หลินไป๋หลัน นิยาย บท 99

"หมอหญิงหรือ?" หวังเฉาเหว่ยเอ่ยถามเมื่อได้รับรายงานว่ามีสตรีที่ถูกนำมาขายเป็นหมอเทวดาน้อยรูปงาม

"ขอรับ พวกกลุ่มโจรมาเรียกราคาสูงลิบมันบอกว่าพวกนางเป็นหมอหญิงมาจากสำนักเซียนโอสถและเป็นศิษย์ของหมอเทวดาหม่าชิงหลุน รูปร่างหน้าตางดงามมากขอรับและตอนนี้นางกำลังช่วยหญิงสาวที่ถูกชำเลาอยู่ขอรับ"

"ไปนำตัวนางมาพบข้าประเดี๋ยวนี้" หวังเฉาเหว่ยเอ่ยสั่ง ศิษย์ของหมอเทวดาหม่าที่ได้ฟังจากท่านแม่ทัพเมิ่งมีเพียงสามคนไม่แน่นางอาจจะเป็นคู่หมั้นของประมุขพรรคจันทราก็เป็นได้ โชคดีอะไรเช่นนี้

"ขอรับท่านประมุข'' เอ่ยจบก็รีบเดินออกไปทำตามคำสั่งทันที

ไป๋หลันหลังจากช่วยรักษาอาการของเหล่าสตรีเสร็จเรียบร้อยนางก็ถูกบังคับให้อาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ชุดใหม่ที่พวกมันเตรียมไว้ให้ คล้าย ๆ ชุดเกาะอกขาสั้นด้านในแล้วมีผ้าโปร่งบางคลุมทับยาวถึงพื้น

'มันจะมีผ้าโปร่งบางคลุมไว้ทำไมกันให้เกะกะไหน ๆ ก็จะให้แต่งตัวโชว์แล้วทำไมไม่เปิดไปเลยให้สิ้นเรื่อง' ไป๋หลันคิดในใจพลางหมุนไปหมุนมาให้มีมี่และเฟยเฟยได้ดูด้วยท่าทางผ่อนคลายคล้ายกำลังลองชุดใหม่

"ทำเป็นเล่นไปได้ มีอะไรไม่ชอบมาพากลรีบหนีออกมาเลยนะ" เฟยเฟยเอ่ยเตือนสหายด้วยน้ำเสียงจริงจังกลัวว่าสหายจะเล่นจนหลงลืมว่ามีพลังที่ร้ายกาจซุกซ่อนอยู่ภายในที่แห่งนี้

"รู้แล้วน่า...ไม่ต้องห่วงอย่างไรวันนี้ข้าต้องพาเหล่าสตรีหนีออกไปได้บ้างแหละ พวกเจ้าเตรียมตัวรอได้เลย" ไป๋หลันเอ่ยสั่งเสียงเบากับสหาย จากนั้นนางก็ถูกนำตัวออกมายังเรือนพักหลังใหญ่แห่งหนึ่ง

"เรียนท่านประมุข นางมาแล้วขอรับ"

"เข้ามาได้" หวังเฉาเหว่ยเอ่ยสั่ง

สิ้นเสียงเอ่ยก็มีร่างของสตรีในอาภรณ์สีแดงร้อนแรงก้าวเข้ามาภายในห้อง หวังเฉาเหว่ยเงยหน้าขึ้นมองสตรีตรงหน้าอย่างหลงใหล ตนไม่เคยพบเห็นสตรีนางใดที่งดงามสดใสเช่นนี้มาก่อนแม้ดูแล้วนางจะยังอายุน้อยอยู่ก็ตาม บุตรสาวแม่ทัพเมิ่งว่าสวยล่มเมืองแล้วยังเทียบกับสตรีผู้นี้ไม่ได้เลย

หวังเฉาเหว่ยก้าวเท้าเข้าหาร่างบางอย่างเผลอไผล ตนอยากสัมผัสผิวเนื้อนวลเนียนนั่นอยากร่วมรักกับนางเสียเดี๋ยวนี้เลย แต่ยังต้องหักห้ามใจเอาไว้เพราะกลัวว่านางจะตกใจกลัวเสียก่อน

"แม่นางเจ้าเป็นหมอหรือ เจ้ามีนามว่าอะไรบอกข้าได้หรือไม่" หวังเฉาเหว่ยเอ่ยพร้อมเอื้อมมือเชยคางหญิงสาวขึ้นเพื่อมองหน้าได้อย่างถนัดตาขึ้น ไป๋หลันสะบัดหน้าออกจากมือหยาบนั่น

'ไอ้หน้าม่อ' ไป๋หลันคิดในใจเมื่อเห็นสายตาหื่นกระหายของบุรุษรูปร่างสูงใหญ่ปิดบังใบหน้าข้างซ้ายเอาไว้ด้วยหน้ากาก

