลอบส่งทหารจำนวนหนึ่งและอินทรีย์เพลิงสัตว์อสูรของตนที่หุบเขาพิษใช้พิษบางอย่างบังคับให้มันทำพันธสัญญาแลกด้วยการดูแลกองกำลังปีศาจและทำงานให้คนของหุบเขาพิษ

ขณะนี้ทหารของทั้งสองฝ่ายต่างประจันหน้ากันอยู่โดยมีผู้นำทัพอยู่เบื้องหน้า ทางด้านหนานเหวินหลงถึงแม้จะผิดแผนไปบ้างนิดหน่อยที่พวกมันยกทัพมา แต่ก็สามารถปรับแก้ได้อย่างรวดเร็วโดยการส่งสามสหายกับนกอีกหนึ่งตัวไปเล่นสนุกยังกองกำลังลับของพวกมันโดยที่ตัวการใหญ่ไม่อยู่แม้แต่คนเดียว เขาจึงวางใจส่งคู่หมั้นและสหายเข้าไปยังรังของพวกมันจากแผนเดิมคือเขาต้องเป็นคนไปจัดการเอง

"ส่งตัวคู่หมั้นของเจ้ามาให้ข้าเดี๋ยวนี้แล้วข้าจะถอยทัพกลับไปโดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อกัน" เมิ่งฮุ่ยอันเอ่ยขึ้นเสียงดังโดยส่งผ่านพลังปราณ

"เหตุใดข้าจึงต้องส่งนางให้เจ้าด้วย ข้ากลัวทัพของท่านเช่นนั้นหรือ?" หนานเหวินหลงเอ่ยตอบเมิ่งฮุ่ยอัน พลางหันไปมองร่างสูงใหญ่สวมหน้ากากที่เคยประมือกันมาก่อน

"ที่แท้เจ้าก็ไปมุดหัวอยู่แคว้นเหว่ยนี่เอง หากเจ้ายังอยากมีชีวิตรอดก็ถอยทัพกลับไปเสีย" หนานเหวินหลงเอ่ยบอกศัตรูคู่แค้นของตน

"ฮ่า ๆ ๆ ข้ารอโอกาสนี้มานานคิดว่าข้าจะถอยกลับง่าย ๆ เช่นนั้นหรือ วันนี้พรรคของเจ้าและเมืองหลวงของเจ้าคงต้องเหลือเพียงชื่อเท่านั้น!!" หวังเฉาเหว่ยเอ่ยอย่างอารมณ์ดีที่ตนเหนือกว่า บอกแผนการแก่ศัตรูแล้วอย่างไรเพราะพวกมันก็กลับไปช่วยไม่ทันอยู่ดี เผลอ ๆ ตอนนี้คนของตนกำลังเล่นสนุกอยู่ก็เป็นได้

"เจ้าหมายความว่าอย่างไร!!" หนานเฟยเทียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดไม่รู้ว่าพวกมันมีแผนจะทำเช่นไรแต่ไม่แคล้วต้องก่อเรื่องวุ่นวายอีกเป็นแน่