"ข้าชื่อหลินไป๋หลัน คู่หมั้นของประมุขหนานพรรคจันทรา รู้จักหรือไม่ ถ้ารู้จักก็รีบปล่อยตัวข้าไป ก่อนที่คู่หมั้นของข้าจะมาพังที่นี่จนย่อยยับ" ไป๋หลันเอ่ยขึ้นอย่างคนใสซื่ออวดอ้างคู่หมั้นที่เก่งกล้าจนผู้ใดได้ยินต้องเกรงกลัว

"ฮ่า ๆ ๆ ช่างโชคดีของข้าจริง ๆ ที่จะได้เชยชมคู่หมั้นของศัตรูข้ารอโอกาสแก้แค้นมานานแล้ว" หวังเฉาเหว่ยยิ่งมีอาการดีใจขึ้นไปอีกหลายเท่าที่ได้รู้ว่านางคือใครสวรรค์ช่างเมตตาตนยิ่งนัก หวังเฉาเหว่ยใช้สองแขนแกร่งรวบร่างบางมากอดทันที

ไป๋หลันสะดุ้งตกใจไม่คิดว่าคนหน้าม่อจะมือไวใจเร็วเช่นี้น แล้วที่ว่านางเป็นคู่หมั้นของศัตรูมันคงอยากแก้แค้น ดี...ใครที่เป็นศัตรูกับประมุขหนานกับเป็นศัตรูของนางด้วยเช่นกัน วันนี้คงได้มีเรื่องสนุก ๆ ทำแล้ว...

"เย่วซินเจ้าแน่ใจนะว่าไป๋หลันจะมาคืนนี้" หนานเฟยเทียนเอ่ยเรียกนามของหมอหญิงรูปงามเมื่อรู้จัก เพราะเขาพูดคุยกับนางตั้งหลายครั้งแต่ไม่เคยได้เอ่ยถามเลยสักครั้งเดียว

"เพคะ องค์ไท่จื่อ" เย่วซินเอ่ยด้วยสีหน้าสลดหลังจากได้รู้ว่าเขาคือองค์ไท่จื่อแห่งแคว้นหนานและเป็นสหายผู้สูงศักดิ์ของหลันหลันและมีมี่ ตอนนี้เขายังพ่วงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่อีกด้วย สหายของนางคงยังไม่ทราบเรื่องนี้เช่นกันไม่เช่นนั้นสหายคงบอกนางไปแล้วว่าเขาคือองค์ไท่จื่อคงไม่ปล่อยให้นางโง่งมเช่นนี้หรอก

"หึ ๆ..." หนานเฟยเทียนหัวเราะในลำคอที่เห็นสีหน้าและท่าทางของร่างบาง แต่ใจของตนนั้นอยากให้นางพูดจาเหมือนเก่ามากกว่า

พรึบ!! ๆ ๆ... ร่างของมีมี่ออกมาเป็นคนแรกเหมือนนางก้าวออกมาจากอากาศซึ่งทำให้หลายคนที่นั่งอยู่ต่างตกใจยกเว้นเย่วซินที่นางเห็นจนชินเสียแล้ว

"เย่วซิน ช่วยหน่อย"  มีมี่ที่ก้าวออกมาก็เรียกสหายให้มาช่วยทันที โดยที่ยังไม่ได้สนใจสิ่งงรอบข้างเพราะตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน

สิ้นเสียงมีมี่ก็มีสตรีอีกหลายคนก้าวตามออกมาเย่วซินช่วยพาสตรีทั้งหลายเดินเรียงแถวไปยังศาลาที่อยู่ไม่ไกลจากกระโจม เฟยเฟยออกมาแล้วก็รีบแปลงร่างเป็นนกน้อยทันที

ไป๋หลันซัดพลังแสงสีทองใส่ทหารยามที่เฝ้าห้องขัง พวกมันคงเห็นว่าเหล่าสตรีเดินหายเข้าไปในอากาศทีละคนมันจึงรีบไขประตูเข้ามา ไป๋หลันซัดพลังปราณใส่คนพวกมันจนกระเด็นไปคนละทางแล้วรีบปิดมิติลงทันทีที่ก้าวเท้าพ้นออกมาสำเร็จ ส่วนสตรีที่อยู่ห้องขังอื่น ๆ ต่างร้องขอให้นางช่วยหลบหนีออกไปด้วยนางต้องตัดใจอย่างไรเสียนางต้องมาช่วยสตรีที่เหลือออกไปให้ได้อย่างแน่นอน

"อุ้ย..." ไป๋หลันชนเข้ากับแผงอกแกร่งของบุรุษทันทีที่หันกลับมาจึงเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อรู้ว่าคือผู้ใดก็รีบสวมกอดทันทีด้วยความคิดถึงสุดหัวใจพร้อมเอ่ย "พี่หลง! ข้าคิดถึงท่านมาก ๆ เลย ไม่คิดว่าท่านจะมาที่นี่ด้วย" ไป๋หลันเอ่ยสองแขนโอบกอดคนร่างสูงเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง